« Πιστεύω ακόμα στον ριζικό χαρακτήρα των αναγκών, αλλά δεν είμαι πλέον μαρξίστρια. Δεν πιστεύω ότι ο παράδεισος επί της γης είναι συμβατός με τη μεταμοντέρνα κατάσταση. Μια κοινωνία ολικά δίκαιη είναι εφικτή, αλλά δεν είναι ευκταία, επειδή θα ήταν μια κοινωνία τοποθετημένη στο γύψο, χωρίς πλουραλισμό, χωρίς συγκρούσεις και χωρίς πολιτική, στην οποία κανείς δε θα μπορούσε να πεί “ αυτό είναι άδικο”. Θα ήταν δηλαδή μια κοινωνία χωρίς ζωή.
Από τότε που τέλειωσα με τον Μαρξισμό δεν υπάρχουν πλέον“ -σμοί” στη ζωή μου. Κάποτε είχαν ρωτήσει τον Φουκό αν ήταν στρουκτουραλιστής , και αυτός απάντησε: “ Εγώ είμαι ο Φουκό”.
Έτσι, λοιπόν, εγώ είμαι η Άγκνες Χέλερ. Είμαι ικανοποιημένη από τη ζωή μου και δε θα επέλεγα καμίαν άλλη.
Υπάρχουν ιδιωτικά ζητήματα για τα οποία μετανιώνω, αλλά και αυτά συνέβαλαν στο να με κάνουν να είμαι αυτή που είμαι. Στις δημόσιες υποθέσεις αντίθετα δεν μετανιώνω για τίποτα , εκτός από το ότι ξόδεψα πάρα πολύ χρόνο για να σπαζοκεφαλιάζω με τα έργα του Στάλιν και να τα υποβάλλω σε κριτική».
Άγκνες Χέλερ, 81 ετών, Ουγγαρέζα φιλόσοφος, αγαπημένη μαθήτρια του Γκέοργκ Λούκατς, πνευματική ηγερία των αμφισβητιών των κινημάτων του ΄60 και ΄70.
(Απόσπασμα από συνέντευξή της στο περιοδικό L΄ Espresso. Αντιγραφή από το Σημειωματάριο Ιδεών του Θανάση Γιακέλτση
στο περιοδικό ΕΠΤΑ της Ελευθεροτυπίας, 18/07/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου