Τώρα έχουμε μάχη

Δημήτρης Καμπουράκης

Με τους στρατηγούς μου
 

Protagon.gr, 31.1.15

Πώς να το πω τώρα και να μην αρχίσουν να με πυροβολούν ένθεν κακείθεν; Αν και έχω αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα του δρόμου που έχουν επιλέξει, δεν μπορώ να μην τους στηρίξω. Διαπραγμάτευση με τους ξένους κάνουν διάολε, ίσως οδηγηθούμε σε ρήξη, τι να κάνω δηλαδή; Να παραστήσω τον αδιάφορο ή να πάρω το μέρος των αντιπάλων;

Θα μου πείτε ότι πολύ απλοϊκά τα περιγράφω ξαφνικά, εγώ που είμαι εξπέρ στις πολιτικάντικες φιοριτούρες. Εντάξει, απλοϊκά τα περιγράφω, διότι απλά καταλήγουν εντέλει τα πράγματα. Νομίζετε πως δεν γνωρίζω τα περί του αντιθέτου επιχειρήματα; Τα ξέρω πολύ καλά. Άλλωστε, ούτε τους υποστήριξα, ούτε τους ψήφισα, για να νιώσω τώρα την ανάγκη να υπερασπιστώ εκ των υστέρων την επιλογή μου. Και το κανάλι που δουλεύω στου διαόλου τα κατάστιχα το ‘χουνε γραμμένο και όταν ακούω τους Ρωμανιάδες να λένε ότι έχουν τον τρόπο «από άλλες πηγές πέραν εργαζομένων, εργοδοτών και κράτους» να λύσουν μέσα σε τρεις μήνες το  ασφαλιστικό, γελάω.

Όμως, ειδικά στην διαπραγμάτευση με τους ξένους, δεν το αντέχει η συνείδησή μου να σταθώ απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση. Έτσι απλά. Διότι όταν οξύνεται μια αντίθεση και φτάνει στο όριό της, η δήθεν επιλογή «μέσου δρόμου» είναι υπεκφυγή. Θα διάλεγα τους «άλλους», αν υποψιαζόμουν ότι ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης είναι τρελοί που οδηγούν καταχαρούμενοι τη χώρα σε καταστροφή. 
Ε, να με συμπαθάτε, δεν το δέχομαι. Ομολογώ ότι δεν πολυκαταλαβαίνω πού το πάνε και τι εναλλακτικές βλέπουν (που εγώ δεν τις βλέπω), αλλά την ώρα της σύγκρουσης, έστω κι αν θα κοιτάζω τους στρατηγούς μας με μισό μάτι, θα είμαι μαζί τους. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.