Πώς θα αντιμετωπίσουμε τον ντόπιο φασισμό;Μια πρόταση

Για την αντιμετώπιση του νεοναζισμού: 

Ούτε «συνταγματικό τόξο» ούτε «αντιμνημονιακό μέτωπο»

Συνέντευξη του ιστορικού Αντώνη Λιάκου

Πηγή: Ενθέματα Κυριακάτικης Αυγής, 13/10/2013

“Ο φασισμός είναι ένα καινούργιο φαινόμενο για την Ελλάδα, καινούργιο, ριζοσπαστικό, αλλά με παλιές και βαθιές ρίζες. Επομένως, δεν αντιμετωπίζεται ούτε μόνο ως εγκληματικό μόρφωμα, ούτε ως ένα υποτελές ζήτημα στην πολιτική ατζέντα. Από την άποψη αυτή, ο αντιφασισμός πρέπει να μπει ως συνισταμένη σε όλες τις πολιτικές μας, και, παράλληλα, η αντιφασιστική στρατηγική να περιλαμβάνει τρόπους ανάταξης αυτής της κοινωνίας πάνω σε έναν διαφορετικό δρόμο”.

“Δεν μπορεί να υπάρξει αντιφασισμός χωρίς βαθιά κοινωνική κριτική στην καταστροφή”.

 ”Για να ξεριζωθεί η ΧΑ πρέπει να αποναζιστικοποιηθεί το μυαλό και η καρδιά των οπαδών της”

 ”Πολιτική δεν γίνεται μόνο με συναίσθημα, αλλά χωρίς συναίσθημα δεν γίνεται πολιτική”.

“Η Αριστερά δεν έχει λόγους να μπαίνει αμυντικά στα διλήμματα των άλλων”.

 

Σε ένα πρόσφατο άρθρο στον «Χρόνο» (goo.gl/wSaJnL) γράφετε ότι το δίλημμα «συνταγματικό τόξο ή εμβάθυνση της αντιμνημονιακής πάλης» για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής πάσχει και στα δύο σκέλη. Ας ξεκινήσουμε από το «συνταγματικό τόξο».

Τελευταία έχουμε κατακλυστεί από ληγμένα ιταλικά προϊόντα, όπως «συνταγματικό τόξο», «ελιά» κλπ. Σύμφωνα με τη θεωρία του «συνταγματικού τόξου», η Αριστερά οφείλει να υποστείλει την αντίθεση στο Mνημόνιο και να ενταχτεί σε ένα σχήμα το οποίο καθοδηγείται από τoν κυβερνητικό συνασπισμό. Αλλά πόσο συνταγματικό είναι αυτό τόξο, όταν τα κόμματα που καλούν γι’ αυτό κυβερνούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου πέραν του Συντάγματος; Το Σύνταγμα είναι μια συμφωνία για τους κανόνες διακυβέρνησης. Έγιναν σεβαστοί ή παραβιάστηκαν πολλάκις από το 2010; Γιατί δεν ίσχυσε το συνταγματικό τόξο όταν Βενιζέλος και Σαμαράς συγκυβέρνησαν με τον ΛΑΟΣ; Το να ταυτιστεί λοιπόν κανείς με εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που οδήγησαν στην κρίση και τη διαχειρίστηκαν, προκαλώντας τη λαϊκή οργή, μόνο υπηρεσίες προσφέρει στη Χρυσή Αυγή, επιβεβαιώνοντας τους ισχυρισμούς της ότι είναι η μόνη εναλλακτική στο «σύστημα». Μπορεί να υπάρξει αντιφασισμός χωρίς βαθιά κοινωνική κριτική στην καταστροφή που συντελέστηκε; Μπορεί να περιοριστεί μόνο στους κανόνες της δημοκρατίας χωρίς έμπρακτη αναφορά στις συγκλονιστικές κοινωνικές αιτίες που γέννησαν το φαινόμενο; Μπορεί, αν στρουθοκαμηλίζει.

Και όσον αφορά το αντιμνημονιακό μέτωπο;

 Αν περιορίσουμε την αντιφασιστική πάλη μόνο στην αντιμνημονιακή, τη στενεύουμε πολύ. Οι γραμμές «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» και «φασισμός-αντιφασισμός» τέμνονται, δεν συμπίπτουν. Η Χρυσή Αυγή είναι σύνθετο φαινόμενο: ενώ αντλεί από την αντιμνημονιακή οργή, ταυτόχρονα λειτουργεί και ως παρακρατική οργάνωση, με βαθιά δικτύωση στην αστυνομία, στον υπόκοσμο — και μένει να αποδειχτεί με ποιο είδος επιχειρηματιών. Προάγει μια συνωμοσιολογική ανάγνωση της κρίσης που «θαυματοποιεί» το έθνος, άρα παίρνει τον λόγο –και το ρόπαλο– για λογαριασμό του. Επομένως, σχηματοποιήσεις του τύπου «η Χρυσή Αυγή μακρύ χέρι του συστήματος» απλώς χάνουν τον στόχο. Η αντιφασιστική στρατηγική, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει πρώτον να κατανοήσει το φαινόμενο σε βάθος, στην ιδιαιτερότητά του, και δεύτερον να έχει πολλές διαστάσεις: και αμείλικτη καταγγελία των εγκλημάτων στη δικαιοσύνη, και θεσμικές παρεμβάσεις, όπως αντιρατσιστική νομοθεσία, και εκπαιδευτικές, όπως διαχείριση της διαφορετικότητας και της ανεκτικότητας στους νέους, παρεμβάσεις τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό πολιτικό επίπεδο. Χρειαζόμαστε μια grass root κινητοποίηση πολιτών. Ενωτικές πρωτοβουλίες από τα κάτω, που δημιουργούν ή μεταφέρουν πολιτισμικούς πόρους στις εγκαταλελειμμένες περιοχές, ευαισθητοποίηση στα ζητήματα που γίνονται στόχος μίσους των φασιστών. Είδαμε, λ.χ., τις κινητοποιήσεις στην Ιταλία για το ναυάγιο στη Λαμπεντούζα. Πήραν μέρος και οι δήμοι και η Εκκλησία και η εκπαίδευση, και οι πολίτες, και σε τοπική και σε εθνική κλίμακα. Μας φαίνεται αδιανόητο στην Ελλάδα, όπου αντιμετωπίζουμε παρόμοια γεγονότα με παγερή αδιαφορία. Όμως, έτσι θα τραβήξουμε το χαλί κάτω από τα πόδια του φασισμού. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με τη μονοδιάστατη θεώρηση του αντιφασιστικού αγώνα ως αντιμνημονιακού. Συνέχεια ανάγνωσης →