Χειμώνας

Μας έφτασε ο βαρύς χειμώνας…            

Μας έφτασε ο βαρύς χειμώνας

χωρίς τραγούδια και πουλιά,

στα σύννεφα τρυπώνει ο ήλιος

και το φεγγάρι στην ομίχλη,

τα φύλλα τα χλωμά ένα ένα

ρίχνει στη γη η κληματαριά.

Μουχρώσαν τα βουνά και οι κάμποι,

τα στενορύμια και οι αυλές,

αμίλητα στοιχειά τα δέντρα

στέκουνε ολόρθα στη βροχή

στέκουνε ολόρθα στους ανέμους,

στοιχειώσανε τα μονοπάτια

κι ερήμαξαν οι ακρογιαλιές.

Φεύγουνε οι μέρες του χειμώνα,

σαν ταξιδιάρικα πουλιά,

θα βγει απ’ τα σύννεφα κι ο ήλιος

κι απ’ την ομίχλη το φεγγάρι,

πράσινα φύλλα θα βλαστήσουν

και πάλι στις κληματαριές,

τα μονοπάτια θα ξυπνήσουν,

θα ζωντανέψουν τ’ ακρογιάλια,

θα λουλουδίσουν τα μπαλκόνια,

θα λουλουδίσουν τα κλαδιά,

και θά ’ρθουνε τα χελιδόνια.

Διαλεχτή Ζευγώλη-Γλέζου

************************** 

Winter-Time

Robert Louis Stevenson (from A Child’s Garden of Verses, 1885)

Late lies the wintry sun a-bed, A frosty, fiery sleepy-head; Blinks but an hour or two; and then, A blood-red orange, sets again. Before the stars have left the skies, At morning in the dark I rise; And shivering in my nakedness, By the cold candle, bathe and dress. Close by the jolly fire I sit To warm my frozen bones a bit; Or with a reindeer-sled, explore The colder countries round the door. When to go out, my nurse doth wrap Me in my comforter and cap; The cold wind burns my face, and blows Its frosty pepper up my nose. Black are my steps on silver sod; Thick blows my frosty breath abroad; And tree and house, and hill and lake, Are frosted like a wedding-cake.