ΟΤΑΝ Η ΤΕΧΝΗ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Χαίρε Ρωσία!*

Χαίρε Ρωσία! Ελευτεριάς αγέρας
διώχνει τη σκοτεινιά των ουρανών σου
και στο αγιασμένο το αίμα των παιδιών σου
πνίγεται τώρα η Τυραννία, το τέρας!

Ας αντηχήσει από χαράν ο αιθέρας
κι ας ανθίσουν οι τάφοι των νεκρών σου,
και μέσα απ' τα κελλιά των φυλακών σου
ήλιος ας λάμψει ανέσπερης ημέρας!

Ω εσείς αγνοί, μεγάλοι ερωτεμένοι
της Λευκής Σιβηρίας, κατεβείτε!
Άρτο ζωής ευφρόσυνο γευτείτε!

Τυράννου σκιάχτρο πια δεν απομένει
μπρος στο γιγάντιο, αναστημένο σόι,
του Κραπότκιν, του Γκόρκι , του Τολστόι!

Nίκος Λευθεριώτης (Ψευδώνυμο του K. Nαυπλιώτη, 1889-1962),
"Τα κόκκινα τραγούδια", 1924.

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Το σονέτο γράφτηκε σε μιαν εποχή όπου ο κόσμος όλος
έβλεπε με κομμένη την ανάσα το σοσιαλιστικό εγχείρημα
της Σοβιετικής Επανάστασης και απηχεί τον ενθουσιασμό,
τις ελπίδες και τα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων για
μιαν κοινωνία απαλλαγμένη από τις ταξικές ανισότητες,
την πείνα και τον πόλεμο.
Πάμπολλοι είναι οι αστοί διανοούμενοι στον ελλαδικό χώρο
που ενστερνίστηκαν τις κομουνιστικές ιδέες και εντάχθηκαν
στις τάξεις του νεοσύστατου ΚΚΕ.
Δεν είχε ξεσπάσει ακόμα η διαμάχη ανάμεσα στους επιγόνους
του Λένιν ούτε είχε επικρατήσει ο Σταλινισμός , που
μετέτρεψε τη Σοβιετική Ένωση σε ένα καθαρόαιμο τυραννικό
καθεστώς , σαν αυτό που στηλίτευε ο έλληνας ποιητής στο
ενθουσιώδες ποίημά του.