Η (ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Πολλοί αποδίδουσι την παρ΄ημίν θεσιθηρίαν 

εις την πενίαν των σήμερον  Ελλήνων΄

αλλά το κακόν προέρχεται μάλλον εκ του ότι 

και ο πτωχότερος των Ελλήνων κέκτηται 

στρέμμα τι αμπέλου, καλύβην, μικράν σύνταξιν, 

γωνίαν οικοπέδου ή άλλην οιανδήποτε κτήσιν,

επιτρέπουσαν αυτώ (= σ΄αυτόν) να τρώγη 

ξηρόν άρτον και να θεσιθηρή εφ΄όλον 

το διάστημα του βίου του, όπως προμηθευθή

 εν οιονδήποτε προσφάγιον."

"Αν στενή είναι η οδός του Παραδείσου, 
δεν είναι εφ΄ετέρου όσον λέγεται 
πλατεία, εν Ελλάδι τουλάχιστον, 
η λεωφόρος της απωλείας.

Πλείστους τω όντι απαντά τις παρ΄ημίν καλούς

ανθρώπους, έχοντας πάσαν προθυμίαν να 

γίνωσι ραδιούργοι, κόλακες, καταχρασταί,

άτιμοι, λαθρέμποροι και συκοφάνται, όπως

προαχθώσιν ή τουλάχιστον χορτασθώσι,

και εν τούτοις καταδικαζομένους υπό της

ασπλάχνου ειμαρμένης εις ισόβιον τιμιότητα 

και πείναν."

Εμμανουήλ Ροΐδη, "Περί των σήμερον Ελλήνων"