Η Ελένη Μυλωνά και το καταραμένο φίδι του Καραγκιόζη

«ΜΑΘΑΙΝΩ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΜΕ ΚΑΘΕ ΝΕΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ»

Η εικαστικός Ελένη Μυλωνά 
δίνει συνέντευξη στην Ελεάννα Μαρτίνου

  

Ε.Μ.: Ποιος είναι ο λόγος που σε οδήγησε σε έναν τρόπο ζωής που συνδέεται με την τέχνη;
Ε.Μ.: Μεγάλωσα με μια μητέρα γλύπτρια πολύ αφιερωμένη στη δουλειά της. Η ενασχόληση με την τέχνη, κάθε είδους, ήταν κάτι φυσιολογικό για όλη την οικογένεια. Εγώ ξεκίνησα όμως με τη δημοσιογραφία και η ανάγκη μου να εκφραστώ με εικόνες με οδήγησε στη φωτογραφία και την κινούμενη εικόνα –αρχικά κυρίως στο documentary film– σαν μορφή καταγραφής και επικοινωνίας. Σιγά σιγά όμως, και με την πρώτη μου έκθεση με φωτογραφία στην γκαλερί Ζουμπουλάκη, μπήκα στον εικαστικό χώρο με ένα καινούριο μέσο για την Ελλάδα την εποχή εκείνη.

Ε.Μ.: Ποια είναι τα μέσα που χρησιμοποιείς στη δουλειά σου για να εκφραστείς εικαστικά;
Ε.Μ.: Μου αρέσει να εξερευνώ καινούρια μέσα και τεχνικές. Είναι μια πρόκληση και κρατάει το ενδιαφέρον μου διότι μαθαίνω κάτι καινούριο με κάθε νέο εργαλείο. Αυτό με βοηθάει και στο να αποφύγω προβλέψιμη ξαναϊδωμένη δουλειά. Χρησιμοποιώ όσο περισσότερα μέσα μπορώ ξεχωριστά και μαζί, όπως προκύψει και όπου με οδηγήσει ο κάθε κύκλος δουλειάς. Οι ρίζες μου όμως παραμένουν στη φωτογραφία, κινούμενη και μη.

Ε.Μ.: Ιδέα, περιεχόμενο ή μορφή. Ποια είναι τα όρια και πώς ορίζεις την ισορροπία με τέτοιον τρόπο που η εικαστική γλώσσα να κρατά την αυτονομία της χωρίς όμως να οδηγεί σε φορμαλισμό ή περιγραφή μιας ιδέας που θα μπορούσε να ειπωθεί σε ένα κείμενο με λέξεις, χωρίς εικόνα.
Ε.Μ.: Όλα είναι απαραίτητα και συνυπάρχουν αν το έργο είναι πηγαίο και ειλικρινές. Την ισορροπία δεν την ορίζω εγώ, μάλλον την αναγνωρίζω όταν συμβαίνει στην πορεία. Δύσκολο να πέσεις στη φάκα του φορμαλισμού αν είσαι ελαφρύς, δηλαδή χωρίς φορτίο και εξαναγκασμούς. Λέξεις, εικόνα, ήχος, όλα παίζουν, αλλά δεν ξεκινάω ποτέ με μια τόσο συγκεκριμένη ιδέα που θα μπορούσε να εκφραστεί και αλλιώς. Αυτά εξελίσσονται στην πορεία. Η ερώτηση είναι θεωρητική. Δεν είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα στην πράξη.

Ε.Μ.: Ποιες είναι οι αναφορές σου και ποια τα ρεύματα της τέχνης με τα οποία συνομιλείς;
Ε.Μ.: Η κληρονομιά μου, δηλαδή η αρχαία Ελλάδα και συγχρόνως το πολύπλευρο έργο της μητέρας μου. Η φιλία μου με τη Χρύσα (Chryssa). Είμαστε κατ’ ανάγκην κλασικοί έλεγε η Χρύσα. Όσους σάλτους και να κάνουμε, η ισορροπία αυτή έχει εγγραφεί στον εγκέφαλό μας. Κλασικοί, λιτοί, μινιμαλιστές, εννοιολογικοί. Αυτά κουβαλάω. Όμως με ενδιαφέρουν κάθε λογής «ρεύματα τέχνης» όπως λες, αν και με δυσκολεύουν οι ετικέτες που είναι περιοχή των ιστορικών τέχνης και όχι αναγκαστικά των καλλιτεχνών που τα δημιούργησαν.

Ε.Μ.: Αγαπημένο δικό σου έργο που σηματοδότησε μια αλλαγή;
Ε.Μ.: Αλλαγή στη δουλειά μου εννοείς; Τελευταία στην έκθεσή μου στο Μουσείο Μπενάκη αποτόλμησα να εκθέσω ζωγραφικά έργα, μικρά γλυπτά-κατασκευές και ένα βίντεο περφόρμανς σηματοδοτώντας πολλές νέες και σημαντικές αφετηρίες. Νομίζω ότι, κοιτώντας πίσω, κάθε μεγάλη ατομική έκθεση που έχω κάνει περιέχει και μια αλλαγή, μια νέα εξερεύνηση.

Ε.Μ.: Μια ομαδική έκθεση στην οποία συμμετείχες και ένιωσες ουσιαστικό διάλογο με τους άλλους καλλιτέχνες;
Ε.Μ.: Νομίζω ότι η πρώτη μπιενάλε της Αθήνας DestroyAthens είχε αυτή την ποιότητα, αν και δεν γνώρισα προσωπικά σχεδόν κανέναν από τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν. Δεν δόθηκε η ευκαιρία. Υπήρχε όμως νομίζω ένας διάλογος ανάμεσα στα έργα μέσω των επιμελητών που τα διάλεξαν και τα έβαλαν σε μια συγκεκριμένη πορεία. Το δικό μου έργο, ένα βίντεο με τίτλο Ο Αμνός του Θεού ήταν το τελευταίο έργο στη διαδρομή και είχε σχέση, εννοιολογική κυρίως, με το πρώτο έργο και με πολλά άλλα έργα μέσα στη διαδρομή αυτή.

Ε.Μ.: Μια αναποδιά σε διοργάνωση έκθεσης ως ανέκδοτο και παράδειγμα προς αποφυγή;
Ε.Μ.: Δεν ξέρω αν τέτοιες καταστάσεις μπορούν να αποφευχθούν. Συμβαίνουν και είναι πολύ δυσάρεστες διότι οι οργανωτές δεν καταλαβαίνουν σε τι διαδικασία μπαίνει ένας καλλιτέχνης με την προοπτική της κάθε έκθεσης και το κόστος είναι μεγάλο. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες αλλά έχουν συμβεί στο παρελθόν σ’ εμένα και σε συναδέλφους, και εξακολουθούν να συμβαίνουν, ιδίως στη χώρα μας.

Ε.Μ.: Πώς αντιλαμβάνεσαι την ιδιότητα του καλλιτέχνη σε σχέση με έναν επιστήμονα;
Ε.Μ.: Μοιάζουν πολύ, τουλάχιστον στον τρόπο που περνάνε την περισσότερη ώρα τους, μόνοι, κάνοντας πειράματα. Παίζοντας. Ο καθένας ψάχνει κάτι άλλο αλλά και οι δύο κάτι ψάχνουν και αυτό τους τρέφει. Η δουλειά και των δύο δεν είναι ρουτίνα διότι κάποια στιγμή θα φανεί κάποιο φως. Αυτό το διαπίστωσα όταν ήρθα σε επαφή με πολλούς μαθηματικούς όταν δούλευα τη σειρά QuasiPeriodicSpace. Οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες πρέπει να διατηρούν μια αθωότητα, μια εντατική συγκέντρωση και συγχρόνως μια πνευματική ελευθερία.

Ε.Μ.: Πού εστιάζεις αυτή την περίοδο;
Ε.Μ.: Μελετάω και ετοιμάζω μια πρόταση για ένα έργο που προορίζεται για το Μουσείο των Δελφών για τον Αύγουστο του 2015. Πρόκειται για μια συνομιλία με τον Ομφαλό, κάθε μήνα κι από ένα σύγχρονο έργο ενός διαφορετικού καλλιτέχνη. Δύσκολο το εγχείρημα, αμφίβολες οι συνθήκες, αλλά πώς να αρνηθεί κανείς μια τέτοια πρόκληση;

Ε.Μ.: Νέα σχέδια, πιθανές παρουσιάσεις;
Ε.Μ.: Τον Σεπτέμβριο στο πλαίσιο του Open Art στο Μόναχο θα εκθέσω στην γκαλερί Françoise Heitsch ένα μέρος της δουλειάς που έδειξα πρόσφατα στο Μουσείο Μπενάκη, αλλά σε μικρογραφία διότι ο χώρος είναι περιορισμένος. Επίσης θα συμμετέχω τον Σεπτέμβριο στο Cheapart Θεσσαλονίκη και τον Οκτώβριο στην ομαδική Τέχνη και τρέλα. Υπάρχουν διάφορα σχέδια και προτάσεις σε εξέλιξη αλλά δεν ήρθε η ωρα να τα αναφέρω εδώ.

Πηγή:

ΧΡΟΝΟΣ 19 (11.2014)

1.Eleni Mylonas, website NO COMMERCIAL USE artist (email) 2.Ελεάννα Μαρτίνου  * *Η Ελένη Μυλωνά μιλά στο LIFO.gr   Η Ελένη Μυλωνά γεννήθηκε και τελείωσε το γυμνάσιο στην Αθήνα. Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε στο εξωτερικό δημοσιογραφία, φωτογραφία, κεραμική, ζωγραφική-γλυπτική, ψηφιακή εικόνα και Web Design. Έχει διδάξει στο New School University Parson's School for Design στη Νέα Υόρκη και έχει κάνει οπτικοακουστικές παρουσιάσεις της δουλειάς της στο Nikon House, Fashion Institute of Technology, NY Camera Club, Art and Mathematics Symposium SUNY Albany, New York Studio School of Drawing Painting and Sculpture, New York. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Λοιποί τίτλοι (2007) Μνήμες: Ματιές στο χρόνο, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης [φωτογράφιση] (2006) Τσιάρα, Συραγώ, Μεταμφιέσεις, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης [φωτογράφιση] (2002) 2004: Αναζητώντας την Ολυμπιακή ιδέα, Δήμος Αθηναίων Πολιτισμικός Οργανισμός [ζωγραφική] (1997) Rose, Barbara, Chryssa: Κυκλαδικά βιβλία 1957-1962, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης [φωτογράφιση] Πηγή: Βιβλιονέτ