Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΛΛΟΤΕ

Η ΓΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ*

"Πώπω! πώπω!" ξεφωνούσε ένας έγγονος μια μέρα,

κ΄έτρεχε απάνω-κάτω κ΄έτρεχε εδώθε-πέρα,

για να τον πιάση η μάμη,

η γριά με το καλάμι...

Μα της γραίας τα ποδάρια εβαστούσανε ακόμα

και τον έπιασε το φίλο, που ΄χε στριμωχτεί στο δώμα

Ωχ!ωχ!ωχ! Τι θα του κάμει

η γριά με το καλάμι...

Εις το μαγερειό τον πάει, παίρνει με τη φούχτα αλάτι,

κ΄ετοιμάζεται στο στόμα να του βάλει ένα κομμάτι

κι είχε κι άλλα να του κάμει

η γριά με το καλάμι!

Θα του έβαζε πιπέρι, στη γωνιά γονατισμένο

θα τον άφην΄όλη μέρα νηστικό και διψασμένο,

και με το γερό καλάμι

 θα τον έδερνε η μάμη.

Μα μετάνοιωσε τ΄αγγόνι, κ΄είπε "δεν τον ξανακάνω,

στο σχολείο θα πηγαίνω, αταξίες δε θα κάνω"΄

και τον άφησε η μάμη,

η γριά με το καλάμι...

Και στ΄αλήθεια: από τότε είχε φρόνηση και τάξη,

διάβαζε, έγραφε όλη μέρα... Κόντευε πια να πετάξει

από τη χαρά η μάμη

και τσακίζει το καλάμι...

Του αγόραζε στραγάλια, του αγόραζε κουφέτα,
μάνες, μύγδαλα, φουντούκια, μέλι του άλειβε τη φέτα...
και τον λάτρευε η μάμη
η γριά με το καλάμι...

Μια μονάχα λύπη είχε κ΄έκλαιγε και μια σταλίτσα,
γιατί πρώτα ο έγγονός της να συγχίζει τη μαμίτσα,
γιατί πρώτα να την κάμει
να κρατεί χοντρό καλάμι;

μα ο έγγονός της τότε έπεφτε στην αγκαλιά της,
την φιλούσε εις το στόμα, έπαιρνε και τα φιλιά της,
κ΄έλεγε, "καλή μου μάμη
να ξεχάσεις το καλάμι..."
......................................
Εμεγάλωσε τ΄αγγόνι... όλοι του γλυκομιλούσαν,
του ΄διναν χρυσά βιβλία, και παντού το επαινούσαν,
και καμάρωνε η μάμη,

η γριά με το καλάμι...

Γρηγόριος Καμπούρογλου (1852-1942), 

"Μύθοι και Διάλογοι προς χρήσιν των ανήβων**", 1981.

 * Το ποίημα αφιερώνεται στον Κώστα και στην Αργυρώ,
με τα γλυκύτατα εγγόνια τους.

**άνηβος= αυτός που δεν έχει φτάσει στην εφηβική

ηλικία, το παιδί.