Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Στην πραγματικότητα, η (εθνική) ταυτότητα είναι ένα κενό ασκί- παίρνει σχήμα και περιεχόμενο μέσα σπό τις συγκεκριμένες διακρίσεις και διαφορές που επέρχονται με αυτήν. Ο τρόπος αυτός να συμπληρώνουμε τα κενά της ταυτότητας με συγκεκριμένα περιεχόμενα και, μέσα από το περίπλοκο σύμπλεγμα των διαφορών, να δίνουμε περιεχόμενο, σχήμα και νόημα στην ταυτότητα, δείχνει πως η κατανόηση της ταυτότητας είναι πάντοτε ζήτημα πρακτικό: μπορούμε να γνωρίζουμε τις διακρίσεις, που είναι συγκεκριμένες, και μόνο μέσα από αυτές να κατανοούμε την ταυτότητα , που είναι αφηρημένη.

Λέγοντας πως οι εθνότητες μάχονται για ταυτότητα ("εμείς είμαστε οι γνήσιοι Κροάτες"), εννοούμε πως μάχονται για το "εμείς" στη διαφορά του από το "οι άλλοι" ( "εμείς δεν μπορούμε να κατοικούμε στην ίδια χώρα μ΄αυτούς", "εμείς δεν θέλουμε να έχουμε αυτούς γείτονες"). Εκείνοι που τείνουν να διακρίνονται από τους άλλους, προβάλλονται μ΄ένα αίσθημα υπεροχής που συνεπάγεται ταυτόχρονα μείωση των άλλων. Το αίσθημα υπεροχής το αντλούν από πολύ αμφισβητήσιμες πηγές αξίας, αλλ΄αυτές τις θεωρούν αναμφισβήτητα υπέροχες: τη χώρα, την καταγωγή, τη γλώσσα, την παράδοση, τη θησκεία, την κουλτούρα. Χωρίς να αναρωτιώνται μήπως και οι άλλοι έχουν τους ίδιους λόγους να είναι περήφανοι για τη δική τους χώρα, τη δική τους καταγωγή, τη δική τους γλώσσα, τα δικά τους τραγούδια και τους δικούς τους χορούς, διατείνονται αγέρωχα πως δεν θα τους ήθελαν στην εκλεκτή τους παρέα ή γειτονιά.

Ενώ, λοιπόν, οι εθνότητες μάχονται για ταυτότητα, το κρίσμο νόημα των αγώνων βρίσκεται στις διακρίσεις. Οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πως η διαφορά των εθνοτήτων σημαίνει διαφορά δρόμων που ακολουθούνται στην ιστορική ζωή και πως στην πράξη πολλοί δρόμοι οδηγούν στον (ίδιο) θεό, όπως λέει ένας ινδικός λόγος." 

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΒΕΪΚΟΣ, "Εθνικισμός και εθνική ταυτότητα",

 Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1999.