΄Οσο για τον πολιτισμό που παράγουμε σήμερα, αυτός δεν αφορά παρά πέντε- δέκα χιλιάδες κουλτουριάρηδες ΄Ελληνες, σπάνια περισσότερους, συχνά ακόμα λιγότερους. ΄Ωστε δικαιολογημένα το ελληνικό κράτος εμφανίζεται απρόθυμο να τον θεωρήσει εθνική υπόθεση.
Υπάρχει η ρομαντική θεωρία, η οποία έχει πολλούς κήρυκες, αλλά πολύ λίγους αφοσιωμένους οπαδούς, ότι μια χώρα γίνεται γνωστή από τον πολιτισμό της. Καιρός ν΄ ανοίξουν και αυτοί οι λίγοι τα μάτια τους, γιατί στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίστροφο. Ο πολιτισμός μιας χώρας γίνεται γνωστός από άλλα πράγματα, που έχουν να κάνουν με την πολιτική και την οικονομική ισχύ της, την οργάνωση της δημόσιας ζωής της, τις ιστορικές συγκυρίες, τη στρατηγική σημασία της, γενικά από το διεθνές προφίλ της, που βέβαια δεν μένει αμετάβλητο μέσα στον χρόνο. Ο πολιτισμός συνιστά ένα προϊόν (όσο και αν ενοχλούνται μερικοί από αυτό τον χαρακτηρισμό) που παράγεται από άλλα προϊόντα και είναι με τη σειρά του ένα μέσο για την προώθηση άλλων προϊόντων. Μπορεί να μην είναι μόνον αυτό, αλλά ποτέ δεν βρήκε υποστήριξη αν δεν ήταν και αυτό.
[..............]
Ποιο είναι το σημερινό διεθνές προφίλ της Ελλάδας, αν του αφαιρέσουμε προς στιγμήν την καπελαδούρα του αρχαίου πολιτισμού; Αυτό μιας χώρας πρωταθλήτριας στη διαφθορά, την αναξιοκρατία και την κακοδιοίκηση, μιας χώρας που δεν παράγει τίποτα, αλλά ζει πολυτελώς χάρη σε δανεικά κι επιδοτήσεις, μιας χώρας με τραγική παιδεία, μιας χώρας που έχει χάσει προ πολλού τη μαγεία ενός συγκινητικού αναχρονισμού, αλλά δεν συμμετέχει στον σύγχρονο κόσμο παρά μόνον ως βουλιμική καταναλώτρια. Είναι πολύ δύσκολο, όταν δεν είναι ακατόρθωτο, για έναν συγγραφέα, έναν καλλιτέχνη, έναν επιστήμονα που ζει κι εργάζεται στην Ελλάδα να κινήσει το ενδιαφέρον εκτός (όχι σπάνια και εντός) συνόρων με το σκεπτικό ότι μπορεί να είναι καλύτερος από τη φήμη της χώρας του. Όταν ζεις μέσα στα σκατά, πώς να πιστέψουν οι άλλοι ότι εσύ δεν βρομάς σκατίλα;
Έγραψε ο Δημοσθένης Κούρτοβικ,
στο Βιβλιοδρόμιο των Νέων, 14/11/2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου