Μούσμουλα-αγκινάρες
Είναι λυπηρό και οχληρό ταυτόχρονα να βλέπεις
ότι «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» ή «τίποτα δεν έχει
αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά». Από τη μια η επιθετικότητα,
από την άλλη η φιλία· ναι, αλλά η πρώτη έχει επικρατήσει. Η θέληση για
δύναμη, για εξουσία έχει εγκαθιδρύσει εξ υπ’ αρχής το βασίλειό της. Η
κακόμοιρη η φιλία, λοιδορημένη και περιφρονημένη, είναι όμως αυτή που
αποτρέπει την απόλυτη εξαθλίωση του όντος, αυτή που βγάζει γλώσσα στην
εξουσία και της κρατάει λίγο τα χαλινάρια, απαγορεύοντάς της να
εξαπλωθεί απολύτως στον νου και το συναίσθημα των υπηκόοων.
Εντιμοι και θαρραλέοι αριστεροί (με πόνο και με ήθος) θεωρούν ότι η εγκαθίδρυση μιας αριστερής θεωρίας θα μπορούσε να βελτιώσει τον ανθρωπολογικό τύπο. Ομολογώ ότι το ημιεγώ (μου) σχεδόν ασπαζόταν τούτη τη θεωρία (το άλλο μισό έβοσκε και βόσκει σε κακοτράχαλες μισγάγκειες αναπάντητων και σκοτεινών ερωτημάτων). Σε μικρή ηλικία είχα ενθουσιαστεί από τον αγώνα των αριστερών, τους θεωρούσα καλοσυνάτα όντα, ατιθάσευτα, απείθαρχα, εξεγερσιακά, πολιτισμένα. Γρήγορα, εκεί στα 18-20, κατάλαβα την πλάνη μου. Σταματώ εδώ γιατί το προσωπικό ενοχλεί ίσως και δεν ενδιαφέρει και τους αναγνώστες.
Ηθελα απλώς να πω ότι αν δεν είσαι οργανωμένος σε μια ομάδα πίεσης-εξουσίας, δεν θα ’χεις επαγγελματική προκοπή. Αυτό σημαίνει (η οργάνωση), πειθαρχία, συνωμοτικότητα, υπακοή, ίντριγκα, χτυπήματα κάτω από τη μέση, εθελοδουλεία, φανατισμός· σώσον, λαέ, τον λαό σου, άλλως. Αν ρίξουμε (εάν είμαστε σε θέση...) μια ματιά γύρω μας, θα διαπιστώσουμε εύκολα την ύπαρξη αυτών των ομάδων. Η εξουσιολαγνεία τις καθορίζει και επίσης: ο αρριβισμός, το ψεύδος, οι υπόγειες κινήσεις, τα ψου... ψου... ψου. Ανελεύθεροι, κατ’ εμέ, άνθρωποι. Ψευδαπατώμενοι, αλλοτριομορφοδίαιτοι, κουνάμενοι και λυγάμενοι· μ’ ένα ύφος, μ’ ένα βάδισμα, μ’ ένα στόμφο! Θου, Κύριε και λοιπά.
Το κακό είναι ότι δεν «παλεύονται» όλοι τούτοι. Είναι τάχα μου υπέρ του διαλόγου, αλλά μονολογούν. Μιλάνε γι’ αριστερό ήθος αγνοώντας (προκλητικά) τι είναι Αριστερά και τι είναι ήθος. Επικαλούνται τη Δημοκρατία και ανάθεμα αν γνωρίζουν πότε γεννήθηκε, από ποιους, τι σημαίνουν τα συνθετικά της λέξης (λέξης!). Παραπέμπουν σε αριστερούς διανοητές αλλά είναι ζήτημα εάν έχουν διαβάσει ένα έργο τους. Αλλά πάλι (ξε)πέφτουμε σε προσωπικές εκτιμήσεις και χάνεται το νόημα...
Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει δημοκρατικός ανθρωπολογικός τύπος, ας πούμε, σήμερα. Εάν υπήρχε, θα έλαμπαν ο χορός και ο έρωτας, τα χαμόγελα αλλά και η γλυκιά θλίψη (για τ’ ανθρώπινα...), η φιλία και η αλληλεγγύη. Εάν κάποιος τα βλέπει όλα αυτά αποδεικνύοντας έτσι ότι σφάλλω σφάλμα μέγα, καλώς· ας σκίσει τούτο το γ... σημείωμα· εάν όχι, ε, ας κάνει πάλι το ίδιο. Σε ό,τι με αφορά, τα βλέπω και (το έχω ξαναγράψει) νιώθω πολύ τυχερός που έχω φίλους μέσα σ’ όλη τούτη την πνευματική όρφνωση.
Αγαπημένος φίλος μού τηλεφωνεί: «Ασε τις μ... κι έλα κάτω. Σου ’χω φυλαγμένα μούσμουλα και αγκινάρες». Θα πάω, με τη βοήθεια φίλων...
Εντιμοι και θαρραλέοι αριστεροί (με πόνο και με ήθος) θεωρούν ότι η εγκαθίδρυση μιας αριστερής θεωρίας θα μπορούσε να βελτιώσει τον ανθρωπολογικό τύπο. Ομολογώ ότι το ημιεγώ (μου) σχεδόν ασπαζόταν τούτη τη θεωρία (το άλλο μισό έβοσκε και βόσκει σε κακοτράχαλες μισγάγκειες αναπάντητων και σκοτεινών ερωτημάτων). Σε μικρή ηλικία είχα ενθουσιαστεί από τον αγώνα των αριστερών, τους θεωρούσα καλοσυνάτα όντα, ατιθάσευτα, απείθαρχα, εξεγερσιακά, πολιτισμένα. Γρήγορα, εκεί στα 18-20, κατάλαβα την πλάνη μου. Σταματώ εδώ γιατί το προσωπικό ενοχλεί ίσως και δεν ενδιαφέρει και τους αναγνώστες.
Ηθελα απλώς να πω ότι αν δεν είσαι οργανωμένος σε μια ομάδα πίεσης-εξουσίας, δεν θα ’χεις επαγγελματική προκοπή. Αυτό σημαίνει (η οργάνωση), πειθαρχία, συνωμοτικότητα, υπακοή, ίντριγκα, χτυπήματα κάτω από τη μέση, εθελοδουλεία, φανατισμός· σώσον, λαέ, τον λαό σου, άλλως. Αν ρίξουμε (εάν είμαστε σε θέση...) μια ματιά γύρω μας, θα διαπιστώσουμε εύκολα την ύπαρξη αυτών των ομάδων. Η εξουσιολαγνεία τις καθορίζει και επίσης: ο αρριβισμός, το ψεύδος, οι υπόγειες κινήσεις, τα ψου... ψου... ψου. Ανελεύθεροι, κατ’ εμέ, άνθρωποι. Ψευδαπατώμενοι, αλλοτριομορφοδίαιτοι, κουνάμενοι και λυγάμενοι· μ’ ένα ύφος, μ’ ένα βάδισμα, μ’ ένα στόμφο! Θου, Κύριε και λοιπά.
Το κακό είναι ότι δεν «παλεύονται» όλοι τούτοι. Είναι τάχα μου υπέρ του διαλόγου, αλλά μονολογούν. Μιλάνε γι’ αριστερό ήθος αγνοώντας (προκλητικά) τι είναι Αριστερά και τι είναι ήθος. Επικαλούνται τη Δημοκρατία και ανάθεμα αν γνωρίζουν πότε γεννήθηκε, από ποιους, τι σημαίνουν τα συνθετικά της λέξης (λέξης!). Παραπέμπουν σε αριστερούς διανοητές αλλά είναι ζήτημα εάν έχουν διαβάσει ένα έργο τους. Αλλά πάλι (ξε)πέφτουμε σε προσωπικές εκτιμήσεις και χάνεται το νόημα...
Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει δημοκρατικός ανθρωπολογικός τύπος, ας πούμε, σήμερα. Εάν υπήρχε, θα έλαμπαν ο χορός και ο έρωτας, τα χαμόγελα αλλά και η γλυκιά θλίψη (για τ’ ανθρώπινα...), η φιλία και η αλληλεγγύη. Εάν κάποιος τα βλέπει όλα αυτά αποδεικνύοντας έτσι ότι σφάλλω σφάλμα μέγα, καλώς· ας σκίσει τούτο το γ... σημείωμα· εάν όχι, ε, ας κάνει πάλι το ίδιο. Σε ό,τι με αφορά, τα βλέπω και (το έχω ξαναγράψει) νιώθω πολύ τυχερός που έχω φίλους μέσα σ’ όλη τούτη την πνευματική όρφνωση.
Αγαπημένος φίλος μού τηλεφωνεί: «Ασε τις μ... κι έλα κάτω. Σου ’χω φυλαγμένα μούσμουλα και αγκινάρες». Θα πάω, με τη βοήθεια φίλων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου