Μερικές αυτονόητες αλήθειες, που ίσως είναι χρήσιμες στη φάση που περνάει ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

Δεν είναι έτσι;

Θανάσης Καρτερός

Μερικές αυτονόητες αλήθειες, που ίσως είναι χρήσιμες στη φάση που περνάει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με την ψήφο του λαού αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν του είπε κανείς ψηφοφόρος να λύσει πρώτα τα προβλήματά του και ύστερα να υπηρετήσει τον ρόλο που επιτάσσουν η ψήφος του, το σύνταγμα και οι φαιοί συσχετισμοί στη Βουλή. Τσίπρας: «Να μην επιτρέψουμε να χαθεί ούτε μια μέρα τόσο στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της Ν.Δ., όσο και στην αντιπαράθεση με τις δικές μας αδυναμίες, παθογένειες και προβλήματα». Δεν είναι έτσι;

Δεύτερον, ο Τσίπρας είναι ακόμα τυπικά πρόεδρος του κόμματος. Σε ειδικό καθεστώς αποχώρησης από τη θέση; Μάλιστα. Σε συνθήκες που πρέπει και θέλει να κρατήσει απόσταση από τις διαδικασίες, αφού δεσμεύτηκε να παραμερίσει για να περάσει «το νέο κύμα»; Μάλιστα. Με όρους μη εμπλοκής στην εκλογή νέου προέδρου; Μάλιστα. Δήλωσε, όμως, ότι θα είναι παρών πριν, κατά και μετά τη διαδικασία. Προφανώς με τον πιο πρόσφορο τρόπο. Αλλά παρών. Δεν είναι έτσι;

Τρίτον, στις συνθήκες αυτές είναι επείγον να τελειώσουν το πένθος και οι εύκολες κατηγορίες. Να βρεθούν κοινοί τόποι. Αν κάποιοι νομίζουν ότι είμαστε μόνοι μας, κάνουν μεγάλο λάθος. Η πολιτική, όπως και η φύση, απεχθάνεται το κενό. Η παράταση του πένθους, η γοητεία των αποχωρήσεων, η χαιρεκακία «τώρα να σας δω χωρίς τον Τσίπρα» ευνοούν τον Μητσοτάκη, την Άκρα Δεξιά και τους «γείτονες» στο λεγόμενο δημοκρατικό στρατόπεδο που καραδοκούν. Δεν είναι έτσι;

Τέταρτον, το τελευταίο που χρειάζεται σήμερα είναι η σοφία όσων τα ήξεραν και δεν τα έλεγαν, τα έλεγαν και δεν τους άκουγαν, φυσούσαν το γιαούρτι ενώ καίγονταν στον «χυλό». Όσων δηλώνουν παρόντες στις διεργασίες, μόνο εφόσον συντελέσουν σε ό,τι συμβαδίζει με τις δικές τους θέσεις και αρχές. Συνταγή που μετατρέπει σίγουρα μια δυσκολία σε κρίση και μια κρίση σε εμφύλιο. Η απόλυτη αλήθεια δεν έχει καμιά θέση στη δύσκολη συζήτηση για τα γιατί και τα πώς. Δεν είναι έτσι;

Συμπέρασμα: Πριν τις απόψεις και τους στόχους μετρά σήμερα η στάση καθενός. Βλέποντας τη στάση σου, παύει να μ’ ενδιαφέρει ο στόχος σου, λέει ο κύριος Κόινερ. Δεν είναι έτσι;

Πηγή: avgi.gr