Ανδρέας Ζαμπούκας
Πόσο χριστιανός είσαι, Αλέξη;
Protagon.gr,6/1/15
Εδώ συμβαίνει κάτι παράδοξο.
Από τη μία, αυξάνεται συνεχώς το ποσοστό των ανθρώπων που αμφισβητούν
την εξουσία των παπάδων και τον ρόλο της θρησκείας στη ζωή τους. Το
συναντάς σε μαθητές, νέους ανθρώπους αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες.
Από την άλλη, βλέπεις να ανεβαίνει κατακόρυφα η διάθεση των πολιτικών να
εισπράξουν τα εύσημα της Εκκλησίας και να φωτογραφηθούν με ρασοφόρους.
Ας πούμε, στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, λίγο έλειψε να
λειτουργήσει γραφείο ενοικίασης ιερωμένων για φωτογράφιση με υποψηφίους…
Πόσο, τελικά, είναι το ποσοστό των Ελλήνων που υποκύπτουν στην κραυγαλέα υποκρισία της εξουσίας; Πολύ μεγάλο; Μπορεί. Παραδοσιακές νόρμες μεσσιανισμού στην Ελλάδα ήταν πάντα η Εκκλησία, το ποδόσφαιρο, η εθνική ιδεολογία, η αριστερά και οπωσδήποτε ο λαϊκισμός της υποκουλτούρας. «Αντινόρμες» η καθαρή πολιτική σκέψη, ο ορθολογισμός, η σχέση θεωρίας και πράξης, η παιδεία και η συζήτηση για ευθύνη και συμμετοχικότητα των πολιτών.
Η υποκρισία, όμως, είναι ο φόρος τιμής που πληρώνει πάντα η κακία στην αρετή. Η αποδοχή του παραμυθιού και της εξαπάτησης θεωρούνται «κεκτημένα» μιας «λαϊκής κουλτούρας» που αρκείται μόνο στην αποθέωση της «παράστασης». Είναι, για παράδειγμα, αναμενόμενη και ιερή η «αναπαράσταση» του Τσίπρα να πετάει το περιστέρι την ημέρα των Θεοφανείων. Αρκεί η εικόνα για να διασκεδάσει τις αμφιβολίες των θρήσκων που ήθελαν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια μικρή «φωνή Κυρίου» τους έβαζε λόγια για τους μηδενικούς πόντους χριστιανοσύνης του Τσίπρα.
Αλίμονο σ' αυτούς, πάντως, που ελπίζουν στη δύναμη της ψήφου τους. Αλίμονο σ' αυτήν τη ρημάδα την ψευδαίσθηση (άλλη λέξη μου έρχεται να γράψω…) που σε κάνει να θεωρείς ότι κάτι θέλεις να ανατρέψεις. Πού πας ρε Καραμήτρο, όταν ξέρεις ότι η κάλπη θα γεμίσει και με φακέλους που μέτρησαν τον υποψήφιο με το «χριστιανόμετρο» για να τον ψηφίσουν; Δεν ξέρω τι γίνεται με τις ηλικίες πάνω από εβδομήντα στις αστικές περιοχές, αλλά έχω προσωπική πείρα από κοινωνίες της περιφέρειας που το «χριστιανόμετρο» το κουβαλάνε μαζί τους νέοι άνθρωποι, βουτηγμένοι στη θολούρα και στον μεσσιανισμό!
Ακόμα μεγαλύτερο κακό από την υποκρισία, είναι η αναγκαιότητα της ταύτισης της πολιτικής εξουσίας με οτιδήποτε παραδοσιακό και παγιωμένο στον θεσμικό συντηρητισμό. Αυτή η αδήριτη ανάγκη προσκόλλησης στο «νεκρό χέρι της ιστορίας» που μεταφέρει αναχρονισμό και στασιμότητα στους θεσμούς! Και δεν αναφέρομαι, βέβαια, στον σεβασμό απέναντι στον απλό άνθρωπο που πιστεύει στα σύμβολά του. Μιλάω για το φοβισμένο ανθρωπάκι που κάνει τα πάντα για να κερδίσει μια θέση εξουσίας, κλείνοντας το μάτι σε όσους δεν θέλουν να αλλάξουν απολύτως τίποτα γύρω τους. Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν αργότερα, ο φόβος και οι υποσχέσεις να του επιτρέψουν να διοικήσει με γενναιότητα και ελευθερία, όταν θέτει ήδη τον εαυτό του στην υπηρεσία του συντηρητισμού και της εκποίησης των αρχών του;
Πόσους «χριστιανοπόντους» πήρε σήμερα, με το περιστέρι ο Αλέξης; Μέτρησα, ήδη, επισκέψεις στο Άγιο Όρος, κολλητιλίκια με τον Ιερώνυμο (παλιές γνωριμίες…), περιφερειακά ανοίγματα σε Μητροπολίτες και σήμερα περιστέρια. Για να δούμε τι σκορ θα πετύχει μέχρι τις εκλογές. Άλλωστε, η ιστορία πάντα δείχνει ότι οι εκπρόσωποι του θεού έχουν κι αυτοί την «ευελιξία» να τείνουν «χείρα φιλίας» ακόμα και στους «αρνητές» τους. Ειδικά όταν έχουν εγγυήσεις για τις καλές τους προθέσεις. Για συννενόηση «πεφωτισμένων» μιλάμε πάντα. Κοσμικών και «αγίων» βεβαίως…
Πόσο, τελικά, είναι το ποσοστό των Ελλήνων που υποκύπτουν στην κραυγαλέα υποκρισία της εξουσίας; Πολύ μεγάλο; Μπορεί. Παραδοσιακές νόρμες μεσσιανισμού στην Ελλάδα ήταν πάντα η Εκκλησία, το ποδόσφαιρο, η εθνική ιδεολογία, η αριστερά και οπωσδήποτε ο λαϊκισμός της υποκουλτούρας. «Αντινόρμες» η καθαρή πολιτική σκέψη, ο ορθολογισμός, η σχέση θεωρίας και πράξης, η παιδεία και η συζήτηση για ευθύνη και συμμετοχικότητα των πολιτών.
Η υποκρισία, όμως, είναι ο φόρος τιμής που πληρώνει πάντα η κακία στην αρετή. Η αποδοχή του παραμυθιού και της εξαπάτησης θεωρούνται «κεκτημένα» μιας «λαϊκής κουλτούρας» που αρκείται μόνο στην αποθέωση της «παράστασης». Είναι, για παράδειγμα, αναμενόμενη και ιερή η «αναπαράσταση» του Τσίπρα να πετάει το περιστέρι την ημέρα των Θεοφανείων. Αρκεί η εικόνα για να διασκεδάσει τις αμφιβολίες των θρήσκων που ήθελαν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια μικρή «φωνή Κυρίου» τους έβαζε λόγια για τους μηδενικούς πόντους χριστιανοσύνης του Τσίπρα.
Αλίμονο σ' αυτούς, πάντως, που ελπίζουν στη δύναμη της ψήφου τους. Αλίμονο σ' αυτήν τη ρημάδα την ψευδαίσθηση (άλλη λέξη μου έρχεται να γράψω…) που σε κάνει να θεωρείς ότι κάτι θέλεις να ανατρέψεις. Πού πας ρε Καραμήτρο, όταν ξέρεις ότι η κάλπη θα γεμίσει και με φακέλους που μέτρησαν τον υποψήφιο με το «χριστιανόμετρο» για να τον ψηφίσουν; Δεν ξέρω τι γίνεται με τις ηλικίες πάνω από εβδομήντα στις αστικές περιοχές, αλλά έχω προσωπική πείρα από κοινωνίες της περιφέρειας που το «χριστιανόμετρο» το κουβαλάνε μαζί τους νέοι άνθρωποι, βουτηγμένοι στη θολούρα και στον μεσσιανισμό!
Ακόμα μεγαλύτερο κακό από την υποκρισία, είναι η αναγκαιότητα της ταύτισης της πολιτικής εξουσίας με οτιδήποτε παραδοσιακό και παγιωμένο στον θεσμικό συντηρητισμό. Αυτή η αδήριτη ανάγκη προσκόλλησης στο «νεκρό χέρι της ιστορίας» που μεταφέρει αναχρονισμό και στασιμότητα στους θεσμούς! Και δεν αναφέρομαι, βέβαια, στον σεβασμό απέναντι στον απλό άνθρωπο που πιστεύει στα σύμβολά του. Μιλάω για το φοβισμένο ανθρωπάκι που κάνει τα πάντα για να κερδίσει μια θέση εξουσίας, κλείνοντας το μάτι σε όσους δεν θέλουν να αλλάξουν απολύτως τίποτα γύρω τους. Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν αργότερα, ο φόβος και οι υποσχέσεις να του επιτρέψουν να διοικήσει με γενναιότητα και ελευθερία, όταν θέτει ήδη τον εαυτό του στην υπηρεσία του συντηρητισμού και της εκποίησης των αρχών του;
Πόσους «χριστιανοπόντους» πήρε σήμερα, με το περιστέρι ο Αλέξης; Μέτρησα, ήδη, επισκέψεις στο Άγιο Όρος, κολλητιλίκια με τον Ιερώνυμο (παλιές γνωριμίες…), περιφερειακά ανοίγματα σε Μητροπολίτες και σήμερα περιστέρια. Για να δούμε τι σκορ θα πετύχει μέχρι τις εκλογές. Άλλωστε, η ιστορία πάντα δείχνει ότι οι εκπρόσωποι του θεού έχουν κι αυτοί την «ευελιξία» να τείνουν «χείρα φιλίας» ακόμα και στους «αρνητές» τους. Ειδικά όταν έχουν εγγυήσεις για τις καλές τους προθέσεις. Για συννενόηση «πεφωτισμένων» μιλάμε πάντα. Κοσμικών και «αγίων» βεβαίως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου