Δίκη Λιγνάδη / Η συγκλονιστική ανάρτηση της Ναταλί Χατζηαντωνίου
Το γεγονός πως επιμένει ότι ήταν μια «σκευωρία» ενάντια στην υπουργό και στην κυβέρνηση τον ίδιο εκθέτει, τονίζει η δημοσιογράφος που έχει στοχοποιηθεί
«Ο βιασμός και ο βιασμός ανηλίκων δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο. Δεν είναι ούτε αριστερός, ούτε δεξιός. Όπως ούτε αριστερή ούτε δεξιά είναι η δίκη. Ο βιασμός και ακόμα χειρότερα ο βιασμός παιδιών είναι από τα θέματα που μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι οριζόντια. Αριστεροί και Δεξιοί». Αυτό υπογραμμίζει η Ναταλί Χατζηαντωνίου, η δημοσιογράφος του «105.5 Στο Κόκκινο» , που έχει στοχοποιηθεί από τον συνήγορο του Δημήτρη Λιγνάδη, Αλέξη Κούγια ως «επικεφαλής κυκλώματος "δημοσιογράφων"».
Μετά την απολογία του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, που δικάζεται για τέσσερις βιασμούς – τριών ανηλίκων και ενός νεαρού άνδρα – η Ναταλί Χατζηαντωνίου προχώρησε σε μια συγκλονιστική ανάρτηση στο Facebook, αποδομώντας έναν προς έναν τους ισχυρισμούς Λιγνάδη στο δικαστήριο.
«Η ανάπτυξη ενός συλλογισμού που παραπέμπει σε “αριστερή” σκευωρία φέρνει τον ίδιο το Λιγνάδη να εκχωρεί στην Αριστερά αποκλειστικά μαζί με τις κατηγορίες και την άλλη όψη τους. Το ενδεχόμενο να είναι πράγματι ένοχος και να έχει φορτώσει μόνος του στη Δεξιά αποχή ή και συγκάλυψη. Άδικο για πάρα πολύ κόσμο που παρακολουθεί τη δίκη. Όσο κι αν θέλει να την πολιτικοποιήσει ο ίδιος, η δίκη δεν είναι πολιτική» τονίζει.
Η Ναταλί Χατζηαντωνίου ξεκαθαρίζει ότι οι έφηβοι και τα νέα παιδιά «είτε προσφυγάκια, είτε όχι, δεν ήρθαν σ’ αυτόν τον κόσμο για να περνάει κάποιος “δροσερά” και να κάνει “χιούμορ” μαζί τους, ενώ βέβαια κρατάει κατά τα άλλα τις υψηλές παρέες του».
«Ένδειξη ενσυναίσθησης και ανθρωπισμού δεν είναι να προσφέρεις στέγη σ’ ένα παιδί που η ζωή το δοκιμάζει και που εσύ το γνώρισες στα σουβλάκια και του έκανες friend request. Ούτε είναι να του ζητάς να σφουγγαρίζει σε αντάλλαγμα της στέγης που παρέχεις. Ένδειξη ανθρωπιάς είναι να γνωρίζεις αν αυτό το παιδί παρακολουθεί το σχολείο του κανονικά και να απευθυνθείς σε φορέα, κοινωνικό λειτουργό ή δομή που μπορεί να το υποστηρίξει με διάρκεια, ουσία και χωρίς σφουγγάρισμα» σημειώνει με νόημα.
Η Ναταλί Χατζηαντωνίου τονίζει ακόμη ότι εκθέτει τον ίδιο τον Δημήτρη Λιγνάδη η επιμονή του στη «σκευωρία» ενάντια στην υπουργό και στην κυβέρνηση. «Έχουμε ασκήσει πράγματι έντονη κριτική σε πολλές επιλογές της κ. Μενδώνη. Ποτέ δεν την είπαμε “ανόητη” ή ανίκανη να διακρίνει. Αυτό όμως λέει ο Λιγνάδης. Ότι η Υπουργός ανίκανη να διακρίνει τη “σκευωρία” μίας ετερόκλητης “συμμορίας” που βασικά απεργαζόταν το δικό της κακό, επείσθη από αυτούς και χαρακτήρισε τον Λιγνάδη “επικίνδυνο άνθρωπο”».
«Τέλος, ούτε influencer είμαι όπως με είπε ο Λιγνάδης, ούτε “ψευδοαριστερή” (αν και θέλω να πιστεύω ότι ναι είμαι Αριστερή). Αδημονώ να τελειώσει αυτή η ιστορία και να σταματήσω να αναφέρομαι απ’ τον ίδιο και την υπεράσπισή του. Να κάνω τη δουλειά μου. Και να αποβάλλω την τοξικότητα και την ταξικότητα της υπόθεσής του. Κι όταν γίνει αυτό εύχομαι και πιστεύω ότι και η Δικαιοσύνη θα έχει κάνει τη δουλειά της» καταλήγει η Ναταλί Χατζηαντωνίου.
Ολόκληρη η συγκλονιστική ανάρτηση της δημοσιογράφου
«Μετά την απολογία του Δημήτρη Λιγνάδη ας πω 2-3 πράγματα:
-Η «σκευωρία» εναντίον του όπως ονομάζει τη δίκαιη διαδικασία που τον έφερε στο δικαστηριο δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε «ψευδοαριστερή», ούτε δεξιά. Κι αυτό γιατί ο βιασμός και ο βιασμός ανηλίκων δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο. Δεν είναι ούτε αριστερός, ούτε δεξιός. Όπως ούτε αριστερή ούτε δεξιά είναι η δίκη. Ο βιασμός και ακόμα χειρότερα ο βιασμός παιδιών είναι από τα θέματα που μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι οριζόντια. Αριστεροί και Δεξιοί.
Η ανάπτυξη ενός συλλογισμού που παραπέμπει σε «αριστερή» σκευωρία φέρνει τον ίδιο το Λιγνάδη να εκχωρεί στην Αριστερά αποκλειστικά μαζί με τις κατηγορίες και την άλλη όψη τους. Το ενδεχόμενο να είναι πράγματι ένοχος και να έχει φορτώσει μόνος του στη Δεξιά αποχή ή και συγκάλυψη. Αδικο για παρα πολύ κόσμο που παρακολουθεί τη δίκη. Οσο κι αν θέλει να την πολιτικοποιήσει ο ίδιος, η δικη δεν είναι πολιτική.
Οι έφηβοι και τα νέα παιδιά, είτε προσφυγάκια, είτε όχι, δεν ήρθαν σ΄αυτόν τον κόσμο για να περνάει κάποιος «δροσερά» και να κάνει «χιούμορ» μαζί τους, ενώ βεβαια κρατάει κατά τα άλλα τις υψηλές παρέες του.
Ενδειξη ενσυναίσθησης και ανθρωπισμού δεν είναι να προσφέρεις στεγη σ΄ένα παιδί που η ζωή το δοκιμάζει και που εσυ το γνωρισες στα σουβλάκια και του έκανες friend request. Ούτε είναι να του ζητάς να σφουγγαρίζει σε αντάλλαγμα της στεγης που παρεχεις. Ενδειξη ανθρωπιάς είναι να γνωρίζεις αν αυτό το παιδί παρακολουθεί το σχολείο του κανονικά και να απευθυνθείς σε φορέα, κοινωνικό λειτουργό ή δομή που μπορεί να το υποστηρίξει με διάρκεια, ουσία και χωρίς σφουγγάρισμα (για την περίπτωση του Π.Φ.)
Η μνήμη ειδικά σε έναν ανθρωπο κατω των 80 δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Δεν μπορεί δηλαδή να θυμάσαι με λεπτομέρειες τι έκανες το 84 (όταν υπήρξε η πρώτη καταγγελία για βιασμό ανηλίκου) και με ποιόν έπαιζε τότε η ΑΕΚ, αλλά να μη θυμάσαι πότε και πως βρέθηκες να φωτογραφίζεσαι το 2015 σένα ξενοδοχείο της Επιδαύρου με δύο παιδιά.
Η άσκηση κριτικής και στον καλλιτεχνικό διευθυντη του Εθνικου για τις επιλογές του είναι βασική αρχή του Πολιτιστικού ρεπορτάζ. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται εκ των υστέρων ως «ένδειξη» της εξύφανσης μίας «σκευωρίας». Οι πολιτιστικοί ρεπόρτερ έχουμε, βάσει της δημοσιογραφικής μας θεσης και άποψης, ασκήσει κριτική σε όλους τους καλλιτεχνικούς διευθυντές κατά καιρούς. Δεν υπήρξε δικό του «προνόμιο», αν και δικό του προνόμιο υπήρξε η άσκηση κριτικής με το καλημέρα όταν είπε «θέλω να προσδώσω στο Εθνικό έντονη, σημαντική και εκπολιτιστική διάσταση. Να τονίσω έτι περαιτέρω τον εκπαιδευτικό του ρόλο». Η λέξη «εκπολιτιστική» αρκούντως αλαζονική αδικούσε όλους τους καλλιτεχνικούς διευθυντές που είχαν περάσει ως τότε και το κοινό επίσης. Αυτό μας είχε ενοχλήσει και όχι η «αρχαιόθεμη» σκηνή που έφτιαξε, ούτε το γεγονός ότι επέλεξε να φιλάει στην παράσταση των «Περσών» το ομοίωμα του Παρθενωνα. Οσο για την σκηνή "Ελένη Παπαδάκη" προσωπικά με ενοχλησε στο μέτρο και στο βαθμό της προτεραιοποίησης. Επειδή ο ίδιος δεν φρόντισε να προϋπάρξει μία σκηνή "Κατίνα Παξινού" π.χ.
Στα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ήταν κι ότι η κατεύθυνση του Εθνικού επί των ημερών του εξόργισε τους υποστηρικτές του «μεταμοντερνισμού» που εξορίστηκε από το πρώτο θέατρο της χωρας . Όμως μεταμοντερνιστικές παραστάσεις είχε κάνει ουκ ολίγες και ο ίδιος. Ακόμα θυμόμαστε τις κριτικές που είχε δεχτεί για αυτές.
Το γεγονός ότι επιμένει ότι αυτή ηταν μια «σκευωρία» ενάντια στην Υπουργό και στην κυβερνηση τον ίδιο εκθέτει. Εχουμε ασκήσει πράγματι έντονη κριτική σε πολλές επιλογές της κ.Μενδώνη. Ποτέ δεν την είπαμε «ανόητη» ή ανίκανη να διακρίνει. Αυτό όμως λέει ο Λιγνάδης. Ότι η Υπουργός ανίκανη να διακρίνει τη «σκευωρία» μίας ετερόκλητης «συμμορίας» που βασικά απεργαζόταν το δικό της κακό, επείσθη από αυτούς και χαρακτήρισε τον Λιγνάδη «επικίνδυνο άνθρωπο».
Και κάτι ακόμα που αφορά στην κυρία Κούρκουλα που όταν διασταυρωθηκαμε χθες σ ένα διαδρομο είπε δυνατά στον διπλανό της «αυτή είναι». Ναι αυτή είμαι. Γνωριζόμαστε μάλιστα από την Ελευθεροτυπία εκεί που παίρνατε τηλέφωνο συναδέλφους με τους οποίους είχατε καλή σχεση και ζητιανεύατε μία συνέντευξη το εξαμηνο.
Από τα θύματα ή τους μάρτυρες που στέκονται εκεί και ακούν όσα εκστομίζονται, έχω δει αρκετούς να κλαίνε μέσα στην αίθουσα ή στα διαλείμματα. Μερικοί κλαίνε «με χοντρά δάκρυα. Δεν εχω ξαναδεί τόσο χοντρά δάκρυα», μου είπε μία φίλη χθες. Όμως είναι εκεί παρόντες. Όταν αυτό τελειώσει θα επιστρέψουν σε-δύσκολες-καθημερινότητες χωρίς να έχουν κερδίσει άλλο από κάποια ψυχική ηρεμία-εύχομαι τουλάχιστον. Οι υπόλοιποι ούτε λεφτά βγάλαμε όπως υποστηριξε στον κατάλογο των ενδεχόμενων κινήτρων μας ο Λιγνάδης, ούτε την παραπάνω δημοσιότητα και τα like. Ετσι κι αλλιως η δουλειά του δημοσιογράφου είναι εφήμερη. Το πρώτο μάθημα που μας έδωσε ο φωτισμένος αρχισυντακτης μας στην Ελευθεροτυπία» Δημήττης Γκιώνης ήταν ότι όταν αρρώστησε η θρυλική του Πολιτιστικού Ρεπορτάζ Σούλα Αλεξανδροπούλου του έλεγε «Δημήτρη δεν χτυπάει ποτέ το τηλέφωνο». Εκτοτε δεν διατηρώ μάταιες προσδοκίες. Οταν τα πράγματα καταλαγιάζουν και οι δημοσιογράφοι πάμε σπίτι μας, το τηλέφωνο χτυπάει μόνο απ τους φίλους μας. Μέχρι εκεί τα «like» είναι εξαιρετικά εφήμερα και λεφτά όπως έχουμε πορευτεί τόσα χρόνια δεν θα βγάλουμε γιατί δεν τα επιδιώξαμε.
Τέλος ούτε influencer είμαι όπως με είπε ο Λιγνάδης, ούτε «ψευδοαριστερή» (αν και θέλω να πιστευω ότι ναι είμαι Αριστερή). Αδημονώ να τελειώσει αυτή η ιστορία και να σταματησω να αναφέρομαι απ τον ίδιο και την υπεράσπισή του. Να κάνω τη δουλειά μου. Και να αποβάλλω την τοξικότητα και την ταξικότητα της υπόθεσής του. Κι όταν γίνει αυτό εύχομαι και πιστευω ότι και η Δικαιοσύνη θα έχει κάνει τη δουλειά της».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου