ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Κίσινγκερ για Ουκρανία - Προτείνει επίλυση της διένεξης με συνομιλίες! Η πρώτη ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ της Μόσχας
Ώρα για παγκόσμια ειρήνη;;;
Ο «γερόλυκος» της διεθνιστικής εξωτερικής πολιτικής, Χένρι Κίσινγκερ σε σημερινή του παρέμβαση είπε πως ήρθε η ώρα για να λυθεί μέσω διαλόγου το θέμα της Ουκρανίας.
Ο πρώην σύμβουλος ΥΠΕΞ των ΗΠΑ υποστηρίζει πως ο ουκρανικός πόλεμος έχει εισέλθει σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής που πρέπει να αξιοποιηθεί, έτσι ώστε το ζήτημα να διευθετηθεί μέσω συνομιλιών.
Σε άρθρο του στο περιοδικό «The Spectator» που έχει τίτλο «Πώς να αποφύγουμε ένα νέο Παγκόσμιο Πόλεμο» ο Αμερικάνος διπλωμάτης επισημαίνει πως τώρα είναι η κατάλληλη ευκαιρία έτσι ώστε να αποφευχθεί μια κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια παγκόσμια καταστροφή.
Σύμφωνα με τον Kissinger, οι ρωσικές δυνάμεις θα πρέπει να αποσύρουν τα στρατεύματα τους στηn συνοριακή γραμμή Ρωσίας – Ουκρανίας που ίσχυε πριν από την εισβολή της 24ης Φεβρουαρίου αλλά το Κίεβο θα πρέπει ουσιαστικά να ξεχάσει το Ντονμπάς και την Κριμαία.
Στο άρθρο αντέδρασε η Ρωσία, με το Κρεμλίνο να δηλώνει πως «περιμένει τις προτάσεις Κίσινγκερ για την επίλυση του ουκρανικού ζητήματος».
Όπως γράφει, μεταξύ άλλων, ο Κίσινγκερ:
«Η Ουκρανία έχει γίνει ένα σημαντικό κράτος στην Κεντρική Ευρώπη για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία. Με την βοήθεια των συμμάχων της και εμπνευσμένη από τον Πρόεδρό της, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, η Ουκρανία έχει εμποδίσει τις ρωσικές συμβατικές δυνάμεις που βρίσκονται στην Ευρώπη από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Και το διεθνές σύστημα – συμπεριλαμβανομένης της Κίνας – αντιτίθεται στην απειλή ή την χρήση των πυρηνικών όπλων από την Ρωσία.Αυτή η διαδικασία έχει θέσει τα αρχικά ζητήματα σχετικά με την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Η Ουκρανία απέκτησε έναν από τους μεγαλύτερους και πιο αποτελεσματικούς χερσαίους στρατούς στην Ευρώπη, εξοπλισμένο από την Αμερική και τους συμμάχους της. Μια ειρηνευτική διαδικασία θα πρέπει να συνδέσει την Ουκρανία με το ΝΑΤΟ, όπως κι αν εκφραστεί. Η εναλλακτική της ουδετερότητας δεν έχει πλέον νόημα, ειδικά μετά την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, τον περασμένο Μάιο, συνέστησα την θέσπιση γραμμής κατάπαυσης του πυρός κατά μήκος των συνόρων που υπάρχουν εκεί όπου ξεκίνησε ο πόλεμος στις 24 Φεβρουαρίου. Η Ρωσία θα επεκτείνει τις κατακτήσεις της από εκεί, αλλά όχι το έδαφος που κατέλαβε πριν από σχεδόν μια δεκαετία, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας. Αυτή η περιοχή θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης μετά από κατάπαυση του πυρός.
Εάν η προπολεμική διαχωριστική γραμμή μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας δεν μπορεί να επιτευχθεί με μάχη ή με διαπραγματεύσεις, θα μπορούσε να διερευνηθεί η προσφυγή στην αρχή της αυτοδιάθεσης. Τα διεθνώς εποπτευόμενα δημοψηφίσματα σχετικά με την αυτοδιάθεση θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε ιδιαίτερα διχαστικά εδάφη που άλλαξαν χέρια επανειλημμένα ανά τους αιώνες.
Ο στόχος μιας ειρηνευτικής διαδικασίας θα ήταν διπλός: να επιβεβαιωθεί η ελευθερία της Ουκρανίας και να καθοριστεί μια νέα διεθνής δομή, ειδικά για την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Η Ρωσία θα πρέπει να βρει μια θέση σε αυτή την νέα πραγματικότητα.
Το ιδανικό αποτέλεσμα για μερικούς είναι μια Ρωσία που θα καταστεί ανίκανη και ανήμπορη από τον πόλεμο. Διαφωνώ. Παρά την τάση της για βία, η Ρωσία έχει συμβάλει καθοριστικά στην παγκόσμια ισορροπία και στην ισορροπία δυνάμεων για πάνω από μισή χιλιετία. Ο ιστορικός της ρόλος δεν πρέπει να υποβαθμιστεί. Οι στρατιωτικές αποτυχίες της Ρωσίας δεν έχουν εξαλείψει την παγκόσμια πυρηνική της εμβέλεια, επιτρέποντάς της να απειλήσει με κλιμάκωση στην Ουκρανία. Ακόμη και αν αυτή η ικανότητα μειωθεί, η διάλυση της Ρωσίας ή η καταστροφή της ικανότητάς της για στρατηγική πολιτική θα μπορούσε να μετατρέψει την επικράτειά της, που περιλαμβάνει 11 διαφορετικές ζώνες ώρας, σε αμφισβητούμενο κενό εξουσίας. Οι ανταγωνιστικές της κοινωνίες ενδέχεται να αποφασίσουν τότε να επιλύσουν τις διαφορές τους με την βία.
Καθώς οι ηγέτες του κόσμου προσπαθούν να τερματίσουν τον πόλεμο στον οποίο δύο πυρηνικές δυνάμεις έρχονται αντιμέτωπες με μια συμβατικά ένοπλη χώρα, θα πρέπει επίσης να αναλογιστούν τον αντίκτυπο σε αυτή την σύγκρουση και την μακροπρόθεσμη στρατηγική της υψηλής τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης. Υπάρχουν ήδη αυτόνομα όπλα, ικανά να προσδιορίζουν, να αξιολογούν και να στοχεύουν τις δικές τους αντιληπτές απειλές και έτσι να είναι σε θέση να ξεκινήσουν τον δικό τους πόλεμο.
Μόλις ξεπεραστεί η γραμμή και η υψηλή τεχνολογία γίνει τυπικό όπλο – και οι υπολογιστές γίνουν οι κύριοι εκτελεστές της στρατηγικής – ο κόσμος θα βρεθεί σε μια κατάσταση για την οποία δεν έχει ακόμη την παραμικρή ιδέα. Πώς μπορούν οι ηγέτες να ασκήσουν έλεγχο όταν οι υπολογιστές ορίζουν στρατηγικές οδηγίες σε κλίμακα και με τρόπο που εγγενώς περιορίζει και απειλεί την ανθρώπινη συνεισφορά; Πώς μπορεί να διατηρηθεί ο πολιτισμός μέσα σε μια τέτοια δίνη αντικρουόμενων πληροφοριών, αντιλήψεων και καταστροφικών δυνατοτήτων;
(…)
Η αναζήτηση για ειρήνη και τάξη έχει δύο συνιστώσες που μερικές φορές αντιμετωπίζονται ως αντιφατικές: την επιδίωξη στοιχείων ασφάλειας και την απαίτηση για πράξεις συμφιλίωσης. Αν δεν μπορέσουμε να πετύχουμε και τα δύο, δεν θα μπορέσουμε να φτάσουμε κανένα από τα δύο. Ο δρόμος της διπλωματίας μπορεί να φαίνεται περίπλοκος και απογοητευτικός. Αλλά η πρόοδος σε αυτό απαιτεί τόσο το όραμα όσο και το θάρρος για να προχωρήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου