Ο ΜΕΤΡ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ ΡΕΪΜΟΝΤ ΤΣΑΝΤΛΕΡ

Το Νουάρ στις καλύτερες στιγμές του

Ο ΜΕΤΡ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ  ΡΕΪΜΟΝΤ ΤΣΑΝΤΛΕΡ

Ρέημοντ Τσάντλερ - Βικιπαίδεια

BiblioNet : Chandler, Raymond, 1888-1959

Raymond Chandler The High Window
(1942)

ΜΙΚΡΟ ΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΙΟΥ  ΥΦΟΥΣ ΤΟΥ

Chapter 12

It was a quarter to seven when I let myself into the office and clicked the light on and picked a piece of paper off the floor. It was a notice from the Green Feather Messenger Service saying that a package was held awaiting my call and would be delivered upon request at any hour of the day or night. I put it on the desk, peeled my coat off and opened the windows. I got a half bottle of Old Taylor out of the deep drawer of the desk and drank a short drink, rolling it around on my tongue. Then I sat there holding the neck of the cool bottle and wondering how it would feel to be a homicide dick and find bodies lying around and not mind at all, not have to sneak out wiping doorknobs, not have to ponder how much I could tell without hurting a client and how little I could tell without too badly hurting myself. I decided I wouldn't like it.
I pulled the phone over and looked at the number on the slip and called it. They said my package could be sent right over. I said I would wait for it.
It was getting dark outside now. The rushing sound of the traffic had died a little and the air from the open window, not yet cool from the night, had that tired end-of-the-day smell of dust, automobile exhaust, sunlight rising from hot walls and sidewalks, the remote smell of food in a thousand restaurants, and perhaps, drifting down from the residential hills above Hollywood--if you had a nose like a hunting dog--a touch of that peculiar tomcat smell that eucalyptus trees give off in warm weather.
I sat there smoking. Ten minutes later the door was knocked on and I opened it to a boy in a uniform cap who took my signature and gave me a small square package, not more than two and a half inches wide, if that. I gave the boy a dime and listened to him whistling his way back to the elevators.
The label had my name and address printed on it in ink, in a quite fair imitation of typed letters, larger and thinner than pica. I cut the string that tied the label to the box and unwound the thin brown paper. Inside was a thin cheap cardboard box pasted over with brown paper and stamped Made in Japan with a rubber stamp. It would be the kind of box you would get in a Jap store to hold some small carved animal or a small piece of jade. The lid fitted down all the way and tightly. I pulled it off and saw tissue paper and cotton wool.
Separating these I was looking at a gold coin about the size of a half dollar, bright and shining as if it had just come from the mint.
The side facing me showed a spread eagle with a shield for a breast and the initials E.B. punched into the left wing. Around these was a circle of beading, between the beading and the smooth unmilled edge of the coin, the legend E PLURIBUS UNUM. At the bottom was the date 1787.

 

I turned the coin over on my palm. It was heavy and cold and my palm felt moist under it. The other side showed a sun rising or setting behind a sharp peak of mountain, then a double circle of what looked like oak leaves, then more Latin, NOVA EBOBACA COLUMBIA EXCELSIOR. At the bottom of this side, in smaller capitals, the name BRASHER.

 

I was looking at the Brasher Doubloon.

There was nothing else in the box or in the paper, nothing on the paper. The handwritten printing meant nothing to me. I didn't know anybody who used it.
I filled an empty tobacco pouch half full, wrapped the coin up in tissue paper, snapped a rubber band around it and tucked it into the tobacco in the pouch and put more in on top. I closed the zipper and put the pouch in my pocket. I locked the paper and string and box and label up in a filing cabinet, sat down again and dialed Elisha Morningstar's number on the phone. The bell rang eight times at the other end of the line. It was not answered. I hardly expected that. I hung up again, looked Elisha Morningstar up in the book and saw that he had no listing for a residence phone in Los Angeles or the outlying towns that were in the phone book.
I got a shoulder holster out of the desk and strapped it on and slipped a Colt .38 automatic into it, put on hat and coat, shut the windows again, put the whiskey away, clicked the lights off and had the office door unlatched when the phone rang.
The ringing bell had a sinister sound, for no reason of itself, but because of the ears to which it rang. I stood there braced and tense, lips tightly drawn back in a half grin. Beyond the closed window the neon lights glowed. The dead air didn't move. Outside the corridor was still. The bell rang in darkness, steady and strong.
I went back and leaned on the desk and answered. There was a click and a droning on the wire and beyond that nothing. I depressed the connection and stood there in the dark, leaning over, holding the phone with one hand and holding the flat riser on the pedestal down with the other. I didn't know what I was waiting for.
The phone rang again. I made a sound in my throat and put it to my ear again, not saying anything at all.
So we were there silent, both of us, miles apart maybe, each one holding a telephone and breathing and listening and hearing nothing, not even the breathing.
Then after what seemed a very long time there was the quiet remote whisper of a voice saying dimly, without any tone:
"Too bad for you, Marlowe."
Then the click again and the droning on the wire and I hung up and went back across the office and out.

*Μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο στο πρωτότυπο:=>The High Window, by Raymond Chandler - Project Gutenberg ...

*Να το ακούσετε επίσης σε Autobook

The High Window by Raymond Chandler in Autobook

«Συμφωνώ ότι πάρα πολλά βιβλία μυστηρίου είναι μέτρια, όπως και πάρα πολλά βιβλία οποιουδήποτε άλλου είδους είναι μέτρια, μ' οποιοδήποτε υψηλό κριτήριο. Οι χειρότεροι από μας φτύνουμε αίμα για κάθε κεφάλαιο. Οι καλύτεροι από μας αρχίζουμε απ' την αρχή σε κάθε καινούριο μας βιβλίο. Κανένας απ' τους συγγραφείς μυστηρίου που συνάντησα δεν σκεφτόταν πως αυτό που έκανε δεν άξιζε. Απλώς ευχόταν να μπορούσε να το κάνει καλύτερα.
Τυχαίνει να ΄μαι ένας απ' τους πιο τυχερούς και, πιστέψτε με, χρειάζεται τύχη... »Απόσπασμα επιστολής του Τσάντλερ στον Χίλαρυ Βω...

 Όσο απομακρύνονται τα βιβλία του Ρέημοντ Τσάντλερ (1888-1959) από την εποχή τους και τα κλισέ του είδους που χρησιμοποιούσε αδρανοποιούνται, τόσο αναδεικνύεται η σουρρεαλιστική πινελιά που πρόσθεσε ο ίδιος στο Λος Αντζελες. 

Η πινελιά ενός πουριτανού του 40 που σάρκασε με τα βιβλία του την κοινωνία και τα ήθη της εποχής από τη σκοπιά του Αγγλου ρομαντικού εστέτ, ο οποίος αναγκάστηκε για να ζήσει να γίνει δημιουργός λαϊκών αστυνομικών μυθιστορημάτων. Το "Ψηλό παράθυρο" πρωτοδημοσιεύτηκε το 1942. 

Η αναζήτηση ενός ανεκτίμητου συλλεκτικού χρυσού νομίσματος -του δουβλόνιου Μπράσερ- φέρνει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου αντιμέτωπο με τον υπόκοσμο της Καλιφόρνιας και τις περίπλοκες υποθέσεις ενός νεκρού συλλέκτη νομισμάτων. 

 

Ο Τσάντλερ έγραψε στους εκδότες του για το "Ψηλό παράθυρο":

 "[...] Φοβάμαι ότι το βιβλίο θα σας είναι άχρηστο. Δεν έχει δράση, δεν έχει συμπαθητικούς χαρακτήρες, δεν έχει τίποτα. Ο ντετέκτιβ δεν κάνει τίποτα. [...] Αυτό που με γονατίζει είναι ότι όταν γράφω κάτι σκληρό, γρήγορο, γεμάτο φόνους και μακελειό, με κατηγορούν ότι γράφω όλο για τέτοια πράγματα, και όταν προσπαθώ να χαμηλώσω τον τόνο και ν αναπτύξω το θέμα από την εγκεφαλική και συναισθηματική πλευρά του, με κατηγορούν διότι άφησα έξω τα προηγούμενα. Ο αναγνώστης περιμένει από τον Τσάντλερ να γράψει κάτι με τον τρόπο που το έχει ήδη κάνει, όμως παράλληλα τον πληροφορούν ότι θα ήταν προτιμότερο να μην το είχε γράψει μ αυτόν τον τρόπο." 

Κι αλλού: "Το βιβλίο αυτό θεωρείται συνήθως η πιο αδύναμη προσπάθειά μου μέχρι σήμερα, αν και για μερικούς είναι το καλύτερο μυθιστόρημα που έχω γράψει." 

ΠΩΣ ΤΟ "ΨΗΛΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ" ΕΓΙΝΕ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΤΑΙΝΙΑ ΝΟΥΑΡ

Το Νουάρ στις καλύτερες στιγμές του

The Brasher Doubloon - Wikipedia

The Brasher Doubloon - Wikipedia