Ύστερα από τριάντα χρόνια...
Τρώγαμε στην καντίνα του Κέντρου Ερευνών
στο Βωκρεσόν, τα φουντωμένα δέντρα
με το ελαφρό αγέρι αγγίζανε την τζαμαρία
όταν σαν σίφουνας μπήκε η Μονίκ
φωνάζοντας «Σκοτώσανε τον Τσε».
Μείναμε παγωμένοι, εμένα
ένας σπασμός μου χτύπησε το στομάχι
νόμισα πώς πια δεν θα μπορέσω
να ξαναβάλω φαϊ στο στόμα μου,
όμως σιγά σιγά όλοι μας συνεχίσαμε
να μιλάμε, να πίνουμε, να τρώμε.
Τώρα, ύστερα από τριάντα χρόνια
Που γι' άλλη μια φορά το σκέφτομαι,
λέω ίσως για μας καλύτερα που δεν γέρασες
που έμεινες για πάντα νέος Ερνέστο
όπως η επανάσταση στη χαραυγή της,
που δεν έγινες μεσόκοπος ηγέτης με προκοίλι
με στόχους υψηλούς που έμειναν ανέφικτοι
μ' επιθυμίες που εκπληρώνονταν στα κρυφά.
Με γελέκο και γραβάτα το σκήνωμα του Λένιν
αργά αλλοιώνεται μέσα στο Μαυσωλείο,
ο Στάλιν ταριχευμένος για λίγο τον συντρόφεψε
με τη στολή και τα διάσημα του στρατάρχη,
ο Μάο στο τέλος έβλεπε τη μορφή του
σ΄ εκατομμύρια αντίτυπα με φορεσιά του Μάο,
όμως εσύ μας έδωσες αφίσες εσαεί
μ΄ένα μπερέ, μ΄ένα πουκάμισο, με το πούρο
που δεν σβήνει στα σαρκωμένα χείλη
να μας κοιτάζεις σαν να 'σαι απέναντι μας
με τα φιλήδονα μάτια του θανάτου,
να μας χαμογελάς με το χαμόγελο
μιας άφθαρτης μεταδοτικής νεότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου