Φρανκ Σινάτρα - Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι (1955): καταβύθιση στην κόλαση των ναρκωτικών

Σχολιάζει ο ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου: 

«Δραματική ταινία με στοιχεία νουάρ. Πρωταγωνιστούν οι Φρανκ Σινάτρα (πρόταση για Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου), Κιμ Νόβακ, Έλινορ Πάρκερ. Η μουσική είναι του Έλμερ Μπέρνστάιν (πρόταση για Όσκαρ), η έξοχη φωτογραφία του Σαμ Λίβιτ και τα μοναδικής αξίας ζενερίκ του Σολ Μπελ, ενώ εντυπωσιάζει η καλλιτεχνική διεύθυνση που προτάθηκε για Όσκαρ.

Είναι η πρώτη αμερικανική ταινία που με τόλμη και ειλικρίνεια αναφέρθηκε άκρως ρεαλιστικά στα ναρκωτικά και την εξάρτησή τους, χάρις στη δύναμη του ευρωπαϊκής καταγωγής Πρέμινγκερ.

 

Ένας εθισμένος στα ναρκωτικά άνδρας, πρώην μουσικός , αποφυλακίζεται, αντιμετωπίζει το πρόβλημα με την ανάπηρη γυναίκα του και έχει τη συμπαράσταση μιας γειτόνισσας. Υπάρχει ένα καλά κρυμμένο μυστικό.

 

Πού να πρωτομείνω σ’ αυτό το εκ παρεκκλίσεων νουάρ; Στις βελόνες που τρυπάνε τα χέρια του Σινάτρα, στην εκπληκτική τζαζ μουσική που μετατρέπει την ταινία σε μουσικότροπο ή στο παραισθητικό στιλ που είναι γυρισμένη, παραπέμποντας αισθητικά σ’ ένα μαστούρωμα; Τέτοια υπέροχη κολλώδη φωτογραφία και τέτοια καλλιτεχνικά ζενερίκ αρχής επιτρέπουν στον Πρέμινγκερ για μια ακόμη φορά να περάσει σ’ ένα (κρυφό) νεκροφιλικό σχόλιο.

Σ’ αυτό το βασίλειο των ζωντανών νεκρών και των εκπεσόντων αγγέλων, τι μετράει παραπάνω; Η παραίσθηση, η σκηνοθεσία του βλέμματος ή οι άψογοι ρόλοι σ’ ένα θέατρο εξαρτήσεων και εξαπατήσεων; Ο Πρέμινγκερ αναρωτιέται τι ακριβώς συμβαίνει. Είναι μια επίδειξη μέγιστης υποκριτικής τέχνης, είναι ένας χώρος που αρνούμαστε να διερευνήσουμε ή μήπως το άβατο ενός λεηλατημένου τοπίου σχέσεων; 

Κι ακόμα, τι σημαίνει η ακινησία; Ποιο ψυχαναλυτικό σύνδρομο εδρεύει εδώ; Τι θα έλεγε ο Μπουνιουέλ για τον Άνθρωπο με το χρυσό χέρι;

Και ξαφνικά το θαύμα, ο μέγας ρόλος, δηλαδή η αποκάλυψη του ομφάλιου λώρου. Και ξαφνικά ο άνδρας πετάει, απογειώνεται. Το φιλμ έχει τη δομή και την ατμόσφαιρα του νουάρ, διαθέτει και ένα ισχυρό μυστικό, αλλά, πάνω απ’ όλα, τον Πρέμινγκερ, που σκηνοθετεί απόκοσμα, οριοθετώντας τη μαγική υπερβολή ως τα όριά της, το ανέφικτο ως το προσδοκώμενο, το απίθανο ως εφικτό, την (πολλαπλή) εξάρτηση ως το αναγκαίο για να αλλάξει η ματιά στον κόσμο.

Εκεί που είναι μπλεγμένος ο άνδρας, μέσα από την υπόδυση της αναπηρίας της άλλης, η εμφάνιση της μπρεσονικού τύπου Θείας Χάριτος (Κιμ Νόβακ) τον λυτρώνει οριστικά... ή άραγε μελλοντικά θα τον στείλει σε μια άλλη εξάρτηση; Έξοχος στοχασμός, αμφίσημος και εξωφιλμικός».

Ο Άνθρωπος με το Χρυσό Χέρι - Βικιπαίδεια