Όταν οι θεατές έγιναν Σφήκες
Γεωργία ΟικονόμουΤον ασκό του αιόλου άνοιξαν οι “Σφήκες” που σκηνοθέτησε η Λένα Κιτσοπούλου στην Επίδαυρο στις 14 και 15 Ιουλίου. Το κοινό διχάστηκε στα δύο, άλλοι γιουχάρανε και άλλοι επευφημούσαν εν μέσω καύσωνα τα διαδραματιζόμενα στην ορχήστρα. Η αντιδικία αυτή πήρε σχεδόν οπαδικές διαστάσεις, στην παράσταση του Σαββάτου αρκετοί αποχώρησαν αποδοκιμάζοντας φωναχτά τους ηθοποιούς, ενώ στον αντίποδα άλλοι δε σταματούσαν να χειροκροτούν και να φωνάζουν “μπράβο”. Μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες φίλων που παρακολούθησαν την παράσταση, κάποιοι εκ των υστέρων ζητούσαν τον λόγο από τα ταμεία απειλώντας πως θα προβούν σε μηνύσεις!
Και βέβαια όλο αυτό δε σταμάτησε στα πέριξ της αργολικής ορχήστρας. Συνεχίστηκε και αμέσως μετά σε ένα άλλο λαϊκό δικαστήριο, αυτό των social media. Εκεί ο κόσμος του θεάτρου, κριτικοί, δημοσιογράφοι και θεατρόφιλο κοινό ρίχτηκαν στην αρένα και άρχισαν να εκτοξεύουν με περίσσιο σθένος τα βέλη τους. Κάποιοι δε, απαίτησαν και παραιτήσεις από πλευράς του Εθνικού Θεάτρου και του ΚΘΒΕ (η παράσταση αποτελεί συμπαραγωγή των δύο θεάτρων). Το δε πρωί του Σαββάτου ξεμύτισαν και κάποιες πρώτες καταβαραθρωτικές “κριτικές” και εκεί η κατάσταση απογειώθηκε.
Την παράσταση αυτή της Λένας Κιτσοπούλου δεν την παρακολούθησα στην Επίδαυρο, είχα σκοπό να τη δω σε μία από τις κατοπινές αθηναϊκές πιάτσες. Και τώρα την περιμένω με ακόμη μεγαλύτερη προσμονή. Γιατί άνοιξε συζητήσεις. Και γιατί -κατά την ταπεινή μου άποψη- έφερε στο προσκήνιο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μία αρχαία αριστοφανική κωμωδία, τους Σφήκες. Και ναι, το λέω αυτό χωρίς να έχω δει την παράσταση. Κοιτώντας μόνο τον απόηχό της. Ένα δικομανικό ζουζούνισμα δεκάδων Σφηκών στα social media και μέσα στο αρχαίο θέατρο.
Πόσο ευφυής αυτός που έστησε όλο αυτό το δικομανικό πανηγύρι, στην προκειμένη η Λένα Κιτσοπούλου. Πόσο έξυπνα ξεμπρόστιασε όλους όσοι προασπιζόμαστε την ελευθερία της έκφρασης και τη δημοκρατία, πετώντας μας στα μούτρα μία αρχαία κωμωδία με όχημα μία τελείως μοντέρνα διασκευή. Γιατί αυτοί είμαστε. Δημοσιογράφοι, κριτικοί και κοινό. Περιμένουμε στη γωνία για να γίνουμε Σφήκες. Και ο πρώτος πληθυντικός δεν είναι τυχαίος, γιατί αυτή η εξουσία της άποψης μάς διαφθείρει καθημερινά όλους ανεξαιρέτως.
Ποιοι είναι αυτοί οι Σφήκες και τι μας φέρνουν στο μυαλό;
Στο δελτίο Τύπου του Εθνικού διαβάζουμε: “Στους Σφήκες, ο Αριστοφάνης χρησιμοποιεί το όχημα της κωμωδίας για να σατιρίσει, με τον αξεπέραστα αιχμηρό του τρόπο, ένα ζήτημα βαθιά πολιτικό: τη διάβρωση του δικαστικού συστήματος, του ακρογωνιαίου λίθου της λαϊκής κυριαρχίας στην αρχαία Αθήνα. Από τη μία ένας χαιρέκακος, δικομανής ηλικιωμένος δικαστής που ζει για να καταδικάζει «ενόχους» κι από την άλλη ο απεγνωσμένος γιος του, ένα σαθρό δικαστικό σύστημα που μοιράζει επιδόματα και μια ολόκληρη κοινωνία από Σφήκες: άτομα σκληρά με οξύ κεντρί, ακόρεστη όρεξη για κριτική και μηδενική διάθεση για αυτοκριτική. Μια κοινωνία εγκλωβισμένη μέσα στο αποπνικτικό κουκούλι της διχόνοιας και της κακεντρέχειας. Μια κοινωνία που συστρέφεται, σπαρταρά, εξαπολύει κατηγορώ και καταλήγει να τρέφεται από το ίδιο της το δηλητήριο”.
«…σε καταδικάζω στην εκπομπή μου, στο κινητό μου, δημόσια, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, και προσέξτε καλά: όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου είναι φασίστας, είναι συνένοχος με τον ένοχο. Κατηγορώ, άρα είμαι κάτι. Κατηγορώ άρα υπάρχω…» σημειώνει η Λένα Κιτσοπούλου στο ίδιο δελτίο Τύπου.[.........................................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου