ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ
Η Καθημερινή, 27/2/15
Πρέπει να είναι ένας από τους πιο διαχρονικούς, οικουμενικούς, κοινούς εφιάλτες: βρίσκεσαι ξαφνικά και χωρίς καμία λογική αιτία γυμνός σε δημόσιο χώρο, εν μέσω του πλήθους. Ολοι πρέπει να έχουμε ονειρευτεί μια τέτοια στιγμή, όπου ψάχνουμε να κρυφτούμε όπου και όπως μπορούμε. Στην ταινία που σάρωσε τα Οσκαρ, το «Birdman», συμβαίνει ακριβώς αυτό στον πρωταγωνιστή της, τον οποίο υποδύεται υποδειγματικά ο Μάικλ Κίτον.
Ο πρώην σταρ του Χόλιγουντ, Ρίγκαν Τόμσον, επενδύει τα πάντα προκειμένου να αποδείξει ότι είναι «ποιοτικός» ηθοποιός που άφησε πίσω του τα αγοραία, μαζικά μπλοκμπάστερ με τον υπερήρωα Μπέρντμαν, που ήταν και η μεγάλη του επιτυχία, διασκευάζοντας για το Μπρόντγουεϊ ένα κλασικό διήγημα του μεγάλου Ρέιμοντ Κάρβερ («Γιατί πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη»). Οντας σε διαρκή, ακατάπαυστη υπαρξιακή και προσωπική κρίση (με πρώην σύζυγο, νυν ερωμένη που θέλει να μείνει έγκυος, αποξενωμένη κόρη πρώην τοξικομανής, χρέη και αβεβαιότητα εξαιτίας της παράστασης), ο Ρίγκαν κάνει ό,τι μπορεί για να τα καταφέρει και την ίδια στιγμή, κατά ένα παράδοξο τρόπο, κάνει ό,τι μπορεί για να αποτύχει. Σε ανύποπτο χρόνο, κι εν μέσω της τελευταίας γενικής πρόβας με κοινό, ο Ρίγκαν κλειδώνεται έξω απ’ το θέατρο φορώντας μονάχα τα εσώρουχά του. Για να μπορέσει να ξαναμπεί στο θέατρο και να συνεχίσει την πρόβα, θα πρέπει να διασχίσει την κοσμοσύχναστη Τάιμς Σκουέρ περίπου ολόγυμνος, έντρομος, κοινώς φρικαρισμένος.
Είναι μία από τις πιο κωμικές και ταυτόχρονα μία από τις πιο τρομακτικές σκηνές της ταινίας: αναγνωρίσιμο πρόσωπο, πρώην διάσημος αστέρας του μαζικού σινεμά, γίνεται στόχος αδιάκριτων, λατρευτικών και επιθετικών βλεμμάτων ή σχολίων, καθώς και αδηφάγων καμερών κινητών.
Το ότι στον Ρίγκαν συμβαίνει στ’ αλήθεια και όχι σε κάποιο όνειρο δεν έχει και τόση σημασία, αφού όλη σχεδόν η ταινία ακροβατεί ανάμεσα στο πραγματικό και το ονειρικό, ειδικά καθώς κυλά προς το φινάλε της –όπου ο ευφυής Ιναρίτου μοιάζει σαν να μην ξέρει πώς να το τελειώσει, είναι η αλήθεια: το φιλμ έχει δύο με τρία υποψήφια φινάλε (μαζί με το οριστικό), πράγμα που δείχνει μια κάποια αμηχανία και κάπου εκεί το σκηνοθετικό και σεναριακό tour de force της πρώτης περίπου ώρας κινδυνεύει να πάει περίπατο.
Ας είναι, όμως: η σκηνή της γύμνιας στον δρόμο είναι εμβληματική, καθώς φαίνεται να συμπυκνώνει τη συνολική υπαρξιακή κατάσταση του Ρίγκαν: την εσωτερική και εξωτερική του γύμνια. Εχοντας αποβάλει οριστικά την αμφίεση του υπερήρωα, απομένει γυμνός με τις αλήθειες του και τις αναξιοπρέπειές του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου