Ένα μεγάλο δημοψήφισμα κοινωνικής αναδημιουργίας
Kάποια στιγμή θα πρέπει να παλέψουμε για ένα διαρκή σοσιαλιστικό μετασχηματισμό που θα περιφρουρούν με το πιο μεγάλο σθένος και οι πολιτικοί φορείς και η κοινωνική-λαϊκή πλειοψηφία.
Τις τελευταίες ημέρες επικρατεί στον ελλαδικό χώρο ένα πολύ έντονο «άρωμα εκλογών». Φαίνεται πως αυτή τη στιγμή οι πιθανότητες για να στηθούν κάλπες νωρίς το φθινόπωρο είναι περισσότερες από ποτέ τους τελευταίους μήνες. Σε κάθε περίπτωση, σε μία τέτοια καθημερινότητα έντονης εκλογολογίας οι αντιδράσεις ποικίλουν.
Η δημόσια ζωή δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστη, ακόμα και αν τελικά δεν γίνουν εκλογές π.χ. στα τέλη του Σεπτεμβρίου. Άλλα πράγματα θα παγώσουν, άλλα θα επισπευσθούν. Άλλοι θα προβούν σε βιαστικά αλισβερίσια, άλλοι θα κοιτάξουν να καλύψουν παρασπονδίες και να προφυλαχθούν από πιθανές μελλοντικές εμπλοκές. Σε άλλους θα ανοίξει η όρεξη, ενώ άλλοι περισσότερο εγκρατείς θα σκέφτονται τα νέα μερίδια που θα διεκδικήσουν με σύνεση και ολιστικούς προϋπολογισμούς. Έτσι γίνεται πάντα.
Η σημερινή κυβέρνηση κατά γενική ομολογία έχει να διαχειριστεί ένα πολύ δύσκολο κλίμα. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως υπάρχει ένα ευδιάκριτο βέβαιο ρεύμα ανατροπής της, όπως γινόταν για παράδειγμα ολόκληρο το 2014 με τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αλλά ο προβληματισμός για τα πεπραγμένα της είναι διάχυτος. Και απλώνεται διαταξικά, όσο περίεργο και αν φαίνεται ένα τέτοιο συμπέρασμα...
Πάνω σε έναν τέτοιο καμβά είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει να αντιμετωπίσει επαρκώς νέα προβλήματα και πιθανές κρίσεις σε πολύ σοβαρά ζητήματα. Ενδεχομένως η ίδια η ηγετική τάξη της χώρας, η αστική, να κρίνει πως η μόνη λύση απεμπλοκής, με όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο τρόπο για την ίδια και τα συμφέροντά της, να είναι η άσκηση «έντεχνης» πίεσης προς διάφορες κατευθύνσεις για μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Δεν μπορούμε στο σήμερα να ξέρουμε, ούτε να είμαστε βέβαιοι για τίποτα.
Το μόνο πράγμα που μοιάζει σίγουρο είναι πως τους επόμενους μήνες και δεν θα πλήξουμε ποτέ και θα δοκιμαστούν ξανά οι αντοχές μας. Όσοι προετοιμάζονται κατάλληλα από τώρα, θα μπορέσουν να συνεχίσουν να κινούνται προς τα εμπρός όσο το δυνατόν περισσότερο αλώβητοι...
Τα χρόνια που πέρασαν, θεωρούν πολλοί πια, πως η χώρα έχασε άλλη μία ευκαιρία γιατί στο τιμόνι της δεν βρέθηκε μία λαϊκή δεξιά που να προσπαθεί να κρατήσει την κοινωνική συνοχή σε επίπεδα υποφερτά. Που θα πασχίζει, φυσικά, για τη συστημική ενδυνάμωση (γιατί αλλιώς δεν θα ήταν δεξιά...), αλλά αυτήν θα την αντιλαμβάνεται ως μία υπόθεση που αφορά σε παραπάνω τάξεις από τη μία και μοναδική κυρίαρχη των καιρών μας...
Η σημερινή κυβέρνηση τα έδωσε όλα για να υλοποιήσει τη δική της ατζέντα. Που για πάρα πολλούς γνώστες σε διάφορους τομείς κοινωνικών δραστηριοποιήσεων (ειδικά στους επαγγελματικούς κλάδους...) περικλείεται στο εξής πνεύμα: «στο διάστημα που θα κάνουμε κουμάντο, όσο είναι αυτό..., θα επιχειρήσουμε να ευνοήσουμε τα στηρίγματά μας». Έτσι, έλαβαν χώρα μεταρρυθμίσεις, με μακροπρόθεσμο μεν προσανατολισμό, αλλά με πρωτοφανή ταξική μονομέρεια.
Τις συνέπειες αυτής της πολιτικής θα τις βρει μπροστά της και η χώρα και η ίδια η ΝΔ τα επόμενα χρόνια. Γιατί όταν δεν φροντίζεις όταν μπορείς, όταν δεν μπορείς θα χρειάζεσαι τη φροντίδα άλλων. Και όσοι στο θαυμαστό νέο κόσμο που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια «φροντίζουν» όσους τους το ζητούν, το κάνουν με το αζημίωτο...
Λένε πολλοί πως «αν οι εκλογές ήταν επικίνδυνες θα ήταν παράνομες». Ακόμα περισσότεροι αριθμητικά ισχυρίζονται πως δεν αλλάζει τίποτα και δεν έχει νόημα οτιδήποτε και αν ψηφίσουν. Σεβαστές όλοι οι τεκμηριωμένες απόψεις. Όμως, έτσι όπως είναι το σύστημα φτιαγμένο, αν απέχεις, πρωτίστως ενισχύεις τους υπάρχοντες σχηματισμούς (καθώς τα ποσοστά τους προκύπτουν από ένα κλάσμα με μικρότερο παρονομαστή).
Η αποχή έχει νόημα απτό αν έχεις φτιάξει υποδομές αμεσοδημοκρατικές, προλεταριακής δημοκρατίας (θα έλεγα εγώ, αλλά αυτά είναι τα δικά μου φαντασιακά...), που να αποτελούν ένα πραγματικό αντιστάθμισμα στην αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Αν δεν τις έχεις φτιάξει αυτές τις υποδομές, με όρους σημαντικής κοινωνικής-λαϊκής προσέλευσης, μένεις απλά στην έκφραση άποψης, στην αποστασιοποίηση-μη έγκριση των όποιων τρωτών λαμβάνουν χώρα και αφήνεις μετά τους εμπλεκόμενους να ορίσουν εκείνοι ξανά τις τύχες όλων μας.
Σε κάθε περίπτωση, δίπλα στην άρνηση του υπάρχοντος πρέπει να ενυπάρχουν -σε καθοριστική κλίμακα ισχύος- και η μαχητικότητα και η προβολή προτάσεων. Αυτή είναι η θεώρησή μου και την καταθέτω...
Έχουμε, πια, μπόλικη εμπειρία για να μπορούμε να θέτουμε αρκετά σχετικά ερωτήματα: Πότε στην Ελλάδα έγιναν εκλογές και ξεφύγαμε από το γενικότερο -αντί; Πότε αφήσαμε στην άκρη τα απωθημένα και τις δίκαιες οργές μας για τους εκάστοτε κυβερνώντες και εμβαθύναμε; Οι εκλογές, όπως και κάθε κοινωνική-λαϊκή πράξη, θα πρέπει να είναι ένα μεγάλο δημοψήφισμα κοινωνικής αναδημιουργίας: επικύρωσης προγραμμάτων, καθορισμού ιδεολογικών κατευθύνσεων, δεσμευτικών συμφωνιών και απόκτησης κοινώς αποδεκτών σταθερών. Για την εκλογή των κατάλληλων προσώπων, που θα δουλέψουν για όλα αυτά...
Πώς να γίνει, όμως, αυτό; Όταν η πλειοψηφία της κοινωνίας στο σήμερα πνίγεται από τα προβλήματα, τα κριτήρια επιλογής είναι τα πλέον ενστικτώδη. Για να πάψουμε, όμως, να στηριζόμαστε μονάχα στο ένστικτο (όχι πως δεν χρειάζεται και αυτό...), κάποια στιγμή θα πρέπει να παλέψουμε για ένα διαρκή σοσιαλιστικό μετασχηματισμό που θα περιφρουρούν με το πιο μεγάλο σθένος και οι πολιτικοί φορείς και η κοινωνική-λαϊκή πλειοψηφία. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα χάνουμε τετραετίες (ή τριετίες...) και μετά θα τρέχουμε να «μπαλώσουμε» τρύπες, να επουλώσουμε πληγές και να σώσουμε οτιδήποτε προλαβαίνουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου