Οι χούλιγκανς της Αργεντινής «δεν είναι χέστες» και υπερασπίζονται τους συνταξιούχους
«Το να ξυλοκοπάς ηλικιωμένους είναι ό,τι πιο δειλό. Ας έρθουν και οι άλλοι οπαδοί των άλλων συλλόγων, ας μην είναι χέστες (cagones)».
Όπως κάθε Τετάρτη απόγευμα, οι συνταξιούχοι στο Μπουένος Άιρες
συγκεντρώνονται έξω από το Εθνικό Κογκρέσο για να διαμαρτυρηθούν κατά
της πολιτικής «του αλυσοπρίονου» του ακροδεξιού προέδρου Χαβιέρ
Μιλέι.
Μόνο που η διαδήλωση της Τετάρτης 12 Μαρτίου ήταν διαφορετική: όχι μόνον σημειώθηκαν τα σοβαρότερα επεισόδια αφότου ανέλαβε την προεδρία ο «αναρχοκαπιταλιστής» θιασώτης του Ντόναλντ Τραμπ, αλλά κυρίως για τους αναπάντεχους συμπαραστάτες που βρήκαν οι συνταξιούχοι στο πρόσωπο των οργανωμένων οπαδών των ποδοσφαιρικών ομάδων της χώρας.
Καταδικασμένοι από τη νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση της οικονομίας, του δημοσίου χαρακτήρα του κράτους και των κοινωνικών προγραμμάτων. οι συνταξιούχοι που για να ζήσουν με μόλις 300 δολάρια τον μήνα, καλούνται να επιλέξουν, εάν θέλουν να επιβιώσουν, είτε να τα ξοδέψουν σε φαγητό, είτε για φάρμακα, έχουν αποφασίσει να κατέβουν στους δρόμους και ν’ αντιμετωπίσουν τους «σιδηρόφρακτους» αστυνομικούς, που θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά τους, που τους αντιμετωπίζουν με γκλομπ και σπρέι πιπεριού ή δακρυγόνα, που το καθένα τους αξίζει περισσότερο από τα 300 ευρώ της σύνταξής τους (285 για την ακρίβεια).
Τη στιγμή που, σύμφωνα με τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας στην Αργεντινή για τον Φεβρουάριο το κόστος για το βασικό ‘καλάθι αγαθών’ ανέρχεται για μία βασική οικογένεια τριών ατόμων στα 685,79. Επιπλέον, από τον Δεκέμβριο το πρόγραμμα ιατρικής ασφάλισης (PAMI) αναθεώρησε τα κριτήρια για την παροχή δωρεάν φαρμάκων, με αποτέλεσμα να μην έχουν κάλυψη όσοι συνταξιούχοι έχουν την «ατυχία» να κατέχουν ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο ή έστω λαμβάνουν μία σύνταξη λίγο πάνω από τα ψιχία των 300 δολαρίων. Τη στιγμή που, χάρις στον Μιλέι και τις πολιτικές του, η Αργεντινή έχει πάψει πλέον να αποτελεί μία «φθηνή χώρα σε δολάρια» κι έχει γίνει η ακριβότερη στη Λατινική Αμερική.
Εντούτοις, η απελπισία των συνταξιούχων, όπως και οι διαμαρτυρίες των άλλων κοινωνικών και επαγγελματικών στρωμάτων, με τον καιρό έμοιαζε να εξελίσσεται σε μία ρουτίνα και μία γραφική διαμαρτυρία γέρων, των»“γεροκατουρλήδων» (viejos meados) όπως τους αποκάλεσε προεκλογικά ο Μιλέι, που δεν είχαν τίποτε άλλο να κάνουν. Τουλάχιστον μέχρι την πορεία της 15ης Ιανουαρίου. Γιατί τότε οι τηλεθεατές σε όλη τη χώρα είδαν τη συνέντευξη στο Radio Grafica -ενός ιστορικού τηλεοπτικού σταθμού ενός 75χρονου, πρώην ταχυδρόμου Κάρλος Δαβλόβκι, ο οποίος κρατούσε τη σημαία της Αργεντινής και φορούσε την ερυθρόλευκη φανέλα της ομάδας Τσακαρίκα. Μίας ομάδας που ιδρύθηκε ως Club Atlético Chacarita Juniors, την Πρωτομαγιά 1906 από σοσιαλιστές αγωνιστές κοντά στο νεκροταφείο Chacarita και γι’ αυτό είναι γνωστή ως «νεκροθάφτης» (Fubrero). Το ειρωνικό είναι πως στην ίδια αυτή ομάδα στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 ένας νεαρός ονόματι Χαβιέρ Μιλέι, θα προσπαθήσει να κάνει καριέρα τερματοφύλακα κάτω από τα δοκάρια της!
Η εικόνα του κου Κάρλος και της φανέλας του να αντιστέκεται στα δακρυγόνα και τα ρόπαλα των αστυνομικών, μια ομάδα θαυμαστών της Τσακαρίτα αποφάσισε να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις. Σιγά σιγά το σύνθημα δόθηκε και στις ενώσεις οπαδών κι άλλων ομάδων. Οι οποίες ανταποκρίθηκαν και με αποκορύφωμα τις 12 Μαρτίου όπου η πλατεία έξω από το Κογκρέσο είχε πλημμυρίσει από φιλάθλους με φανέλες όλων των ομάδων: από τη Ρίβερ Πλέιτ, τη Μπόκα Τζούνιορς, τη Σαν Λορένσο, τη Γιουνγκ Ολντ Μπόις ίσαμε μικρότερες ομάδες από χαμηλότερες κατηγορίες. Καταλύτης για την ανοίκεια τούτη συνένωση αντιπάλων χούλιγκανς κάτω από έναν ‘ευγενή’ σκοπό οι δηλώσεις του δον Κάρλος, που σύντομα έμελλαν να γίνουν σύνθημα: «το να ξυλοκοπάς ηλικιωμένους είναι ό,τι πιο δειλό μπορεί να κάνει κάποιος. Ας έρθουν και οι άλλοι οπαδοί των άλλων συλλόγων, ας μην είναι χέστες (cagones)». Μία δήλωση που αμέσως χτύπησε ένα ευαίσθητο νεύρο στους οπαδούς των ομάδων γιατί ξανάπιανε τη γνωστή δήλωση του «θεού» της Αργεντινής, του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο οποίος το 1992, όταν τον είχαν ρωτήσει για μία διαδήλωση συνταξιούχων μπροστά από τα Δικαστήρια, είχε διατρανώσει: «εγώ στηρίζω μέχρι θανάτου τους συνταξιούχους, πώς θα μπορούσα να κάνω αλλιώς; Θα πρέπει να είναι κάποιος πολύ χέστης για να μην τους υπερασπίζεσαι;». Αίφνης η ποδοσφαιρική λατρεία στον Μαραντόνα συναντήθηκε με το πολιτικοποιημένο πνεύμα του και φόρτισε και με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης τους μαυλισμένους στη χαύνωση της μπάλας Αργεντινούς.
Η Τετάρτη που οι «χούλιγκανς» κατέβηκαν στους δρόμους μοιάζει να αποτελεί μία αποφασιστική καμπή στο κίνημα της κοινωνίας κατά του Μιλέι. Τα σοβαρά επεισόδια που σημειώθηκαν, κατά τη διάρκεια των οποίων υπήρξαν πολλές αυθαίρετες συλλήψεις (άνω των 100 ανθρώπων) και τραυματισμούς, ανάμεσά τους και δύο φωτορεπόρτερ, έδειξε πως ακόμη και συχνά αδιάφορα τμήματα της κοινωνίας αρχίζουν να ευαισθητοποιούνται απέναντι στην ακραία νεοφιλελεύθερη και τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης.[...........................................] ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου