14
Η τύχη μάς αντάμωσε τους δυο,
μια στιγμή στην ακάθαρτη αγορά,Είχα τριάντα χρόνια να σε διω.
Είσουν εσύ της νιότης μου η χαρά.
Μας γέλασαν ξανά οι φευγάτοι χρόνοι,
και βιαστικά κι απάντεχα εκεί δα
των ερώτων τ' αθάνατο τ' αηδόνι
ξανάρχισε το θείο κελαϊδισμό΄
στον κήπο να! τ' αγιόκλημα φουντώνει,
να το κορμί σου το λαχταριστό...
- Χοντρή γυναίκα εσύ
και σωμένος ψαρότριχος εγώ!-
Και χωριστήκαμε ήσυχα. Η ζωή.
Πρώτη σειρά, 14.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου