Η αίσθηση του βιωμένου χρόνου

Κωστής Παλαμάς

ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ

Όσο περνάν τα χρόνια μου
κι όσο περνώ με κείνα,
τόσο γλυκά τριγύρω μου
μοσκοβολάν τα κρίνα
των πρωτινών απρίληδων...
Τα παιδιακίσια χρόνια
μού κελαϊδάν , αηδόνια
σε νύχτες και σ' ερμιές.

Καλώς τα τα χριστόψωμα,
καλώς τον Άη Βασίλη!
Παιδάκια με τα κάλαντα
στα λυγερόηχα χείλη΄
σα μυστικό ξημέρωμα
του λιβανιού οι αχνάδες.
Ανάψαν οι λαμπάδες
κι αστράψαν οι εκκλησιές.

Καλώς τα τα σπιτιάτικα
μεθυστικά γιορτάσια!
Στα μάτια του μισόκοπου
μαγιάτικα κεράσια
ροδίζουν και σταλάζουνε
δροσιά και γλύκα΄ω πόσο!
Πεινώ και πάω ν' απλώσω τα χέρια προς αυτά.

Κι απάνου απ' όλα - ω θύμηση!-
Καλώς μου την, τρεμούλα
για την παιδούλα , του είναι μου
την πρώτη ρηγοπούλα.
Καλώς το προς το βράδιασμα
το γαληνό ακρογιάλι.
Εγώ ήμουν η μεγάλη
του πάθους τρικυμιά.

1909.

Η Πολιτεία και η μοναξιά, Άπαντα , σ.432-433