"Πειράζοντας" τον Κορνάρο

 

Η  ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΜΑΡΙΟ ΝΤΡΑΓΚΙ [Προσαρμογή από το επεισόδιο της  μονομαχίας του Κρητικού με τον Καραμανίτη  από το έργο Ερωτόκριτος του Βιτζέντζου Κορνάρου (16ος αιώνας

Ετότες λέγει ο Τσίπρας, ο νιος ο παινεμένος: «Οπού αποθάνει, απ' όλους σας ας είν' συχωρεμένος», και μ' ένα πήδημα ως αϊτός εστάθηκε στο ζάλο και βάνει χέρα στο σπαθί κι ανίμενε τον άλλο κι ο Ντράγκι  πάλι ανάδια του ογλήγορος σιμώνει και διχωστάς παραθεσμιά σα δράκος ξεσπαθώνει· και σμίγουν τα γδυμνά σπαθιά, σηκώνουν τα σκουτάρια κι αρχίζουσινε τη μαλιά τούτα τα παλικάρια... Σα δυο λιοντάρια, όντε βρεθού με πείναν εις τα δάση και βρου φαητό κι απάνω του το 'να και τ' άλλο αράσσει, μουγκρίζου κι αγριεύγουσι, πεινού, και με το στόμα και με τα νύχια αράσσουσι και τρέχουν εις το βρώμα, το 'να και τ' άλλο πολεμά, το βρώμα να κερδέσει, έτσί 'καμαν και τούτοι οι δυο εις του λαού τη μέση. Τριγυρισμένους τσ' έχουσι μνημονιακοί και Έλληνες και στέκου και θωρούσι,

τον πλια αντρειωμένο από τους δυο δεν ξεύρουσι να πούσι και μόνο εκείνα τα σπαθιά ανεβοκατεβαίνου κι ώρες ζερβά τα ζάλα τως κι ώρες δεξά τα πηαίνου. Πολλά μεγάλη δύναμην έχει ο τραπεζίτης, πλιας τέχνης και πλιας μαστοριάς είν' ο Τσίπρας ο μαγκίτης

και με την τέχνη συντηρά, την ώρα που μαλώνει, τη χέρα του πονηρού του Ιταλού σε ποια μερά ξαμώνει κι εξώφευγε τσι κοπανιές κι ήβλεπε το σπαθί του κι ωσάν αϊτός επά κι εκεί επέτα το κορμί του· σύρνεται οπίσω, πηαίνει ομπρός, ζερβά δεξά γιαγέρνει

και πρίχου σώσει η κοπανιά εις το σπαθί την παίρνει κι όποιο σπαθί είχ' έτοια βαφή, σίδερο δεν το πιάνει ουδέ ποτέ τσακίζεται ουδ' αδοντιά δεν κάνει. Πότε και λίγο του 'διδε κι απάνω εις το σκουτάρι, στη γη κομμάτια το 'ριχνε το φοβερό λιοντάρι.

Ήστεκεν ο πρωθυπουργός σαν άντρας κι ανιμένει κι εγύρευγε να βρει καιρόν η χέρα η τιμημένη. Δε θέλει δίχως διάφορον οι κοπανιές να πηαίνου, ωσάν επηαίναν του θεριού τ' άγριου του θυμωμένου, που πότε εβάρειε το σπαθί, πότες εις το σκουτάρι,

μ' αυτήνες οι λαβωματιές δεν έχουνε τη χάρη. Μα τούτος έχει απομονή και πολεμά με γνώση κι εγύρευγε τονε ανοικτό, για να τόνε λαβώσει, και πάντα ομπρός στα μάτια του με το σπαθί ξαμώνει, για να τόνε κρατεί μακρά, να μην πολυσιμώνει.

Με τον καιρό ο Αλέξης τη χέρα χαμηλώνει κι ηύρε του το μερί ανοικτό, δαμάκι το λαβώνει. Σ' κείνο τον τόπο του 'βγαλε τότες το πρώτον αίμα κι αρχίσασι κι εχαίρουντα κείνοι οι πολλοί οπού τρέμα· λιγάκι τον ελάβωσε, πούρι το αίμα εβγήκε

και το σπαθί του εις το μερί λαβωματιά τού αφήκε κι ωσάν τεχνίτης στ' άρματα πάντα καιρό γυρεύγει με γνώση και με μαστοριά να κρούγει και να φεύγει. Τη δεύτερη λαβωματιά στο στήθος του την κάνει κι ήτον ετούτη ακρόκαλη, αίμα πολύ του βγάνει.

Γυρεύγει τόπο και καιρόν εκείνη την ημέρα να κάμει μια μαλιά καλήν η τιμημένη χέρα. Ως είδεν ο Μάριο τα αίματα κι ετρέχα στο στήθος του και στο μερί και το κορμί του εβρέχα, εμούγκρισε, εταράχτηκε κι ωσά λιοντάρι αγριεύγει

και να βαρεί του Έλληνα τόπο να βρει γυρεύγει μηδέ ποτέ το πέλαγος έτοιας λογής μανίζει σ' τσ' ανεμικές του Γεναριού, όντε βρονά κι αφρίζει, σ' καιρό που ανακατώνεται με ταραχή μεγάλη, κι όντε σκορπά τα κύματα όξω στο περιγιάλι,

σαν ήκαμε ο διοικητής της ΕΚουΤού στα αίματα οπού εθώρει κι έτρεχαν και να γδικιωθεί ακόμη δεν εμπόρει. Εδάγκανε τα χείλη του, μέσα η καρδιά του βράζει, δράκοντας κι όχι ανθρωπινό το πρόσωπο του μοιάζει κι ήσυρε μουγκαλισματιάν έτσι πολλά μεγάλη,

που το πατάρι εσείστηκε από μια μεράν ως άλλη, κι εφάνη, κι ήτονε βροντή, οπού απ' τα ύψη αρχίζει και κάνει ταραχή πολλή, τα ομόλογα ξεσκίζει και με πολύ συχαλασμό στα βάθη κατεβαίνει· εδέτσι κι απ' το στόμα του ο μουγκρισμός εβγαίνει.

Μανίζει με τα χέρια του και το σπαθί του ψέγει κι εις κείνες τες λαβωματιές να γδικιωθεί γυρεύγει. Εμάζωξε σαν το θεριό όλη τη δύναμη του κι όσο μπορεί ψηλά ψηλά σηκώνει το σπαθί του κι απόκει τρέχει απάνω του με το αγριωμένο χέρι

κι εξάμωσε να του βαρεί στης κεφαλής τα μέρη· κι ο Αλέξης Τσίπρας ογλήγορος σηκώνει το σκουτάρι, βάνει το προς την κεφαλή, την κοπανιά να πάρει· κι εβλέπησε την κεφαλή, γιατί απ' ομπρός το βάνει· και δίδει του μια κοπανιά και μέσα εις δυο το κάνει

και πέφτει κάτω το μισό, τ' άλλο μισό απομένει κι ευρέθηκε κι η χέρα του λιγάκι λαβωμένη. Τότε, σαν είδε ο Αλέξιος  και το σκουτάρι εχάσε, εις άλλο μόδο πολεμά κι άλλη βουλήν επιάσε· πλια δυνατός εγίνηκε και πλια άφοβα μαλώνει·

ζάλο δεν κάνει οπίσω πλιο, μα όσο μπορεί σιμώνει· και δεν του εφαίνετο καιρός, να στέκει ν' ανιμένει· πόδας τον πόδαν ήμπωθε, και πάντα μέσα μπαίνει· στρέφεται χάμαι και θωρεί και το κορμί μουλώνει και με μεγάλη μαστοριά στα πόδια του ξαμώνει·

εθάρρεψε ο διοικητής κι εκεί θε να του δώσει και χαμηλώνει τ' άρματα να μην τόνε λαβώσει. Ετότες ο αντιμνημονιακός του φάνη να 'ναι η ώρα να δώσει τέλος τση μαλιάς, να κατατάξει η χώρα, κι εσήκωσεν ως αστραπή το γρήγορό του χέρι,

ωσάν τον είδεν ανοικτό στης κεφαλής τα μέρη, και μπήχνει του όλο το σπαθί εις το λαιμό αποκάτω· ύπνο τον αποκοίμισε· παντοτινά εκοιμάτο. Ήπεσε κάτω το θεριό, τα μάτια του γρυλώνει, φαρμάκι φτει με τους αφρούς, κλάημ' αναδακρυώνει

κι εμουγκαλίστη τρεις φορές το φοβερό του στόμα κι εβρόντηξεν ο ουρανός κι εσείστηκε το χώμα και με μεγάλη ταραχή και μουγκρισμόν ομάδι επήγε η άγρια του ψυχή στο μαυρισμένον Άδη.