Λαϊκό μέτωπο
Χρήστος ΚυρίτσηςΤο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε ανισορροπία και γεννά πλέον συνέχεια κρίσεις και, χωρίς ικανό πολιτικό αντίβαρο ώστε να ισορροπήσει, θα έχουμε περαιτέρω κυριαρχία των αγορών με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πλειονότητα της κοινωνίας. Αυτό το μοτίβο θα οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες και αντιθέσεις αλλά και την πολιτική αντιπαράθεση.
Η κρίση φαίνεται καθαρά και στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Οι ελληνικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ ετοιμάζουν τις εφεδρείες τους με την προσπάθεια ανασύστασης του παλαιού δικομματισμού (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ) και βέβαια, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, με τη συστηματική ενίσχυση του ακροδεξιού λόγου και παραδείγματος.
Η κρίση του συστήματος ωστόσο είναι τόσο μεγάλη, είναι συστημική, που καίει μαζί με τη μεσαία τάξη όλο τον μεταπολεμικό τρόπο διακυβέρνησης. Τα κεντροαριστερά (παλιά σοσιαλδημοκρατικά) κόμματα δυσκολεύονται ή δεν μπορούν να ανακάμψουν. Το ίδιο δύσκολη -και σε πολλές περιπτώσεις και χειρότερη- είναι η κατάσταση και για τα συντηρητικά κόμματα (κεντροδεξιά, δεξιά, χριστιανοδημοκρατικά).
Σε όλη τη Δύση φαίνεται καθαρά το πρόβλημα αντιπροσώπευσης της φιλελεύθερης αστικής Δημοκρατίας (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Αυστρία, Βέλγιο και Ολλανδία και πιο πριν σκανδιναβικές χώρες, αλλά και ΗΠΑ-περίπτωση Τραμπ). Είναι τόσο ακραία πλέον η επιβολή των συμφερόντων των αγορών, δηλαδή των πλουσίων, στην κοινωνία, που κανένα κλασικό μεταπολεμικό κόμμα δεν μπορεί να προσφέρει λύσεις συναίνεσης στο κέντρο του πολιτικού ανταγωνισμού.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι το βάρος της πολιτικής φεύγει από το Κέντρο. Κάθε άλλο. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι νομιμοποίηση (και κυβερνήσεις) δίνουν τα πλειοψηφικά κεντρώα στρώματα. Το ζήτημα είναι με ποια ατζέντα θα δοθεί η μάχη για την κατάκτηση της πλειοψηφίας στο Κέντρο. Το σύστημα έχει επιλέξει στην Ελλάδα -όπως και στον υπόλοιπο (δυτικό) κόσμο- να μπατάρει ακροδεξιά την κοινωνία. Οι προοδευτικές δυνάμεις τι κάνουν; Το ΠΑΣΟΚ δείχνει ότι δεν θέλει ή δεν μπορεί να αποσπαστεί από τη συμμαχία του -που ξεκίνησε την περίοδο 2010-2012, στην κρίση των Μνημονίων- με τις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ. Η απροθυμία για μια αριστερή στροφή δεν πρόκειται να αφήσει το ΠΑΣΟΚ να ορθοποδήσει (κάτι ανάλογο γίνεται και στην Ευρώπη με τα υπόλοιπα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) και, παρά το πουσάρισμα από τα συστημικά ΜΜΕ, ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι το ΠΑΣΟΚ δεν «τραβάει». Αργά ή γρήγορα θα ξεφουσκώσουν τα ποσοστά του.
Ταυτόχρονα όμως η (συστημική) δυσκολία του ΠΑΣΟΚ είναι ευκαιρία, καθώς αφήνει χώρο στα αριστερά του. Χρειάζεται όμως μια εναλλακτική πρόταση, ένα άλλο σχέδιο διακυβέρνησης. Δεν χρειάζεται να φέρουμε τον σοσιαλισμό. Αρκεί στην παρούσα φάση να υπερασπιστούμε το μεταπολεμικό πρόγραμμα της Σοσιαλδημοκρατίας, επικαιροποιημένο βέβαια με αριστερές λύσεις στα προβλήματα που βιώνει η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου (δημόσια Υγεία και Παιδεία, φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, πάταξη της αισχροκέρδειας και των καρτέλ, ενίσχυση του Κράτους Δικαίου, στήριξη του κόσμου της εργασίας και της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας). Ένα τέτοιο πρόγραμμα πρέπει να είναι η βάση μιας νέας συμμαχίας. Μια πανστρατιά, ένα λαϊκό μέτωπο (ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., ΚΚΕ, Νέα Αριστερά, ΜέΡΑ25, Κόσμος, Πράττω, ανένταχτοι αριστεροί, κεντροαριστεροί και προοδευτικοί πολίτες), που θα δώσει τώρα λύσεις στα οξύτατα προβλήματα που δημιουργεί το σύστημα με τις αλλεπάλληλες κρίσεις του, αλλιώς η κοινωνία θα στρέψει το τιμόνι όλο δεξιά.
Δεν είμαστε στις δεκαετίες του ’70 ή του ’80, που είχαμε τη Χούντα πίσω μας, ώστε να ακολουθεί ο καθένας τον δικό του δρόμο. Η χούντα βρίσκεται μπροστά μας έρχεται. Είναι θέμα χρόνου να βρεθεί η χαρισματική προσωπικότητα που θα συσπειρώσει την Ακροδεξιά. Άλλωστε, έξι χρόνια τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη στρώνει συστηματικά τον δρόμο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου