"Τα κάλαντα που δεν ακούσαμε": Ένα αδημοσίευτο χριστουγεννιάτικο διήγημα του Θωμά Κοροβίνη
ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΤΙΚΟ απόγεμα του χίλια εννιακόσια πενήντα έξι. Η Σωτηρία Μπέλλου και ο Στράτος Παγιουμτζής σιγανοπερπατούσαν πλάι πλάι προς τα στούντιο της εταιρείας Columbia.
Κάθε τόσο στέκονταν και κοιτιόντουσαν. Η Σωτηρία το 'χε ρίξει στο λακιρντί!
– Εκείνος ο μπουνταλάς που τα κανόνισε ξέρεις τι καπνό φουμάρει;
– Ε, καλά, ο άνθρωπος μεσολάβησε ανάμεσα σε δυο εταιρείες για να γίνει η δουλειά.
– Και γιατί δε μας έβαλε να υπογράψουμε;
– Μπορεί να 'ναι κουρνάζος κι αυτός. Όπως όλοι τους.
– Τι τα θες ρε μπαγάσα τα τούρκικα;
– Κουρνάζος είναι ο πονηρός. Δεν έχεις ακούσει του Τσαουσάκη το τραγούδι «Βρε κουρνάζα Μαριγούλα»;
– Καλοί τουρκόσποροι κι οι δυο σας!
Ο Στράτος την τράβηξε απαλά απ' το μανίκι.
– Ασ' το κάτω ρε, λέγε. Τι θε να πεις;
– Να βιαστούμε να 'μαστε στην ώρα μας.
Και για να την καλοπιάσει,
– Να σου προσφέρω ένα λουλούδι απ' το ανθοπωλείο απέναντι;
– Γιατί, θες να με βγάλεις γκόμενα; Όχι, γιατί τις προάλλες ένας χλεχλές στου «Μαργωμένου» μου πέταξε λουλούδια. Τραγουδούσα το «Τρεις σταγόνες δηλητήριο». Του Σκαρπέλη του Κούλη. Παρατάω το μικρόφωνο. Κατεβαίνω. Τον αρχίζω, έλα εδώ, ρε μαλάκα, γιατί μου ρίχνεις λουλουδικό, για πουτάνα με πέρασες;
– Ε, βρε Σωτήρα, ρίξε λίγο νερό στο κρασί σου!
– Γιατί το δικό σου κρασί θα νερώσει; Το δικό μου θα νερώσει.
– Εντάξει, αδερφούλα μου, πάμε τώρα, θα χασομερήσουμε.
– Ε και, τι, θα μας κάνουνε ντα; Μεγάλη απόφαση αρχηγέ, θέλει σκέψη.
– Είχα κι εγώ τις αμφιβολίες μου. Αλλά δώσαμε το λόγο μας.
– Καλά, θα δούμε.
– Με στεναχωράς!
– Έλα, θες ένα κουραμπιέ; Έχω στην τσάντα.
– Ευχαριστώ, τελευταία είμαι λιγοφάγος, λέω να κρατήσω τη γραμμή μου.
– Ίσα ρε, γι' αυτό κοντεύεις να γίνεις σαν τη χοντρή του «Θησαυρού»;
Με το πες πες έφτασαν στο στούντιο.[....................................................]
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου