Ένας «λαϊκιστής» λοιπόν και ο Πάπας;
Δεν φτάνει που είναι αιρετικός ο Πάπας, όπως και κάθε Πάπας άλλωστε, και κάθε μη Ορθόδοξος. Είναι και λαϊκιστής.
Τα περί της αιρετικής παποσύνης τα ξέρουμε από παλιά, στις μέρες μας πάντως ακούγονται μόνο από τους πλέον φονταμενταλιστές της Ορθοδοξίας. Τους ίδιους πάνω κάτω που εμφανίζονται με μεγαλεξανδρινή περικεφαλαία στις νεομακεδονομαχικές συνάξεις, και με σταυρούς και εικόνες της έρμης Παναγίας όταν διαδηλώνουν την πεποίθησή τους ότι τα εμβόλια κατά του κορωνοϊού είναι κατασκευάσματα των σατανιστών, των σιωνιστών, των παγκοσμιοποιητών και των νεοεποχιτών (εμ τι, στο ίδιο κρυφό εργαστήριο δουλεύουν όλοι τους), με στόχο τον ελληνισμό. Ή μάλλον τον ελληνοχριστιανισμό.
Αντίθετα, τα περί λαϊκιστή Πάπα πρωτακούστηκαν τώρα, με αφορμή τη δεύτερη επίσκεψη του ποντίφικα στην Ελλάδα και τη Λέσβο. Κάπως δειλά είναι η αλήθεια, ή και κομψεπίκομψα, ο Φραγκίσκος επικρίθηκε σαν δημαγωγός, σαν άκριτος αναπαραγωγός της ρητορικής των κατηραμένων μη κυβερνητικών οργανώσεων. Η επιμονή του στο χρέος της αλληλεγγύης, της ανοιχτής αγκαλιάς και του καθαρού βλέμματος απέναντι στους ξεριζωμένους από τους πολέμους και τη φτώχεια, αλλά πλέον και από την κλιματική κρίση, εισέπραξε τον ψόγο της δημοκοπίας. Το δε πάθος με το οποίο καταγγέλλει τα τείχη και τους φράχτες (ηλεκτρονικά εξοπλισμένους ή παραδοσιακούς, με συρματοπλέγματα), που μετατρέπουν την «αθώα» Ευρώπη σε φρούριο με εγκατεσπαρμένους δεκάδες καστρόπυργους, θεωρήθηκε ασύγγνωστη συναισθηματική επιπολαιότητα. Όλα τούτα τα πικρόχολα, το ξαναλέω, κάτω από το σελοφάν του «σεβασμού» και της «αναγνώρισης».
Αν αυτά τα «ευγενικά» ισχύουν για το κέντρο, την Αθήνα, στην ίδια τη Λέσβο υπήρξαν αρκετοί, ανάμεσά τους και στελέχη της Αυτοδιοίκησης, που είτε δεν φόρεσαν γάντια στις λέξεις τους είτε επέλεξαν να φερθούν με εθνικώς υπερήφανη αδιαφορία απέναντι στον υψηλό επισκέπτη, αλλά και στην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας που τον συνόδευε. Όλοι τους ανακάλυψαν κάποιο σατανικό σχέδιο στο δεύτερο ταξίδι του Πάπα στο νησί και έσπευσαν να το καταγγείλουν. Σαν αποδεικτικά στοιχεία εκόμισαν τις υποψίες τους και τη στενομυαλιά τους, στην οποία δίνουν το εύηχο όνομα «έκτη αίσθηση», γνωστή από τα αστυνομικά και τα καουμπόικα.
Για παράδειγμα, δύο ανεξαρτητοποιημένοι δημοτικοί σύμβουλοι της Μυτιλήνης, με επιστολή τους προς το δημοτικό συμβούλιο χαρακτήριζαν «ανεπιθύμητο» τον Πάπα στο νησί, βέβαιοι ότι η επίσκεψή του εντασσόταν σε σχέδιο αύξησης των μεταναστευτικών ροών. Πρόσθεταν μάλιστα ότι, βάσει ερευνών τους, η επίσκεψη αυτή θα προκαλέσει «αύξηση της εγκληματικότητας, επέλαση κάθε λογής ΜΚΟ, διάλυση του τουρισμού, καταστροφή της οικονομικής ζωής του τόπου». Το είδαμε, δεν το είδαμε;
Ο δήμαρχος Μυτιλήνης πάλι, σίγουρος ότι ο Πάπας θα διαπίστωνε την απουσία του και θα κατανοούσε το κρυφό σκληρό νόημά της, αποφάσισε να μην παραστεί ούτε στην υποδοχή του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στο αεροδρόμιο ούτε στην ομιλία του στο ΚΥΤ του Καρά Τεπέ. Από την πλευρά του, ο περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου Κώστας Μουτζούρης δήλωσε μεταξύ άλλων: «Μου προξενεί εντύπωση ο ερχομός του Πάπα στη Λέσβο τώρα που το μεταναστευτικό έχει λήξει. Μήπως αυτή η επίσκεψη σηματοδοτεί ότι οι δρόμοι πρέπει να έρθουν πάλι πίσω προς το Αιγαίο; Εμείς δεν θα το δεχτούμε αυτό». Πώς ακριβώς εννοεί τη «λήξη του μεταναστευτικού» ο περιφερειάρχης δεν είναι σαφές, θυμίζω πάντως τι αξίωνε προ καιρού από την ελληνική πολιτεία: «Αποτροπή. Θέλουμε αποτροπή. Κινδυνεύει η πατρίς. Δεν με ενδιαφέρουν τι λένε οι Συνθήκες»…
Μια Ελλάδα εκτός νόμου αξίωνε ο κ. Μουτζούρης. Ο δε κ. Θάνος Πλεύρης, απλός βουλευτής τότε, που ούτε στα πιο ελλαδοσωτήρια όνειρά του δεν φανταζόταν τον εαυτό του υπουργό Υγείας, θεωρητικοποιούσε κυνικότατα το ζήτημα: «Η αποτροπή σημαίνει και απώλεια ζωών». Τώρα όμως που η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, η επίτροπος Eσωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε. Ιλβα Γιόχανσον, η Διεθνής Αμνηστία και πλήθος άλλες οργανώσεις, καθώς και πολλά εγκυρότατα ξένα ΜΜΕ επιμένουν να απαιτούν από την επίσημη Ελλάδα επίσημες –και σοβαρές– απαντήσεις για τις καταγγελίες περί βίαιων επαναπροωθήσεων, η ελληνική απάντηση (της κυβέρνησης και όσων ασπάζονται τα λεγόμενά της σαν να ασπάζονται ευαγγέλιο) είναι απλή: «Όσοι τα λένε αυτά παίζουν το παιχνίδι του Ερντογάν. Και των διακινητών…».
Είναι λοιπόν λαϊκιστής ο Πάπας; Αν κρίνουμε από την ευκολία με την οποία χρησιμοποιείται ο όρος αυτός για να καταγγελθεί όποιος δεν συμφωνεί με τις απόψεις μας, κυρίως δε όποιος δεν συμφωνεί ότι ζούμε σε ευδαιμονούσα χώρα, στο πλαίσιο μιας επίσης ευδαίμονος, τίμιας, ηθικής και ουμανιστικής Ευρώπης, τότε ναι. Ο Φραγκίσκος είναι λαϊκιστής. Ενας Κλέωνας με ράσο. Ακόμα και το φιατάκι που επιλέγει για τις μετακινήσεις του, αντί της θωρακισμένης λιμουζίνας, από λαϊκισμό το επιλέγει. Προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις.
Αν όμως είναι λαϊκιστής ο Πάπας επειδή θυμίζει τα ευαγγέλια και τις Επιστολές των αποστόλων, όπως το πράττουν άλλωστε και ορθόδοξοι ιεράρχες, και επειδή υποθέτει ότι ο λόγος της Γραφής έχει προορισμό τη βίωση και την πραγμάτωση, όχι την επιπόλαιη αποστήθιση και τον άπραγο μηρυκασμό, τότε λαϊκιστές πρέπει να είναι και οι απόστολοι, προπάντων δε ο Παύλος, ο πρωτοκορυφαίος. Αλλά και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, με τις ομιλίες και τη δράση του, με την έγνοια του για τους φτωχούς και τις πόρνες, με την εντολή του για τους δύο χιτώνες και τη βεβαιότητά του ότι «ευκοπώτερόν εστι κάμηλον διά τρυμαλιάς ραφίδος εισελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν», ένας δημοκόπος ήταν.
Το περασμένο Σάββατο, με αφορμή και πάλι την επίσκεψη του Ποντίφικα στην Κύπρο και την Ελλάδα, στα βήματα των αποστόλων Πέτρου και Βαρνάβα, μνημόνευσα τα χωρία από επιστολές του Παύλου που, έτσι επίμονα όπως στέλνουν και ξαναστέλνουν το ίδιο μήνυμα-εντολή, ηχούν σαν ένα μοτίβο ανθρωπισμού. Θυμίζω: Προς Κορινθίους Α΄: «Και γαρ εν ενί Πνεύματι ημείς πάντες εις εν σώμα εβαπτίσθημεν, είτε Ιουδαίοι είτε Ελληνες, είτε δούλοι είτε ελεύθεροι, και πάντες εις εν Πνεύμα εποτίσθημεν». Προς Γαλάτας: «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς είς έστε εν Χριστώ Ιησού». Και προς Κολοσσαείς: «Ουκ ένι Ελλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός».
Μα την αλήθεια, αν ψάχνουμε για την πηγή του λαϊκισμού, στη θρησκευτική εκδοχή του, δεν χρειάζεται να κοπιάζουμε άλλο. Την εντοπίσαμε. Καλού καλού λοιπόν, και επειδή έρχονται γιορτές κι επίσημες ημέρες, ας αποφύγουν οι κορυφαίοι της Ορθοδοξίας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο Αρχιεπίσκοπος, να ξαναπούν ότι και ο Χριστός, ένας πρόσφυγας ήταν. Θα αμαρτήσουν αμαρτία βαριά: του λαϊκισμού.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου