Ριζοσπαστική πολιτική της πυγμής
Το νέο σήμα του ΣΥΡΙΖΑ έγινε γνωστό τις προηγούμενες ημέρες και ευλόγως άνοιξε συζήτηση με αφορμή αυτό το γεγονός, αλλά και τους συμβολισμούς του εισαγόμενου αστεριού, για το μέλλον του ρόλου της Αριστεράς στον ελλαδικό χώρο. Φυσικά, μία τέτοια συζήτηση αφενός και δεν μπορεί να εξαντληθεί γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, και αφετέρου δεν κινείται μονάχα στα στενά πλαίσια μίας ενδεχόμενης καινούριας ανάληψης των κυβερνητικών καθηκόντων από ένα σχήμα με βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο καθοριστική υπόθεση και αν είναι μία τέτοια εξέλιξη, το ζήτημα εξαπλώνεται σε όλους τους τομείς των σύγχρονων κοινωνικών δραστηριοποιήσεων. Kαι σε αυτά τα πεδία, κάθε φορέας, κάθε οργανισμός, υπηρετεί το σκοπό... Αν γίνει ο ίδιος ο σκοπός, αρχίζουν τα προβλήματα...
Αφού άνοιξε αυτή η κουβέντα, λοιπόν, ας συμμετάσχουμε κι εμείς. Στο σήμερα υπάρχει, εξάλλου, και η εμπειρία από τα γεγονότα του παρελθόντος, πρόσφατου ή μη, όσο και μία ουσιαστική αίσθηση των αναγκαιοτήτων των δύσκολων καιρών που έχουν έρθει ήδη... Όταν «τα θηρία ξεπροβάλλουν» και «κάνουν τις απειλητικές τους περατζάδες στις αυλές των σύγχρονων κοινωνιών», η αντιμετώπισή τους είναι βασική υποχρέωση όλων εκείνων που θέλουν να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στο μέλλον αφήνοντας το στίγμα τους.
Χρειάζεται μία ριζοσπαστική πολιτική που δεν θα κάνει τους θιασώτες της να ταλαντεύονται, που θα εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους χυδαιολογούν και την πολεμούν με πλάγιους τρόπους, που δεν θα συγκρούεται «για τη σύγκρουση» (όσο εθιστική και αν είναι μία τέτοια αδρεναλίνη...), αλλά θα υπερασπίζεται τα δίκαια αιτήματα μίας πλειοψηφίας που ξέρει τι θέλει και κυρίως τι χρειάζεται. Που δεν θέλει να ηγεμονεύσει με μονολιθική τεχνοτροπία, αλλά να προστατεύσει με σθένος, ακόμα και με σκληρότητα..., κάθε προσπάθεια της ίδιας της κοινωνίας να αλλάξει τη φορά της ανίσωσης.
Μία ριζοσπαστική πολιτική που θα καταθέτει σε δημόσια διαβούλευση πρακτικές ιδέες που θα ενθουσιάζουν γιατί θα είναι πειστικές, γιατί θα παράγουν έργο και αποτελέσματα ορατά σε όλους. Που θα παραμερίζει όσους βολεύονται από κάθε παρασιτισμό και θα φέρνει στο προσκήνιο την πραγματική παραγωγική διαδικασία. Μία ριζοσπαστική πολιτική της πράξης και όχι του ιδεαλισμού και της φούσκας των μεγαλόσχημων αφηρημένων ιδεών, που θα συνυπολογίζει όλες τις πτυχές της ανθρώπινης φύσης και δεν θα μένει μονάχα στις πιο βολικές που συνθέτουν μύθους που διαρκώς φθείρονται από την πραγματική ζωή και τους όρους της...
Ριζοσπαστική πολιτική που θα πριμοδοτεί την πνευματική συγκρότηση, αλλά θα τη συνδέει πάντα με την καθημερινότητα. Που θα αφουγκράζεται τα ταξικά δίκαια, και όχι τα θέσφατα μίας απομακρυσμένης σκέψης που δεν έχει σημεία τομής με τη λαϊκή ζωή, που θα κατοχυρώνει τα βασικά κοινωνικά δικαιώματα και θα πασχίζει για τη διεύρυνσή τους. Που θα στηρίζεται και στην ποιότητα και στην ποσότητα, χωρίς να θυσιάζει τη μία στο βωμό της άλλης, που θα διδάξει και θα διδαχθεί πως οτιδήποτε καλό προκύπτει είναι αποτέλεσμα δουλειάς και έργου, που θα αναβαθμίσει τη δημόσια ζωή, στήνοντας τείχη προστασίας της ιδιωτικής ζωής. Ριζοσπαστική πολιτική των λύσεων και όχι των ωραιοποιήσεων...
Αυτά μπορεί να τα κάνει μία ριζοσπαστική πολιτική της πυγμής. Ριζοσπαστική πολιτική της πυγμής, δεν σημαίνει προώθηση της εκδικητικότητας, του μικρόψυχου, του ευτελούς και του επιφανειακού, της ποδοσφαιροποιημένης αντιπαράθεσης. Σημαίνει να μπορείς να πιάσεις τις ταχύτητες της σύγχρονης εποχής, χωρίς να βιάζεσαι, σημαίνει να μη κεφαλαιοποιείς την ευαισθησία για τα προβλήματα των άλλων, αλλά να παλεύεις αυτά να λιγοστεύουν διαρκώς. Αυτή τη ριζοσπαστική πολιτική χρειάζεται ο τόπος, η κοινωνία, η ιστορία, οι καιροί. Αυτή η πυγμή είναι η μόνη που μπορεί να φέρει ένα αποδοτικότερο αύριο, γιατί θα αναγκάζει τα εμπόδια να κάνουν πίσω ή να «στρίβουν δεξιά»...
Αυτό είναι κατά την προσωπική μου άποψη ένα γενικό και θεωρητικό πλαίσιο που πρέπει να συνοδεύει κάθε ανάλογη συζήτηση. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο όψιμο καθηκοντολόγιο; Αυτό είναι κάτι που θα το μάθουμε σε κάποια χρόνια από τώρα. Το θέμα, όμως, είναι να θέσει από σήμερα τα σωστά κεφάλαια προς διερεύνηση. Αν δεν το κάνει θα είναι μία στα όρια του άνευρου δύναμη εναλλαγής, αλλά όχι ένας συντελεστής διαμόρφωσης ενός καλύτερου μέλλοντος για όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους...
Ο σοσιαλισμός, ακόμα και αν είναι
επόμενο στάδιο και δεν είναι άμεσο συριζαϊκό ζητούμενο..., δεν είναι
όραμα για στοχασμούς και διανοουμενίστικες επικλήσεις, αλλά πρακτική
ανάγκη και στόχος για ρήξεις, επικρατήσεις και έργο που εξαπλώνεται σε
κάθε γωνιά του ελλαδικού χώρου και έχει την ικανότητα να διεμβολίζει
κλειστές πύλες... Για να μπορούμε να κάνουμε λόγο όχι για απλή άσκηση
κυβερνητικών καθηκόντων, αλλά για μετασχηματισμό αριστερής κατεύθυνσης.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου