Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η Πολιτεία που δε χώνευε τα παιδιά

Τα εχθρεύονταν τόσο πολύ που ξεκινούσε από νωρίς το κυνήγι εναντίον τους.

Οι γυναίκες στην εγκυμοσύνη δεν έπρεπε να πάνε στο γιατρό ή να κάνουν εξετάσεις, γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία δεν τα δέχονταν, αφού η εγκυμοσύνη δεν είναι αρρώστια.

Αυτά τα ταμεία επίσης αποτιμούσαν την εξωσωματική γύρω στα 350 με 400 ευρώ, ενώ η αγορά γύρω στα 4 με 4,5 χιλιάρικα.

Οταν, πάντως, με το καλό γεννιόταν το μωρό, αν η μαμά του δούλευε στο Δημόσιο, μπορούσε να μείνει μαζί του τον πρώτο χρόνο, αν δούλευε στον ιδιωτικό τομέα μπορούσε να μείνει 8 μήνες. Αν πάλι «συνεργαζόταν» ή «απασχολούνταν» με δελτίο παροχής υπηρεσιών (η γνωστή «μαύρη» εργασία, αλλά δεν το έλεγαν έτσι γιατί πια είχε καταργηθεί η δουλεία), μπορούσε να μείνει και συνέχεια με το μωρό της. Η «συνεργασία» μάλλον θα διακοπτόταν επ' αόριστον.

Σε εκείνη τη φάση η Πολιτεία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα εναντίον του μωρού -μωρό ήταν, δεν καταλάβαινε-, γι' αυτό τα έβαζε με τους γονείς του και κυρίως με τη μάνα του. Οι δημόσιοι παιδικοί ήταν δυσεύρετοι, καμία σχέση με το λαχείο που κέρδιζε ο ένας στους δύο, οι ιδιωτικοί σχεδόν μονόδρομος και το επίδομα τέκνου δεν επαρκούσε ούτε για εγγραφή.

Για τη μωρουδιακή ηλικία, η Πολιτεία επίσης φρόντιζε να απαγορεύει την κυκλοφορία με καροτσάκι. Για συνεργάτες της είχε οδηγούς, περιπτεράδες και μαγαζάτορες που πάρκαραν αυτοκίνητα, πραμάτειες και τραπεζοκαθίσματα αδιακρίτως σε διαβάσεις, πεζοδρόμια και πεζόδρομους.

Μετά, καθώς μεγάλωνε το παιδί, άρχιζε σιγά σιγά να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και να γίνεται απευθείας στόχος, όχι μόνο μέσω των γονιών του.

Αρχιζαν οι διπλοβάρδιες, τα σχολειά-παραπήγματα, τα κακοσυντηρημένα κτίρια, οι τσιμεντένιες αυλές και που και που έσκαγε μύτη καμιά καταγγελία για αμίαντο. Αυτά μόνο σχετικά με τα κελύφη, γιατί όσο νοιαζόταν για τη σχολική στέγη εκείνη η Πολιτεία, άλλο τόσο νοιαζόταν και για την ποιότητα της σχολικής ζωής και της παιδείας.

Το παράξενο ήταν ότι κανένας δεν αντιδρούσε. Εβριζαν οι γονείς μεταξύ τους, τα λέγαν και με τους φίλους τους και μετά προσπαθούσαν να βρουν κανένα μέσον για τον παιδικό.

Ισως να νόμιζαν ότι έτσι σκληρή πρέπει να είναι η παιδική ηλικία, για να προετοιμάσει τα παιδιά για το φροντιστήριο και τις εισαγωγικές που έρχονταν μετά.

Να τα προετοιμάσει και γι' αργότερα. Να γίνουν καλοί ανασφάλιστοι εργαζόμενοι και «συνεργάτες», καλοί μη διαμαρτυρόμενοι πολίτες και κυρίως καλοί γονείς παιδιών, χωρίς παιδικούς και χωρίς παιδεία.

Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία με τίτλο: Η Πολιτεία που δε χώνευε τους έφηβους, ούτε τους ενήλικες ούτε καν τον εαυτό της τον ίδιο.

Πέτη Πέρκα,
πολιτικός μηχανικός - συγκοινωνιολόγος,
υποψήφια βουλευτίνα ΣΥΡΙΖΑ
στην Α' Θεσσαλονίκης
(Aγγελιοφόρος, 30/9/2009)