Λέξεις: 
Δημήτρης Π. Σαραφιανός, |Διδάκτωρ Νομικής και Δικηγόρος Αθηνών
Επειδή πολλές ανακρίβειες και ανοησίες γράφονται γύρω από το θέμα της Πινακοθήκης και πάρα πολλές κραυγές ακούγονται, επιζητώντας την καταδίκη της Διευθύντριας και του καλλιτέχνη (που τάχα επιζητεί απλώς το θόρυβο γύρω από το όνομά του), καθώς και την επαναφορά του αδικήματος της βλασφημίας, καλό θα ήταν να εξετάσουμε λίγο βαθύτερα το ζήτημα.
Κατ’ αρχάς θα έπρεπε να ταρακουνήσει λίγο τα οπτικά νεύρα και τον εγκέφαλο κάποιων η παράσταση του Αγίου Χριστόφορου του Κυνοκέφαλου, ο οποίος στο έργο που βανδαλίστηκε δεν παρουσιάζεται ως ακρίτας πολεμιστής, κατά την νεότερη χριστιανική παράδοση, αλλά ως ζωγράφος.
Ας θυμίσουμε ότι ο Άγιος Χριστόφορος εμφανίζεται ως κυνοκέφαλος στο καθολικό της αθωνίτικης Μονής Καρακάλλου (παλαιότερα και στην Μονή Μεγίστης Λαύρας), στην ιστορική Μονή Αγίας Τριάδος Λειβαρτζίου και στην επίσης ιστορική Μονή Χρυσοπηγής της Δίβρης (Λαμπείας), στο ναό του κοιμητηρίου των Αγίων Αναργύρων στο Αντρώνι Ηλείας, όπως επίσης και σε φορητή εικόνα του Βυζαντινού Μουσείου κ.α. (είναι πολύ ωραίες εικόνες και ελπίζω να φυλάσσονται γιατί δεν ξέρει κανείς τι γίνεται…) . Ο μύθος των κυνοκέφαλων ήταν ήδη ζωντανός από την αρχαία Ελλάδα (Μεγασθένης, Ηρόδοτος) και διαδόθηκε ιδιαίτερα στη Βυζαντινή εποχή μέσα από τα γραπτά του Πατριάρχη Φώτιου (που παρέπεμπε στον Κτησία) και από το “Μυθιστόρημα του Μεγάλου Αλεξάνδρου” του ΨευδοΚαλλισθένη.
Μια εποχή λοιπόν που δεν είχε ακόμα σβήσει το βλέμμα θαυμασμού για τον κόσμο και οι αναρωτήσεις για το ποιοι λαοί βρίσκονται στα πέρατα του ήταν ιδιαίτερα παραγωγικές (Υπερβόρειοι, Ακέφαλοι κ.α.π.). Κι ενώ αρχικά οι Κυνοκέφαλοι θεωρούνταν Δίκαιοι που ζουν 200 χρόνια, από τον ΨευδοΚαλλισθένη και μετά θεωρούνται πλέον αγριάνθρωποι και κανίβαλοι (γι’ αυτό και δικαίως τους κατατρόπωσε ο Μ.Αλέξανδρος…).
Η μεταστροφή στον Χριστιανισμό ενός “Κυνοκέφαλου” ή κατ’ άλλους Αγριωπού (φοβερού στην όψη) Πολέμαρχου αποδείκνυε τη δύναμη του Λόγου και της Αγάπης ακόμα και στους πιο βάρβαρους λαούς.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν τι σημαίνει ότι, στο έργο που βανδαλίστηκε, ο βάρβαρος Κυνοκέφαλος ζωγράφος έχει μεταστραφεί στον Χριστιανισμό. Πολλώ δε μάλλον ότι ο συνωνόματος Χριστόφορος Κατσαδιώτης άρχισε να ασχολείται με τη φόρμα του εικονίσματος, όταν είδε ένα πεταμένο στα σκουπίδια εικόνισμα (ποιος ξέρει από ποιον πολιτογραφημένο ως Χριστιανό Ορθόδοξο).
Ας δούμε όμως τι μπορεί να σημαίνουν και οι εικόνες με τους δύσμορφους Αγίους και Παναγίες. Κατά τον Κατσαδιώτη οι πίνακες του απεικονίζουν εμάς τους ίδιους, όπως έχει περάσει η ζωή από πάνω μας. Και πράγματι, πόσο δύσκολο είναι σε μια περίοδο γενοκτονιών, πολεμικών επιχειρήσεων και φιλοπόλεμων κραυγών, με την ακροδεξιά να επελαύνει, να φανταστούμε τους εαυτούς μας βγαλμένους μέσα από έναν πίνακα του Georg Grosz;
Ποια ζωή και ποιά Ιστορία έχει περάσει πάνω από αυτές τις εικόνες; Ποια άλλη από αυτή την ίδια την Ιστορία που έχει δει την εκκλησία να μετατρέπεται σε εξουσία, στήριγμα δικτατοριών και εμπλεκόμενη σε κάθε είδους καταχρήσεις. Την ίδια που μετέτρεψε την ευαγγελική ρήση “διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις (…) καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ” (Κατά Ματθαίον 12, 31-32) σε χριστιανοταλιμπανικές κραυγές, ήτοι σε βλασφημία κατά του πνεύματος της Αγάπης και του Λόγου (που αυτή η βλασφημία δεν συγχωρείται).
Και βέβαια ποια άλλη από τη σύγχρονη ζωή που αντί για τον διαφωτιστικό παράδεισο της ισότητας και της ελευθερίας έχει μετατραπεί σε ένα νέο βόρβορο εκμετάλλευσης και δυστοπίας, με την οποία η συντριπτική μερίδα της εκκλησιαστικής εξουσίας συμπαρατάσσεται.
Όταν λοιπόν ο χριστιανισμός επαφίεται σε νεοέλληνες μαγκίτες και μαγκίτισσες, ακροδεξιούς και παιδοβιαστές, που παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως Παναγίες, με τον Εσταυρωμένο ως φόντο των κυρπαντελήδικων φωτογραφιών τους, τότε αυτό που θα γεννηθεί δεν είναι το Θείο Βρέφος, αλλά το φάσμα του Φασιστικού Θανάτου και ο Καβαλλάρης αντί να σκοτώνει το Θηρίο, θα το ιππεύει και θα σκοτώνει την Αναγέννηση.
Όσο δε για τον Άγιο Γιώργη που σκοτώνει την πεταλούδα (έργο που δεν βρισκόταν στην Πινακοθήκη, ούτε βανδαλίστηκε, όπως δεν βανδαλίστηκε και το έργο του Μαντζαβίνου), πόσοι άραγε ευσεβείς Χριστιανοί δεν βγαίνουν στους δρόμους με τα SUV τους ως Χασάπηδες της Λεωφόρου σκοτώνοντας αθώους; Και εμείς (αλλά και μια μεγάλη μερίδα του κλήρου -ευτυχώς όχι όλοι) τους ανεχόμαστε ή και τους τιμούμε για τις σχέσεις τους με τους θεσμούς και τις εξουσίες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου