Ανήκαν σε διαφορετικά πολιτικά στρατόπεδα.
Το μίσος εκατέρωθεν αβυσσαλέο.
Γιώργος Τσαρουχάς: Ο ηρωικός βουλευτής της προδικτατορικής ΕΔΑ, αγρίως κακοποιηθείς από τους παρακρατικούς στα γεγονότα της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη,που πέρασε στην παρανομία επί Χούντας, για να συλληφθεί τελικά από τα όργανά της και να δολοφονηθεί , αφού πρώτα τον βασάνισαν απάνθρωπα.Νικόλαος Μουσχουντής: Διοικητής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης, παθιασμένος
φίλος του λαϊκού τραγουδιού, φίλος και προστάτης των ρεμπέτηδων της πόλης,
κουμπάρος του Βασίλη Τσιτσάνη , στο μαγαζί του οποίου σύχναζε κάθε βράδυ
στα χρόνια της Κατοχής ( τα ανιστορεί τόσο ωραία ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης
στο βιβλίο του Ουζερί Τσιτσάνης...), μέγας κομμουνιστοφάγος επί Εμφύλιου,
σε τέτοιο βαθμό , ώστε να βρίσκεται στη λίστα προγραφών της ΟΠΛΑ...
Η παιγνιώδης μοίρα το έφερε να ταφούν αντικρυστά ο ένας από τον άλλο, στο
νεκροταφείο της Ευαγγελίστριας , το μνημειακό πια χώρο,
όπου αναπαύονται ειρηνικά τόσοι και τόσοι επώνυμοι της μαρτυρικής αυτής πόλης.
Τώρα που έχουν καταλαγιάσει τα πολιτικά πάθη και η Ιστορία
κοιτάζει με το ψυχρό μάτι της απόστασης τα τεθνεώτα υποκείμενά της,
ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να σκεφθούμε ότι όσα ενώνουν
τους ανθρώπους είναι πιο πολλά απ' αυτά που τους χωρίζουν
και ότι τούτη η γη που την πατούμε, όλοι μέσα θε' να μπούμε...
Για να μην ξαναπεράσουμε τα πάθια του Χριστού
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη, που λέει κι ο ποιητής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου