Η ΑΝΟΔΟΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΩΝ ΒΑΘΕΩΣ ΝΥΧΤΩΜΕΝΩΝ ΜΑΚΑΡΩΝ
Απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Κωνσταντίνου Τζούμα "Πανωλεθρίαμβος"
Στα σπίτια τους ακούγεται μουσική όλη μέρα και νύχτα,
στρώματα στο πάτωμα, τσάγια και χασίς πλαστελινάτο,
φούντα εξωτικής προέλευσης ή Πηνειού, Καλαμάτας, Πύργου στην ημερήσια διάταξη. Το ζητούμενο είναι ελάχιστες ώρες εργασίας-απασχόλησης μάλλον-, πολύς χρόνος για χαβαλές, άραγμα μέχρι το ξημέρωμα, ειδικά νύχτες πανσελήνου Πρωτοχρονιάς και Ανάστασης, που αγγίζουν παγανιστικές υστερίες, λες και θα συμβεί κάποια αποκάλυψη και πρέπει να περιμένουμε το πρώτο φως της μέρας, μπας και προκύψει κάτι κοσμογονικό.
Οι περισσότεροι είναι παραμυθιασμένοι ότι κάνουν κάτι το ξεχωριστό, ότι διαφέρουν απ΄τους υπόλοιπους ανθρώπους, που κοιμούνται νωρίς και πάνε στη δουλειά τους κανονικά.
Αρκετοί εξομολογούνται μια συμπάθεια για τη 17η Νοέμβρη, μια εκδικητική οργάνωση που σκοτώνει εκμεταλλευτές του λαού- τι λαός κι αυτός που επιτρέπει να τον εκμεταλλεύεται μια ατσούμπαλη άρχουσα τάξη κάθε φορά- και το όλο κλίμα βγάζει μια εφησυχασμένη μακαριότητα, πεπεισμένη απ΄τη βλακώδη αντίληψη ότι κάνει το σωστό.
Είναι απίστευτη η ευκολία στη μεταφορά και την υιοθέτηση άσχετων πληροφοριών τύπου ράδιο-αρβύλα για επιστημονικά, μεταφυσικά, καλλιτεχνικά θέματα. Ξανοίγομαι σε συζητήσεις και διαπιστώνω ενθουσιώδη άγνοια, λαϊκίστικη παραπληροφόρηση και αμορφωσιά ποιητική αδεία σε τόνους ηρωικούς και πένθιμους. Κανείς μας φυσικά δε γεννήθηκε στις Βερσαλίες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όμως το να βάλεις το μυαλό σου να δράσει με ευαισθησία και χιούμορ δεν είναι δα και τόσο δύσκολο, αλλά είναι ενοχλητικό το να ΄χεις ζήσει σε μια μητρόπολη, όπου έχεις δει και έχεις πάθει τόσα και τόσα, που , όπου να ΄ναι, δεν θ΄αργήσουν να ΄ρθουν κι από δω, και να μην ενδιαφέρονται για τη γνώμη σου- την οποία από ευγένεια δεν προβάλλεις-, αλλά να επιμένουν στη μίζερη, τριτοκοσμική, συμπλεγματική δική τους.
Υπάρχει μια λατρεία για το επιθεωρησιακό αγκάλιασμα των γεγονότων, μια ευκολία που βγάζει γέλιο χαιρέκακο και ρατσιστικό και πάντως πάντα εις βάρος της χοντρής, του ψηλού, του καρπαζοεισπράχτορα, του βραδύγλωσσου και του θηλυπρεπούς. Λατρεύεται η ξανθιά τσαχπινίλα που τα καταφέρνει, η αδιαμφισβήτητη χοντράδα της αντρίλας, ο καλός άνθρωπος που τρέχει και δεν φτάνει, σαν τον Καραγκιόζη, και ο μεγαλόστομος συμμαθητής του Αισχύλου, που στοχάζεται κοινοτυπικμάν με συγκαμένη- τραγική κατά τη γνώμη του- συντριβή.
Απληροφόρητα μυαλά παρασυρμένων υπάρξεων αποδίδουν τα εντυπωσιακά καλλιτεχνικά επιτεύγματα στην επήρεια των ναρκωτικών- λες κι αν είσαι ατάλαντος και την πίνεις, θα μεταμορφωθείς σε διονυσιακή προσωπικότητα-, χωρίς εσωτερική πειθαρχία και καθημερινή άσκηση, μόνο με την επιφοίτηση και την έμπνευση όποτε σου κάνουν τη χάρη να σε επισκεφτούν. Δεν έχω συναντήσει πιο παραπλανημένους ανθρώπους εξαιτίας της βολής τους, της άσχετης ανατροφής από αντρομανάδες που ανάθρεψαν μουρόχαυλα αγόρια, για να γαμήσουν και να δείρουν όλους, και κοκόνες κορίτσαρους σε άγρα αντρώνε που θα τις κάνουνε βασίλισσες...του πούτσου τους και της χαρτούρας τους. Βαθιά νυχτωμένη μακαριότητα με μηδέν προσόντα, φόντα, οράματα, όπου η πειθαρχία θεωρείται συνώνυμο του ναζισμού, το μέτρο ξενέρωμα και η αρετή στην ηδονή ψιλά γράμματα. Κι όμως συναντάω αστραφτερά μυαλά, κοσμοπολίτες γενναιόδωρους. Μήπως βρίσκομαι σε μια χώρα ιδιοφυών ανθρώπων που απέτυχαν να κρατήσουν τη ζωή στο ύψος των καταβολών τους' τις μεταμορφώσεις της μυθολογίας τους, τη λατρεία της ομορφιάς; Λες και ο χρυσός αιώνας έλαμψε εκεί σαν πυροτέχνημα, το πνεύμα απογειώθηκε και έκτοτε αγνοείται η τύχη του.
Κι αυτή η αξίωση να τους έχει όλη η υδρόγειος στα όπα όπα, διότι είναι περιούσιος λαός, με μοναδική ιστορία και ανεπανάληπτο πολιτισμό και με τι παρωπιδική βεβαιότητα και μουλαρωμένη σιγουριά να λυσσάνε για να επιβάλουν το στούμπο εγώ τους.
Ένα απέραντο φρενοκομείο με βολική ψυχοθεραπεία: να ξερνάς τον χειρότερο εαυτό σου στον διπλανό σου, που δεν υπολογίζεις καν την ύπαρξή του.
Δεν υπάρχει περίπτωση να αποφύγεις τη μισανθρωπία σ΄αυτή τη χώρα, το ξέρω. Ίσως και σε κάθε χώρα, αλλά εδώ ζω..."
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας διαβάζει "Πανωλεθρίαμβο"
Για τον Κωνσταντίνο Τζούμα
Φωτ.: Σοφία Μανώλη
Όπως πολλές φορές το είχα πει στον ίδιο, το αναφέρω και σε αυτό το σημείωμά μου για τον Κωνσταντίνο Τζούμα. Ηταν και εξακολουθεί και τώρα (μετά τον θάνατό του) να είναι και παραμένει ο άνθρωπος που επιθυμεί η ζωή του να μην ορίζεται από τις κοινωνικές συμβάσεις, αλλά να εξαρτάται από τις εσωτερικές επιθυμίες του εαυτού.
Γνώρισα τον Κωνσταντίνο Τζούμα το 2000, μόλις είχα επιστρέψει στην Αθήνα μετά τις σπουδές μου στη Φρανκφούρτη. Θυμάμαι ακόμη τη διαδρομή που κάναμε από το Μοναστηράκι μέχρι το Κολωνάκι, περπατώντας σε δρόμους και στενά που μαζί του ανακάλυπτα τότε. Αυτή η διαδρομή ήταν ανηφορική. Ο ίδιος, όταν συναντηθήκαμε τυχαία στο Μοναστηράκι, μου είπε «θέλεις να βαδίσουμε έναν δρόμο μέχρι το Κολωνάκι που πας και να νιώσεις ό,τι ζεις στη Νέα Υόρκη;». Στη φαντασία μου, η πρότασή του έγινε αποδεκτή γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο: να περπατούσα σ’ έναν δρόμο, ο οποίος δεν ήταν ο δρόμος της πόλης, αλλά μιας άλλης πόλης, δηλαδή της φαντασίας μας.
Αυτή η εμπειρία, να ακολουθείς έναν δρόμο, ένα μονοπάτι στο οποίο, ενώ έχουν βαδίσει χιλιάδες άνθρωποι, εσύ μπορείς να κάνεις τη δική σου διαδρομή, ήταν (και εξακολουθεί να είναι) το χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Τζούμα.
Είναι σαφές πως ο Κωνσταντίνος Τζούμας και στο καφέ Dolce - Φίλιον και στη σκηνή του lifestyle εξέπεμπε ένα λυτρωτικό φως στη μίζερη καθημερινότητά μας. Ο αντικομφορμισμός του εξαγόρασε όλες τις «νεκρές ψυχές» της κοινωνίας μας. Και θα συμπληρώσω ότι η μηδενιστική στάση του για την ανθρώπινη ζωή αποτελεί την πιο βαθιά αλήθεια για τον ίδιο τον άνθρωπο.
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας δεν ήξερε από φιλοσοφία και, όπως μου έλεγε κάθε φορά που συνομιλούσαμε «πρέπει να έχεις γερό στομάχι για να αντιμετωπίζεις τη ζωή φιλοσοφικά!». Με προσκαλούσε να ζήσουμε στην επιφάνεια της ανθρώπινης ζωής: να γίνουμε μποέμ, να ζούμε τις στιγμές της ζωής. Όπως η ψυχή του ανθρώπου έχει βάθη, το ίδιο συμβαίνει και με τη ζωή του. Και όποιος επιλέξει τα βάθη, τότε θα πελαγοδρομεί. Όποιος αποφασίσει να ζήσει στην επιφάνεια, τότε μπορεί να ανακαλύψει και ψυχικούς θησαυρούς.
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας επέλεξε να ζήσει στην επιφάνεια της ανθρώπινης ζωής. Και αυτό είναι ο λόγος που διείσδυσε βαθύτερα στο νόημά της. Θα ήθελα να ήμουν ο αδελφός του και όχι ένας περιστασιακός συνομιλητής του στην αθηναϊκή καθημερινή ζωή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου