Επειγόντως ένα Σχέδιο, κύριε Βαρουφάκη, αλλιώς χανόμαστε!

Τάσος Τέλλογλου

Υπάρχει ελληνικό σχέδιο;

Παρακολούθησα τις συναντήσεις του Γιάνη Βαρουφάκη στο Βερολίνο και μου έκανε εντύπωση ότι η βάση για συζήτηση της δικής μας κυβέρνησης, αλλά φυσικά και των άλλων, παραμένει ακόμα το μνημόνιο. Διότι όσο και αν δεν μας αρέσει, είναι το μόνο σχέδιο που παραουσιάσθηκε ποτέ στη χώρα. Η αριστερά χρωστάει ακόμα το δικό της σχέδιο, η αντιπολίτευση το ίδιο. Σχέδιο για τη χώρα είχαν μόνον οι δανειστές, που επειδή ήθελαν να πάρουν τα χρήματά τους πίσω, το είχαν «μετρήσει» και το επαλήθευαν. Ο Βαρουφάκης, χθες, το χαρακτήρισε «φύλλο συκής» λέγοντας, ωστόσο, ταυτόχρονα ότι θα μπορούσε να δεχθεί το 67% των μέτρων που περιλαμβάνονται στον κατάλογο με άλλη λογική και άλλη σειρά, αφού μια αριστερή κυβέρνηση επιθυμεί να χτυπήσει κατ' αρχήν τη μεγάλη προσοδοθηρία και στη συνέχεια εκείνη των φαραμακοποιών ή των συμβολαιογράφων, παραδείγματος χάρη. Ποια είναι η μεγάλη προσοδοθηρία σε μια χώρα με πολλές, τις περισσότερες στον ΟΟΣΑ, μικρές επιχειρήσεις; Οι εργολάβοι, οι έμποροι και οι παραγωγοί πετρελαιοειδών; Αν διαβάσει κανείς το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί είναι. Αλλά γιατί αφαιρούν αυτοί περισσότερο κοινωνικό πλούτο από εκείνους που πουλούσαν ακριβά αντίγραφα φάρμακα στα ταμεία; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ψηφίσει τα μέτρα που μείωναν τις προσόδους τους.
Η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να απαντήσει με ποσοτικά στοιχεία. Θέλει όμως να καλέσει τον ΟΟΣΑ να συνεργασθεί μαζί του για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Φοβάμαι ότι τις αντιλαμβάνεται όπως οι συνεργάτες του Σαμαρά που έλεγαν «Γιατί δηλαδή δεν προχώρησε η αξιολόγηση, επειδή δεν απελευθερώσαμε την τιμή του γάλακτος;». Πιθανόν όχι για την τιμή του γάλακτος, αλλά π.χ. για την μη κατάργηση των κρατήσεων υπέρ τρίτων, όπως του αγελλιόσημου, του φόρου στη διαφήμιση που επιδοτεί 100% την εργοδοτική εισφορά στα ΜΜΕ.
Στο Βερολίνο χθες, όπως στις Βρυξέλλες προχθές, όπως στο Παρίσι την Κυριακή, οι συνομιλητές της ελληνικής κυβέρνησης δεν πείσθηκαν ότι υπάρχει ένα σαφές σχέδιο, εκτός από «επικεφαλίδες» μιας πολιτικής που δεν είναι πάντα συνεκτική: π.χ. η Αθήνα θέλει να βάλει σε τάξη τα οικονομικά της αλλά δανείζεται με τον πιο ακριβό τρόπο που υπάρχει σήμερα από την ΕΚΤ, στην οποία θέλει να «φορτώσει» τα «βάρη» από την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Η Αθήνα δεν έχει τον χρόνο που ζητάει. Πρέπει τις επόμενες δύο εβδομάδες να παρουσιάσει σχέδιο που θα δίνει την ασφάλεια ενός ευρωπαϊκού διχτυού ασφάλειας. Για αυτό χρειάζεται πρόγραμμα με όρους και μετρήσιμα αποτελέσματα.