Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΛΙΓΟΥΡΗ
Φορούσε το ίδιο φθαρμένο αλλά προσεκτικά μανταρισμέβο ρούχο χειμώνα καλοκαίρι. Τα παπούτσια του είχαν αλλάξει όψη από τα άπειρα σολιάσματα και μπαλώματα που είχαν δεχτεί .
Λιπόσαρκος, με βλέμμα αιώνια πεινασμένου παιδιού, κρατούσε σφιχτά στα χέρια του μια δερμάτινη τσάντα , που η καθημερινή τριβή την είχε καταγδάρει και της είχε αλλάξει ολότελα το χρώμα. Μέσα της, εκτός από τα άπειρα εντελλόμενα που έπαιρνε προς διεκπεραίωσιν στο σπίτι, αναπαύονταν το τυλιγμένο σε εφημερίδα μεσημεριανό κολατσιό του (δυο φέτες ψωμί και πέντε – έξι ελιές) και το απαραίτητο τεφτέρι, του οποίου οι μονές σελίδες περιείχαν τα ποσά με τα ελάχιστα χρήματα που έπαιρνε εκάστην 1ην και 15ην του μηνός και οι ζυγές τα καθημερινά έξοδα, υπολογισμένα έως και την τελευταία δεκάρα.
Μόνιμος εφιάλτης του οι αριθμοί που ήταν γραμμένοι με κόκκινο μολύβι: τα βερεσέδια! Του μπακάλη, του μανάβη, του περιπτερά, του φαρμακοποιού, των δοσάδων της Κυριακής…
Άγχος για την επιβίωση , αγωνία για το αύριο , ο φόβος του βλοσυρού προϊστάμενου, από την υπηρεσιακή έκθεση του οποίου εξαρτιόταν αν η επαγγελματική του κατάσταση θα παρέμενε γκρίζα ή θα έπαιρνε το χρώμα του μαύρου.
Ζωή με το ζόρι, η ζωή του δημόσιου υπαλλήλου του άλλοτε , την απελπισία του οποίου ζωγράφισε τόσο παραστατικά με τους στίχους του ο Καρυωτάκης και τόσο εύστοχα σατίρισε ο ελληνικός κινηματογράφος.
Αυτόν το δημόσιο υπάλληλο βγάζει από το κιβούρι του η σοσιαλιστική μας κυβέρνηση , τον νεκρανασταίνει, σύμφωνα με τις επιθυμίες του ΔΝΤ. Όπισθεν ολοταχώς στις εποχές της εξευτελιστικής αμοιβής των "τριών και εξήντα" και της στερημένης προσωπικής και οικογενειακής ζωής.
Αυτοί που επί είκοσι χρόνια στήριξαν την κυριαρχία τους στην πολιτική ζωή πάνω στις στρατιές των των ρουσφετοδιορισμένων δημοσίων υπαλλήλων τους, αυτοί που επινόησαν τα πιο απίστευτα επιδόματα για να τους διαχωρίσουν σε πατρίκιους και πληβείους, τώρα παίρνουν τη σπάθα και αρχίζουν
να τους «κονταίνουν» όλους , να τους μετατρέπουν ξανά σε έμφοβα
και λιγούρικα ανθρωπάκια.
Αντί να εξορθολογήσουν το δημόσιο τομέα, να περιστείλουν τις αλόγιστες δαπάνες, να δώσουν παπούτσι στα κομματόσκυλα που
διόρισαν με τη σέσουλα , να κόψουν τις μίζες και να πατάξουν τους διεφθαρμένους που τρώνε με χρυσές κουτάλες απ΄ το δημόσιο κορβανά, αυτοί εξαθλιώνουν τους δημόσιους υπαλλήλους δια της μεθόδου του Προκρούστη.
Και απαιτούν από πάνω να είναι σούπερ προσοντούχοι: με τα διπλώματά τους , τα διδακτορικά, τις πληροφορικές, τον ΑΣΕΠ, τις ξένες γλώσσες τους.
Και να ξεσχίζονται οι άμοιροι στη δουλειά για πενταροδεκάρες.
Και να είναι οι αιωνίως δακτυλοδεικτούμενοι ένοχοι , επειδή επέλεξαν
να υπηρετήσουν τον πολίτη αντί να στήνουν μηχανές και να κλέβουν
τον κοσμάκη , όπως τόσοι και τόσοι «στυλοβάτες της πραγματικής οικονομίας», κατά πώς λέει ο pater familias του ΣΕΒ, Δασκαλόπουλος ο ξινίλας συλλέκτης πανάκριβων έργων τέχνης .
Κυρίως πιάτο διαρκούς λιτότητας ΔΝΤ με σος ελληνικού «σοσιαλισμού».Ο ιδανικός συνδυασμός. Θυμάστε εκείνη την ωραία σκηνή από το καρτούν του Ντίσνεϊ με τον μισοπεθαμένο Ντόναλτ Ντακ , που προσπαθεί να φάει... ένα φασόλι για να χορτάσει την πείνα του; Έτσι θέλουν να μας καταντήσουν, φαίνεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου