«Μιλάμε στην ψυχανάλυση για τον ρόλο του πατέρα και λιγότερο για τον ρόλο της μητέρας. Απουσιάζει η εικόνα της λαϊκής, σύγχρονης μητέρας, μια εικόνα της που να μην είναι θρησκευτική-Παναγία.
Η μητέρα συμβολικά είναι ένας "φάκελος", ένα "κουτί". Η σχέση μητέρας-παιδιού είναι σχέση αγάπης και μίσους. Ο δεσμός είναι πολύ ισχυρός, ενστικτώδης, βιολογικός, σωματικός, αδιαμεσολάβητος. Η μητέρα μεταδίδει τη γλώσσα και τις αξίες. Σέβεται την αυτονομία του παιδιού, είναι αλληλέγγυα, δίνει στο παιδί τη δυνατότητα να είναι ο εαυτός του. Για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται το παιδί να γίνει ξένος. Αν δεν το δει η μητέρα ως ξεχωριστή οντότητα, δεν θα μπορέσει το παιδί να γίνει ο εαυτός του. Χρειάζεται η μητέρα να κάνει επανεκκίνηση μετά τη γέννα, να υπερβεί το πάθος και να γίνει πηγή ελευθερίας. Η πλειονότητα των μητέρων τα καταφέρνουν. Ομως, με τις πιέσεις που βιώνουν στις μέρες μας, συχνά αποτυγχάνουν. "Το παιδί έρχεται από εμένα και είναι κομμάτι μου. Το λατρεύω", σκέφτονται. Στέκονται πάνω από το παιδί όχι ως αντικείμενο, αλλά ως ναρκισσιστικό έργο. Η ψευδαίσθηση αυτή των γυναικών με θυμώνει. Γι' αυτό έχουμε εγκληματικότητα, μητέρες που σκοτώνουν τα παιδιά τους. Αφού τα "έχουν", τα καταστρέφουν. Και δεν χρειάζεται να τα σκοτώσουν για να τα "σκοτώσουν". Τα σκοτώνουν ψυχικά. Ορισμένα γίνονται μέχρι και ψυχωσικά. Γι' αυτό θέλουμε την αποπαθοποιημένη -χωρίς πάθος- εικόνα της μητέρας. Ωστόσο, τα παιδιά καταφέρνουν να μιλήσουν, να πάνε σχολείο, μέχρι και πρόεδροι γίνονται... (γελάει). Δεν θα 'πρεπε όμως η μητρική αγάπη να βασίζεται στο κέρδος. Είναι αγάπη εξιδανικευμένη, που ενέχει την πλήρη παράδοση και αφοσίωση».
Ποιο το αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης σε γυναίκες, άνδρες, στην οικογένεια;
«Η οικονομική κρίση μας πληγώνει, μας εξευτελίζει και αφήνει ανοιχτή την τρομακτική απειλή της κατάθλιψης. Ο ψυχικός κλονισμός διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η γυναίκα, που έχει διανύσει αρκετά χιλιόμετρα μέχρι σήμερα, έχει ταυτότητα και δύναμη. Εκείνη δομεί την οικογένεια και την ανακατασκευάζει όταν χρειάζεται. Η γυναικεία αντοχή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο. Ωστόσο, δεν υπάρχουν δομές να βοηθήσουν τη γυναίκα, να την καθοδηγήσουν, να τη στηρίξουν όταν εκείνη ανήκει σε ευπαθείς ομάδες, όπως οι γυναίκες που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές ή είναι μετανάστριες.
Η θέση του άνδρα, από την άλλη, έχει αποδυναμωθεί. Τα συμπτώματα αυτής της αποδυνάμωσης είναι η ανάπτυξη της ομοφυλοφιλίας και η καταφυγή σε πνευματικές πρακτικές (θρησκεία κ.ά.)». *
Απόσπασμα συνέντευξης της Γλωσσολόγου-Ψυχαναλύτριας και Συγγραφέα
Τζούλια Κρίστεβα στην Ντάνι Βέργου (Ελευθεροτυπία, 22/10/2010)
2 σχόλια:
μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που θα έπρεπε να είναι η μητέρα και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο όμως δεν μπορώ να δεχτώ ότι "η πλειονότητα των γυναικών το καταφέρνει" ! η πρωσοπική μου άποψη είναι ότι μόνο μια μειονότητα είναι αυτή που αναγνωρίζει αυτές τις τόσο σημαντικές αξίες! αν η πειονότητα μεγάλωνε ελεύθερους ανθρώπους ή σκέτο ανθρώπους η κατάσταση δεν θα ήταν αυτή που είναι σήμερα!
επίσης με λύπη ανακαλύπτω ότι και η σύγχρονη μητέρα ακολουθεί τα πεπατημένα και αρκείται στο να μεγαλώνει τα παιδιά 'της' εγλωβίζοντάς τα με φράγματα στη δική της πραγματικότητα για να αυτοικανοποιηθεί και να συμπληρωθεί!
τα παιδιά δεν είναι δώρο πρωσοπικό για να μας κάνουν να αισθανόμαστε πλήρης ! είναι οι συνεχιστές μιας κατάστασης εκατομυρίων ετών και οφείλουμε να τα σεβαστούμε και να εξοπλίσουμε με τα κατάληλα εφόδια και όχι με σκουπίδια που αργότερα θα δυσκολευτούν πάρα πολύ να πετάξουν από τους ώμους τους !
το τίμημα της κακής διαπαιδαγώγησης το πληρώνουμε πολλοί λαοί και θα το πληρώνουμε για πάρα πολύ ακόμα αν δεν αποκτήσουμε παιδεία και συνείδηση!
Συμφωνώ με τις απόψεις σου
Η μητέρα μπορεί να διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο στη διάπλαση της προσωπικότητας του παιδιού, όμως πόσες από τις σύγχρονες μαμάδες έχουν επίγνωση αυτού του ρόλου;
Εκεί , νομίζω, εστιάζεται η κριτική της Κρίστεβα, η οποία έχει λόγω διαγνωσει λόγω ειδικότητας τη διαστροφική επιρροή των μανάδων πάνω στα παιδιά τους, όταν προσπαθούν να ελέγχουν συνεχώς τη ζωή τους, ακόμα κι όταν ενηλικιωθούν.
Δημοσίευση σχολίου