Blancanieves / Χιονάτη (2012): η καλύτερη Χιονάτη των αδελφών Γκριμ στην ιστορία του Κινηματογράφου

Blancanieves / Χιονάτη (2012) ****

Ευδαίμων Ράνια

cinefo.wordpress.com

 

104min

Σκηνοθεσία: Pablo Berger

Σενάριο: Pablo Berger

Πρωταγωνιστούν: Maribel Verdú, Daniel Giménez Cacho, Ángela Molina, Macarena García, Sofía Oria, Inma Cuesta

Σε αυτήν την ταυρομαχία μια μεγάλη αγάπη θα σβήσει, όταν ο διάσημος matador Antonio Villalta (Daniel Giménez Cacho) βρεθεί κάτω από τα κέρατα του μανιασμένου ταύρου, ενώ την ίδια στιγμή η σύζυγός του Carmen (Inma Cuesta), που παρακολουθεί έντρομη από την εξέδρα την σκηνή, πεθαίνει φέρνοντας πρόωρα στον κόσμο την κόρη τους. Κάπως έτσι, ξεκινά η ζωή για την Carmencita (Sofía Oria/Macarena García), τη Χιονάτη της Σεβίλης του 1920.

Το παραμύθι των Αδελφών Γκριμ στους δύο αιώνες ζωής του έχει δοκιμάσει τα σημεία τήξης και πήξης του περνώντας από χίλια δυο τρικυμιώδη κινηματογραφικά πειράματα: του οικογενειακού θεάματος, της περιπέτειας, του τρόμου, της αυτοπαρωδίας. Φτάνοντας ωστόσο στις ακτές της Ανδαλουσίας ένας άλλος κόσμος ανοίγεται μπροστά του. Ασπρόμαυρος, χωρίς διαλόγους, μα γεμάτος λυρικά κλαρινέτα, ανάστατες καστανιέτες και παθιασμένες κιθάρες.

Μελετημένη video clip αφήγηση που μπλέκεται με εξαιρετική αισθητική και στυλ και άριστα φωτογραφημένα πρόσωπα που ακτινοβολούν και σκοτεινιάζουν, για να στάξουν στον μύθο, τους πιο τρυφερά μελαγχολικούς τους τόνους. Έτσι ονειρεύεται ο Berger τη Χιονάτη του, με ανάπηρο πατέρα, kinky μητριά, πολλές εναλλακτικές όψεις της ιστορίας – ανάμεσα σε αυτές τους 6 και όχι τους 7 νάνους, να αποτελούν ένα ιδιόρρυθμο τσίρκο ταυρομαχίας και να της δίνουν μπέρτα και σπαθί, για να παλέψει απέναντι στο δικαίωμά της για ευτυχία. Με σουρεαλισμό, μαύρο χιούμορ, όσο και πανανθρώπινη απόγνωση απέναντι στην αδικία, το όνειρο γίνεται εφιάλτης και στροβιλίζεται ιδανικά μαζί με όλη τη μυστηριακή δύναμη και τη θλίψη που κουβαλάει ο παλλόμενος πυρήνας της ισπανικής κουλτούρας, το φλαμένκο.

Maribel Verdú (Y Tu Mamá También/And Your Mother Too (2001)), Ángela Molina (Carne trémula/Live Flesh (1997), Los abrazos rotos/Broken Embraces (2009)) και Macarena García, που μπαίνει στην agenda για μεγάλη πορεία, αποτελούν τις θηλυκές όψεις του ίδιου γοητευτικού νομίσματος που γλιστρά με ευκολία στη μνήμη μας μαζί με την αναπάντεχη πικρή γεύση του δηλητηριασμένου μήλου του φινάλε.

p;