το χέρι και η σκιά
Κάθε φορά που γίνονται εκλογές, πηγαίνω στις υπαίθριες κεντρικές ομιλίες των πολιτικών στην Αθήνα, αλλά δεν στέκομαι με το κοινό. Αντίθετα, κυκλώνω το υπερυψωμένο βάθρο του ομιλητή και προσπαθώ να βρω μια θέση πίσω από την πλάτη της σκηνής. Μου αρέσει να κάθομαι εκεί για ώρα, κοιτώντας τις φιγούρες των ομιλητών σαν να ήταν ένα ιδιότυπο θέατρο σκιών. Υπάρχουν κάποιες φορές –μερικές στιγμές μάλλον– που, από εκείνο το σημείο, ένα πέρασμα αφήνεται κατά λάθος ανοιχτό και μπορείς να περάσεις πίσω από τη λεπτή και εύθραυστη επιφάνεια της ίδιας της πραγματικότητας. Τότε η ζωή αποκαλύπτεται ως μια παράδοξη, σκιώδης, περιπλοκή. Η εικόνα σε μπερδεύει. Το χέρι που σηκώνεται στα αριστερά, μοιάζει από εκεί να είναι το δεξί. Ή μήπως όχι; Κοιτώ τα δικά μου χέρια, για να βεβαιωθώ γι’ αυτό που βλέπω. Τα λόγια επιστρέφουν στ’ αυτιά μου ως μια ήδη ειπωμένη ηχώ. Τα άκουσα όντως δυο φορές; Δεν μπορώ να διακρίνω τίποτε πέρα από σιλουέτες καθώς διαγράφονται στο φως. Γνωρίζω, βέβαια, ότι από την άλλη πλευρά τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά και –υπό μια έννοια– φυσιολογικά. Στο μπροστινό μέρος της σκηνής κανείς δεν αναρωτιέται αν το χέρι είναι όντως το αριστερό, αν τα λόγια ειπώθηκαν, αν οι άνθρωποι έχουν πρόσωπα. Κι όμως, την ίδια στιγμή, από μια άλλη σκοπιά, τα πράγματα μπορεί να σε μπερδέψουν, η πραγματικότητα καθίσταται αμφίσημη. Και αυτούς τους δυο κόσμους της διαλεκτικής αντιστροφής δεν τους χωρίζει τίποτε περισσότερο από ένα διάφανο παραπέτασμα. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Αθήνα. Τα πάντα συνυπάρχουν μαζί με τη σκιώδη αντιστροφή τους. Οι άνθρωποι, οι ιδέες, τα αντικείμενα, τα λόγια, οι σχέσεις, οι φόβοι... Όλα υπάρχουν και από την καλή και από την ανάποδη. Κι έτσι, διαρκώς αναρωτιέμαι: Είναι όλα εξίσου αληθινά; Είναι όλα εξίσου ειλικρινή; Είναι όλα εξίσου προφανή; Ο καθένας μας αποφασίζει. Όχι τι είναι αληθινό και τι όχι (ποιος θα μπορούσε να το πει αυτό τελεσίδικα;) αλλά πίσω από ποιο παραβάν θα σταθεί. Διαλέγω κι εγώ το δικό μου. Και σκέφτομαι, δεν μπορεί, κάποτε θα γίνει κάτι απλό. Την επόμενη φορά δεν θα αναρωτηθώ ούτε για μια στιγμή, θα το έχω πιστέψει: το χέρι και η σκιά του σηκώνονταν πάντα και τα δυο από την ίδια πλευρά.
Πηγή: Ηλεκτρονικό περιοδικό ΧΡΟΝΟΣ 13 (05.2014) *Βιογραφικό : Χρυσόπουλος, Χρήστος |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου