Ταινίες-ορόσημα του κινηματογράφου

 
Η Bess Mc Neill είναι κάτοικος μιας μικρής, κλειστής θρησκευόμενης κοινωνίας, στις αρχές της δεκαετίας του '70.Ερωτεύεται και παντρεύεται τον Jan - ξένο, εργάτη στην πλατφόρμα πετρελαίου, ανοιχτά στη θάλασσα.Η Bess ευτυχεί. Ο Jan, φαίνεται, να είναι ο μόνος που έχει αντιληφθεί την τεράστια δύναμη και τη βουλιμία για ζωή της Bess. Ώσπου, ο Jan παθαίνει ένα ατύχημα.
Η ηρωίδα ακολουθεί ένα δρόμο μαρτυρίου πιστεύοντας ό,τι μόνο έτσι μπορεί να σώσει τον αγαπημένον της. Τρυφερότητα και σκληρότητα,πίστη και αμφιβολία σε κλιμακούμενη ένταση,πάνω στην Αγάπη-Έρωτα,την ταπείνωση και τη θυσία-Θαύμα.Ψυχολογικές,θρησκευτικές ακόμη και μεταφυσικές αναφορές.
****************
ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτική από: Γιώργος Παναγιωτάκης

Προβλήθηκε πρώτη φορά το 1996 και δίχασε το κοινό. Οι μισοί θεατές λάτρεψαν την πνευματική δύναμη των εικόνων της και οι άλλοι μισοί θύμωσαν με την ωμή... συναισθηματική βία στην οποία τους υπέβαλε. Όλοι όμως συμφώνησαν πως η ταινία "Δαμάζοντας τα Κύματα", ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από ότι είχαν δει μέχρι τότε. Αυτός άλλωστε είναι και ο διαχρονικός στόχος του Λαρς φον Τρίερ, ο οποίος από την ημέρα που πρωτοέπιασε στα χέρια του κινηματογραφική κάμερα, αναζήτησε με εμμονή το προσωπικό του ύφος μέσα από την ανατροπή όλων των δεδομένων της κινηματογραφικής τέχνης.
Το "Δαμάζοντας τα κύματα", είναι ένα ακραίο μελόδραμα, με έντονα θρησκευτικά στοιχεία, αφού ελίσσεται ανάμεσα από έννοιες όπως η αγάπη, η πίστη και η θυσία. Κεντρική ηρωίδα είναι η Μπες Μακ Νιλ, μια εύθραυστη μα και κάπως... αλαφροΐσκιωτη Σκοτσέζα, και τόπος μια απομονωμένη κοινότητα φανατικών καλβινιστών. Στην αρχή της ταινίας, η Μπες παντρεύεται το Γιαν, έναν ξένο, εργάτη σε πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου. Μυείται στην "απαγορευμένη" χαρά του έρωτα και στη συνέχεια, όταν ο Γιαν επιστρέφει στη δουλειά του στη μέση του ωκεανού, βιώνει την απόλυτη δυστυχία. Η Μπες, η οποία πιστεύει πως μπορεί και συνομιλεί με το θεό, τον παρακαλά να της φέρει σύντομα πίσω τον αγαπημένο της. Εκείνος της κάνει το χατίρι: Ο Γιαν επιστρέφει μα είναι πια ανάπηρος, έπειτα από ένα ατύχημα. Και τότε αρχίζει το κεφάλαιο "Θυσία" που θα οδηγήσει τη μεν Μπες Μακ Νιλ, έξω από τις κρατούσες έννοιες της ηθικής -και ως εκ τούτου έξω από την κοινότητα- το δε θεατή σε ένα συναισθηματικά επώδυνο ταξίδι το οποίο όμως θα ολοκληρωθεί με ένα απίστευτα λυτρωτικό φινάλε.
Ο Λαρς φον Τρίερ, χρησιμοποίησε ένα φαινομενικά, άναρχο τρόπο κινηματογράφησης, στήνοντας τις σκηνές και αφήνοντας την κάμερα του διευθυντή φωτογραφίας Ρόμπι Μίλερ, να περιφέρεται ελεύθερη μέσα σε αυτές. Το γεγονός πως η κάμερα είχε πεδίο δράσης 360 μοιρών, υποχρέωνε πολλές φορές το υπόλοιπο συνεργείο, να βρίσκεται μακριά από τον τόπο του γυρίσματος -ο Τρίερ, επικοινωνούσε με τον Μίλερ και με τους ηθοποιούς μέσα από video assist και από κλειστό τηλεοπτικό κύκλωμα. Αυτό όμως, κατά τη γνώμη του ίδιου, επέβαλε μια αυθεντικότητα που αλλιώς θα ήταν πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Οι τεχνητοί φωτισμοί μοιάζουν να απέχουν από όλες τις σκηνές, ενώ χρησιμοποιήθηκαν διαφορετικοί τύποι φιλμ, για να αποδώσουν με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, την ψυχολογική κατάσταση του κάθε ήρωα. Παράλληλα, η εικόνα "πειράχτηκε", άλλοτε ψηφιακά και άλλοτε με το ξανατράβηγμά της μέσα από μόνιτορ. Τέλος, στο μοντάζ, οι αφηγηματικοί κανόνες καταστρατηγήθηκαν και η συρραφή των πλάνων έγινε με καθαρά συναισθηματικά κριτήρια.
Όλα αυτά μαζί, έφτιαχναν ένα τεντωμένο σχοινί, από το οποίο δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να γκρεμιστεί ο Λαρς φον Τρίερ μαζί με όλο του το δημιούργημα. Και ίσως αυτό να είχε γίνει, αν δεν είχε επιλεχθεί η Έμιλι Γουότσον, για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στην πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση, η Αγγλίδα ηθοποιός ξεγύμνωσε το τεράστιο ταλέντο της και κράτησε τις ισορροπίες δίνοντας το δικαίωμα στο "Δαμάζοντας τα Κύματα" να θεωρείται σαν ένας από τους κινηματογραφικούς σταθμούς της δεκαετίας. ( Πηγή:In.gr)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η παρούσα ανάρτηση  δεν έχει καμία σχέση με εμπορικούς σκοπούς. Μοναδικό κίνητρο της προβολής της είναι η καλλιτεχνική και παιδευτική διάσταση της ταινίας ...