Ο Α. Λοβέρδος κλείνει το μάτι στους νεοναζί και αγνοεί μια ιστορική αγόρευση
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ανδρέας Λοβέρδος κλείνει το μάτι στην ακροδεξιά και τη Χρυσή Αυγή.
Η πρώτη ήταν το 2012, με τη διαπόμπευση των «οροθετικών γυναικών», μια ακόμη σπορά στο κοινωνικό έδαφος που θέριεψαν οι νεοναζί. Αλλά τότε τουλάχιστον (;), αυτή η αισχρή ενοχοποίηση είχε να κάνει με την προεκλογική περίοδο.
Η δεύτερη ήταν όταν ένα χρόνο μετά, σε συνέντευξή του έβλεπε στους νεοναζί κάτι το γνήσιο και αυθεντικό: «Γιατί να μας προβληματίζει το γεγονός ότι ανεβαίνει κάποιος που κάνει, με τρόπο ακτιβίστικο, πολιτική πάνω σε αυθεντικά προβλήματα. Νομίζω ότι μετά τη μεταπολίτευση είναι το πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά», έλεγε τον Φεβρουάριο του 2013. Εφτά μήνες μετά, η αυθεντική Χρυσή Αυγή βιαιοπραγούσε κατά των συνδικαλιστών και δολοφονούσε τον Παύλο Φύσσα.
H παραπάνω δήλωση, που είχε τότε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, θα είχε παραμείνει στον μακρύ κατάλογο με τις ιστορικές μπαρούφες, αν ο βουλευτής του ΚΙΝΑΛ δεν είχε παραχωρήσει χθες, δύο μέρες πριν από την ανακοίνωση της ετυμηγορίας για τους νεοναζί, μια συνέντευξη αφιερωμένη αποκλειστικά στη « Χρυσή Αυγή». Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι οι ενδιαφερόμενοι που ζητούν να δώσουν συνέντευξη- γιατί το Liberal να ενδιαφερθεί ξαφνικά τι πιστεύει για τη δίκη ο Λοβέρδος;- αλλά αυτό δεν είναι το βασικό πρόβλημα.
Το κυριότερο είναι ότι, στρεφόμενος και εναντίον της γραμμής του κόμματος του, προσπαθεί να αφαιρέσει το πολιτικό περιεχόμενο από μια δίκη που εξετάζει ακριβώς πολιτική βία και πολιτικές δολοφονίες: «έχουμε ανθρωποκτονία, έναν άνθρωπο που δολοφονήθηκε. Όταν μία υπόθεση σαν κι αυτή βρίσκεται στην Δικαιοσύνη και σε αυτό το επίπεδο της απονομής της, η πολιτική δεν έχει καμία θέση. Δεν έχει καμία θέση σε σχέση με την λήψη της απόφασης».
Και τα λέει αυτά ένας άνθρωπος o οποίος, κατηγορούμενος για τo κακούργημα της δωροδοκίας πολιτικού προσώπου κατ' εξακολούθηση στην υπόθεση Novartis, έχει εξαντλήσει όλα τα πολιτικά επιχειρήματα και στηρίζει την υπεράσπιση του στη θεωρία της «πολιτικής σκευωρίας»!
Το τι θα κάνουν η κυρία Γεννηματά και το ΚΙΝΑΛ με τον βουλευτή τους που αλληθωρίζει προς την ακροδεξιά (όπου και τελικώς πιθανότατα θα καταλήξει) είναι δικό τους, πολύ σοβαρό θέμα. Απλώς στον κύριο Λοβέρδο που είναι και καθηγητής Νομικής παρακαλώ, ήθελα να θυμίσω μια ιστορική- και βαθύτατα πολιτική- αγόρευση ενός εξαίρετου εισαγγελέα, του αείμνηστου Παύλου Δελαπόρτα, στη δίκη για μια άλλη πολιτική δολοφονία: του Γρηγόρη Λαμπράκη. Έλεγε λοιπόν μεταξύ των άλλων:
«Οι άνθρωποι που κλήθηκαν δύο μέρες πριν (από τη δολοφονία του Λαμπράκη) και βοήθησαν τους «Γορίλες» της προσωπικής ασφάλειας του στρατηγού Ντε Γκολ στο έργο τους, εκαλούντο για να παίξουν το βράδυ της 22ης Μαΐου 1963 τους Ρινόκερους του Ιονέσκο, εκ του φυσικού. Και πράγματι το έπαιξαν με μεγάλη επιτυχία.
Αποτελεί δεινή ύβρη και μείωση του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας, η καταφυγή προς ενίσχυσή τους στην ιδιωτική οργάνωση οιουδήποτε που αποτελείται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δωσιλογικής λευχαιμίας που κυκλοφορούν δυστυχώς ακόμη στο ελληνικό αίμα, από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες τους οποίους μνημόνευσα πιο πάνω, και από άλλους φτωχούς διαβόλους που, σε κάθε περίσταση και ευκαιρία, «ζητούν οι ταλαίπωροι να μπαλωθούν» (κατά τον ποιητή)…
Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη.
Άλλοτε, εκείνοι που καταδικάζονταν για ζωοκλοπή, στερούνταν της τιμής να υπηρετούν στο Στράτευμα, με τη σκέψη ότι η υπεράσπιση της Πατρίδας είναι έργο των αγνών, των τιμίων, των ανιδιοτελών και των ενάρετων ανθρώπων, με κορωνίδα μεταξύ αυτών των αρετών τη φιλοπατρία.
Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης.
Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου