Αντί-σύριζα: Ο ιός που έπληξε τον μεσαίο χώρο

Ζωή Χαλιδιά

flash.gr

7-9 λεπτά

---

Αντί-σύριζα: Η τοξική προπαγάνδα που δεν έτυχε αλλά πέτυχε

Ποιος είπε ότι δεν αρρωσταίνει το εκλογικό σώμα; Και να κρυώσει μπορεί και να δηλητηριαστεί μπορεί και να φουντώσει μπορεί. Ζωντανός οργανισμός είναι και ως ζωντανός οργανισμός αντιδρά και ως τέτοιος επίσης θρέφεται. Το 1935, λόγου χάρη, ο γερμανικός λαός είχε δηλητηριαστεί από τον φασισμό που είχε καταναλώσει, το 1917 ο ρωσικός λαός είχε φουντώσει από την ίδια τα φλογερά επαναστατικά λόγια, ενώ ο αμερικανικός λαός που το 1970 έτρωγε μανιτάρι και "χόρτο", ζούσε ψυχεδέλεια…
Τούτων δοθέντων το 2016 – 2019 η ελληνική κοινωνία κατανάλωσε ό,τι αντι-σύριζα κυκλοφορούσε. Μόνο ο κόσμος του ΚΚΕ γλίτωσε, διότι είναι από τη φύση του πλέον το ΚΚΕ «αντί αριστερό». Δεν θα ψήφιζε το νομοσχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ που έκανε υποχρεωτική για όλους τη δωρεάν φαρμακευτική περίθαλψη, ακόμα κι αν ζωντάνευε ο Λένιν, δεν ψήφισε κατά των φυλετικών διακρίσεων ακόμα κι αν του φανερωνόταν ο Δίας, δεν ψήφισε κατά της κουκούλας των προστατευόμενων μαρτύρων για το σκάνδαλο NOVARTIS, ακόμα κι αν έβλεπε τον Στάλιν με τα μάτια του κ.λπ. κ.λπ.

Κατά τη δεκαετία της σκληρής μνημονιακής πολιτικής, ένα σεβαστό μέρος ψηφοφόρων της ΝΔ μετατοπίστηκε. Όχι επειδή διάβασε Μαρξ αλλά επειδή παρά πολλοί ταπεινώθηκαν ως άνθρωποι. Επίσης μετατοπίστηκε και ένα μικρότερο ποσοστό ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ (διότι μπορείς να βγάλεις τον άνθρωπο από το ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι το ΠΑΣΟΚ από τον άνθρωπο), και τέλος, ένα ουδόλως αμελητέο ποσοστό, παραδόθηκε στη φασιστική Χρυσή Αυγή. Εν ολίγοις οι παραδοσιακές λιθοσφαιρικές πλάκες της πολιτικής  -δεξιά, κεντρώα, αριστερή- κινήθηκαν αισθητά κι άρχισαν αλλού να αποκλίνουν κι αλλού συγκλίνουν, δημιουργώντας σοβαρά ρήγματα στο παραδοσιακό πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Εξ αιτίας αυτών των συγκλίσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβερνών κόμμα, λαμβάνοντας ψήφους διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων.

Περίπου ένα χρόνο μετά τις εκλογές, τέθηκε σε εφαρμογή το αντι-σύριζα project. Το αντι-σύριζα μέτωπο εμπεριέχει πολλές φυλές, αλλά η original φυλή ήταν οι πρώην ΣΥΡΙΖΑ. Η πλειοψηφία τους, αντί να στραφεί προς την κοινωνία να ασκήσει πολιτική, στο ρόλο της απατημένης αρραβωνιαστικιάς, είχε σταθεί κάτω από το παράθυρο των κυβερνώντων και πετροβολούσε λόγια. Υπήρχε και ένα άλλο κομμάτι εξ αριστερών που συμμετείχε στην ενορχήστρωση κι όλοι μαζί, με φανατισμό, προσδοκούσαν διακαώς να πέσει πάση θυσία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ας γινόταν η Μόρια χειρότερη κι από την κόλαση του Δάντη, ας κλειδωθούν οι πρόσφυγες σε κλειστές φυλακές, ας φούντωνε η άγρια ανεξέλεγκτη επιθετικότητα της αστυνομίας, ας ξαναστήναν την Ομάδα Δέλτα, ας καιγόταν και το πελεκούδι! Αρκεί να έπεφτε η κυβέρνηση Τσίπρα.
Αυτοί όμως που τον απογείωσαν κι έκανε επιστήμη το «αντι-σύριζα μένος» ήταν η κυρίαρχη πλειοψηφία των εντεταλμένων ΜΜΕ, που πότισαν το εκλογικό σώμα, με όλους τους τρόπους. (Μόνο Μαλαματίνα που δεν κυκλοφόρησαν, με ετικέτα «Αντι-σύριζα»). Με τίμια μέσα ενημέρωσης όσα τα δάχτυλα του ενός χεριού, που ένα ημερήσιο fake new ξεπάστρευαν και δέκα καινούρια πετάγονταν, με μία κυβέρνηση να υποτιμά την αξία της επικοινωνίας, με κάποιες κυβερνητικές «φιγούρες» να έχουν τον ασυμμάζευτο, και με κάνα δυο ανεκδιήγητες προσλήψεις να είναι βούτυρο στο ψωμί της αντιπολίτευσης, ο αγώνας είχε χαθεί άδοξα από πολύ νωρίς. Διότι και μόνο που ανέπνεε ο ΣΥΡΙΖΑ έφτανε για να βουρλίζονται όλοι… οι αρμοί της εξουσίας. Εν ολίγοις το πρώην κυβερνών κόμμα δεν έχασε στις εκλογές διότι δεν έκανε όσα έπρεπε (καθ΄ ότι όντως δεν έκανε όσα έπρεπε), αλλά επειδή δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, ούτε αυτός που στέκεται στη σωστή μεριά της Ιστορίας. Κερδίζει αυτός που έχει το μεγαλύτερο μπάτζετ και τα κανάλια.

Όμως το αντι-σύριζα μένος δεν έπληξε μόνο το κόμμα του Τσίπρα. Η «ενιαία αντιπολίτευση» δημιουργώντας ένα μέτωπο, στηριγμένο εξ ολοκλήρου στον διχαστικό λόγο, τη ρητορική του μίσους, τον ανορθολογισμό, τον φαρισαϊσμό και τον εθνικισμό. Ένα μέτωπο που ξέθαψε από την ντιβανοκασέλα όποια σκουροφαγωμένη αντιδραστική άποψη μπορούσε και που κατάφερε να ξεπαστρέψει και τον κεντρώο χώρο. Αφαιρώντας τον ορθό λόγο από την πολιτική δίχασαν το εκλογικό σώμα. Το ‘κοψαν το χώρισαν στα δυο, τη μια πλευρά του, τη μια φτερούγα του… Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να λες το αυτονόητο και να σου χρεώνουν ότι είσαι αριστερός. Να μιλάς λογικά και να εκλαμβάνεσαι ως απόγονος ελασίτη. Να θες να τηρηθεί το σύνταγμα και το γράμμα του νόμου και να θεωρείσαι Μπάαντερ Μάινχοφ.
Με τόση πλύση εγκεφάλου, βγήκε η νοήμων σκέψη του μέσου ανθρώπου σαν μάλλινο πλυμένο στους 90. Έλεγε μονότονα ο συνταξιούχος στην ουρά του ΑΤΜ: «Ο Τσίπρας θα μας κόψει τη σύνταξη», δεν την έκοβε ο Τσίπρας κι έλεγε την επομένη, στημένος στην ίδια ουρά: «Όχι, αν τολμούσε ας μου την έκοβε»...
Παρέβλεπε ο 40χρονος άνθρωπος του μεροκάματου ότι βρέξει χιονίσει θα έχει νοσοκομειακή περίθαλψη, παρέβλεπε ότι έπαψε να πληρώνει χαράτσι εισιτήριο για την κάθε νοσοκομειακή επίσκεψη και έβριζε τον Πολάκη που κάνει σαν ροκάνα. Όντως έτσι ακριβώς κάνει κι ουδόλως επειδή τον πνίγει το δίκιο, απλά «φώτα κάμερα  όλα πάνω μου», όμως δεν ήταν αυτή η ουσία της πολιτικής ουσίας.

Σαν χήνα που της φουσκώνουν το συκώτι, μπούκωνε η «ενιαία αντιπολίτευση» τρία γεμάτα χρόνια τον μεσαίο χώρο με αντι-σύριζα τροφή, αφανίζοντας του τη νηφάλια σκέψη. Κι όπως ορθά γράφτηκε «στο έδαφος ενός φανατικού αντισυριζαϊσμού ενώθηκε ένα εξαιρετικά πλατύ φάσμα - από κεντροαριστερούς μέχρι ακροδεξιούς και από προοδευτικούς δικαιωματιστές μέχρι χριστιανοταλιμπάν». Τέτοια ομοφωνία οι Έλληνες, από την μεταπολεμική περίοδο και μετά, δεν είχαν καταδείξει. Αλλά έτσι είναι, η ευτυχία δεν κυνηγά μόνο τα ευχάριστα. Όταν μπορείς να νιώσεις ευτυχία και μέσα από το μίσος ποιος ο λόγος να κοπιάσεις; Το μίσος θρέφει, χορταίνει, είναι η απόλαυση του βρόμικου, το junkfood.
Με τούτα και με κείνα, το must have ήταν να φοράνε ομαδικά μια ιδεολογική κονκάρδα με το πρόσωπο του Τσίπρα κι επάνω του ένα Χι. Κι όταν ρωτούσες κάποιον γιατί θέλει πάση θυσία να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, έβγαζε μια παθιασμένη αποστροφή για τον πρωθυπουργό -και πιο δημοφιλή ηγέτη στην Ευρώπη-: «Δεν τον μπορώ, τον σιχαίνομαι…». Λες και τον ρωτούσες αν του αρέσει ο τραχανάς ή το σούσι… Αντιθέτως, όσοι είχαν στέρεα πολιτικά επιχειρήματα κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχαν μένος, είχαν διαφωνίες. Κάθετες, σοβαρές, απόλυτες, ήταν πάντως πολιτικές διαφωνίες. Αλλά αυτοί δυστυχώς ήταν οι λίγοι εναπομείναντες σε μία χώρα που οι πολίτες της έφτασαν να νομίζουν ότι τα Εξάρχεια είναι η πηγή όλων των δεινών τους. Διότι άλλο να έχεις μία αντικειμενική εικόνα της περιοχής που όντως έχει παρακμάσει σοβαρά κι άλλο να θεωρείς ότι με μια διμοιρία σε κάθε στενό της, η χώρα είναι ασφαλής απέναντι στον απρόβλεπτο Ερντογάν…

Το δια ταύτα είναι ότι επείγει αυτός ο μεσαίος χώρος να ξαναγεννηθεί προκειμένου να αποτελέσει μία σύγχρονη δεξαμενή του ορθού λόγου. Που δεν θα χρειάζεται να συμφωνεί για να συνυπάρξει διότι συγκολλητικό της συστατικό θα είναι η κοινή λογική, το common sense. Που θα έχει αίσθηση του μέτρου και δεν θα δέχεται το κόμμα της ΝΔ να συμπεριλαμβάνει βουλευτές που παρακινούν να μπουν τα τανκ στην ΕΡΤ. Που θα μπορεί να αποτοξινωθεί από το μίσος, θα έχει κρίση και θα τιμά του λόγου το αληθές. Που θα διέπεται από ένα στοιχειώδη πολιτισμό.
Όποιος καταφέρει κάτι τέτοιο, θα κερδίσει και την τρέχουσα παράνοια. Διότι περί αυτού πρόκειται.