Τα ποιήματα δεν μπορούν πια να ΄ναι ωραία

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

 «Ποιητικό Υστερόγραφο»

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια

να ΄ναι ωραία

αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.

Η πείρα είναι τώρα

το μόνο σώμα των ποιημάτων

κι όσο η πείρα πλουταίνει

τόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει.

Πονάν τα γόνατά μου

και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω,

μόνο τις έμπειρες πληγές μου

μπορώ να της χαρίσω.

Τα επίθετα μαράθηκαν

μόνο με τις φαντασιώσεις μου

μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.

Όμως πάντα θα την υπηρετώ

όσο βέβαια εκείνη με θέλει

γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ

τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.

****************************

Ένα σχόλιο: Το πέρασμα του χρόνου, με τις φθορές που επιφέρει στο σώμα της ποιήτριας, επαναπροσδιορίζει τη σχέση της με την  Ποίηση. Ο χρόνος που της απομένει έχει λιγοστέψει επικίνδυνα και το παρόν συνοδεύεται από τα επώδυνα άλγη των συσσωρευμένων πληγών. Η εμπειρία αυτών των πληγών  κάνει την Ποίησή της όχι ωραία αλλά αληθινή . Γι΄αυτό απουσιάζουν τα επίθετα από το ποιητικό σώμα. 
Η ποιήτρια αποφεύγει τον Καβαφικό  θρήνο για το γήρασμα του σώματος και την αναπόληση της  χαμένης σφριγηλότητάς του. Αρκείται στη διάνθιση της Ποίησης με τις φαντασιώσεις της, όσο διάστημα της μέλλεται να ζήσει. Πιστή υπηρέτριά της ως το τέλος, γιατί αυτή την κάνει να ξεχνά τον κλειστό  ορίζοντα του μέλλοντός της.  

Gerontakos