Νικηφόρος Βρεττάκος(Κροκεές Λακωνίας, 1 Ιανουαρίου 1912 – Αθήνα , 4 Αυγούστου 1991)
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Το φως που πέφτει από ψηλά
Κι' από τη δύναμη που με φρουρεί
Πέφτει ανάμεσα στο στήθος μου
Και στο πεπρωμένο της Νύχτας.
Φουσκωμένος από ζωή κλαίω.
Το βάθος μου φωτίζεται από κεραυνούς
Ουράνιους και ταράζεται
Ολόκληρο το στήθος μου σαν το μικρό παιδί
Όταν του ανοίγουν το πρωινό παράθυρο.
Που πιάνεται, παραπατώντας, κι' αναλύεται
Μέσα στη φωτεινή κρίση του κόσμου του.
Δεν ήρθε ακόμα η μεγαλύτερη ώρα μου στη Γη
Που η ψυχή μου θα ντυθεί- φωτιά ουρανού- τη δύναμή της
Και θ' ανοιχτεί στη Γη ντυμένη αστερισμούς...
Θα τραγουδεί σπαθίζοντας τα νέφη, ως να 'ναι το ίδιο
Τ' άστρο της ειλικρίνειας,
Ώσπου να λάμψει σα γυμνό σπαθί
Μπροστά στο στήθος ενός τρομαγμένου γίγαντα.
Ακούω τη βλάστηση της γης και μεθυσμένος
Περνώ με βήμα σταθερό κάτω απ' τα δέντρα
Και παίρνω δύναμη απ' τη θάλασσα κι' απ' τ' άπειρο.
1940
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Το βιβλίο του Νικηφόρου Βρεττάκου ,που παρουσιάζουμε σε μια σπάνια συλλεκτική έκδοση, εκδόθηκε το 1940, χρονιά κατά την οποία έχει ήδη ξεσπάσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και επίκειται ο Ελληνοϊταλικός.
Ο ποιητής είναι 28 ετών και ήδη έχει εκδώσει διάφορες ποιητικές συλλογές καθώς και το μυθιστόρημα "Γυμνό παιδί".
" Οι γκριμάτσες του ανθρώπου" του 1940 στην ουσία είναι μια συγκεντρωτική έκδοση όλων των έως τότε εκδομένων συλλογών , που στεγάζονται κάτω από την ομότιτλη ξεχωριστή συλλογή του 1935.
Το ποίημα που δημοσιεύουμε( τελευταίο της συγκεντρωτικής έκδοσης) ήταν ανέκδοτο, γι' αυτό φέρει και την ημερομηνία του έτους που γράφτηκε (1940).
2 σχόλια:
Γεροντάκο, το ιστολόγιό σου είναι μια όαση. Ο Βρεττάκος! Από τους αγαπημένους μου ποιητές. Είχα την αγαθή τύχη να με θεωρεί φίλο του, από την πρώτη συνέντευξη που του είχα πάρει. Σπουδαίος ποιητής αλλά και ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Ήσουν τυχερός , Νικόλα, που γνώρισες τον άνθρωπο από τόσο κοντά.
Δυστυχώς , σήμερα λείπουν ποιητικές και ανθρώπινες φυσιογνωμίες σαν του Βρεττάκου...
Δημοσίευση σχολίου