ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ
Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη
νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.
Ἂς σταθοῦμε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς μικρῆς
Φωτογραφίας
ποὺ εἶναι ἀκόμα στὸν ἀνθὸ τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θὰ πεῖς
καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.
(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)
Κική Δημουλά: Η κορυφαία μετά τη Σαπφώ
Ο Σωτήρης Τριανταφύλλου γράφει για την Κική Δημουλά, η οποία μπορεί να θεωρηθεί η κορυφαία Ελληνίδα ποιήτρια μετά τη Σαπφώ
Πηγή: flash.gr
Πάνε κάποιες δεκαετίες που περιδιαβαίνοντας την ποίηση
της Κικής Δημουλά στάθηκα σε δύο από τις πολλές της ποιητικές συλλογές
που έχει γράψει, «Ενός λεπτού μαζί» και «Το λίγο του κόσμου». Σε μια
παλαιότερη κριτική τις είχαν χαρακτηρίσει, όπως και το σύνολο του έργου
της, ως «ικεσία προς το Θείο».
Εκείνη η πρώτη επαφή ήταν μια μυσταγωγία, μια επαφή με το Θείο.
Με βαθιές επιδράσεις από την καβαφική ποίηση, οι στίχοι της Δημουλά είναι μεν απαισιόδοξοι, αλλά ταυτόχρονα και ονειρικοί και ανθρώπινοι.
Στο βιβλίο της Δέσποινας Παπαστάθη «Κική Δημουλά: «Αχθοφόρος μελαγχολίας: Ποίηση και ποιητική του πένθους» που είναι η διδακτορική διατριβή της συγγραφέως, το πένθος ερευνάται και ως πολλαπλή παρουσία (κυριολεκτική ή μεταφορική) στα ποιήματά της αλλά και ως αποκλειστική σχεδόν αφορμή της έμπνευσής της.
Γράφει στο ποίημα «Πέρασα» από τη συλλογή «Το λίγο του Κόσμου» η Κική Δημουλά: «Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε σιντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν σε αθέατα αίτια χαράς. Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες. Τα τεντωμένα τόξα τους βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα. Είδα πολλά και ωραία όνειρα και είδα να ξεχνιέμαι. Όχι, δεν είμαι λυπημένη. Περπάτησα πολύ στα αισθήματα, τα δικά μου και των άλλων, κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους να περάσει ο πλατύς χρόνος. Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα. Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα. Έλαβα κάρτες σύντομες: εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα και κάτι χαιρετίσματα από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει. Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα».
Η Ελλάδα δεν είχε πολλές ποιήτριες σε αντίθεση με ποιητές. Η ιστορία έχει καταγράψει την κορυφαία Ελληνίδα ποιήτρια και μάλλον περί αυτού δεν υπάρχουν αντιρρήσεις, είναι η Σαπφώ, η οποία πιθανολογείται ότι έζησε στην Ερεσό της Λέσβου από το 630 έως το 570 π.Χ.
Εάν θέλαμε να αναζητήσουμε την πιο σπουδαία μετά τη Σαπφώ Ελληνίδα ποιήτρια, θα μπορούσαμε χωρίς πολλούς ενδοιασμούς να υποστηρίξουμε ότι αυτή είναι η Κική Δημουλά. Η γυναίκα για την οποία όλοι συμφωνούν ότι οι στίχοι της μαγεύουν, έστω και αν η ίδια σε πολλές συνεντεύξεις της απαρνείται τα πρωτεία, όπως όλοι οι ικανοί. Ικανή και εμπνευσμένη είναι πράγματι ευλογία για την Ελλάδα και οι στίχοι που έχει γράψει είναι Θείοι. Ανήκει σε μια μεγάλη γενιά ποιητών και όσο την αφορά, η Κική Δημουλά έχει γράψει ιστορία και ως μια πολύ μεγάλη ιστορική προσωπικότητα καταγράφεται. Ως μια τεράστια πνευματική γυνή, ως η κορυφαία Ελληνίδα ποιήτρια μετά τη Σαπφώ.
Εκείνη η πρώτη επαφή ήταν μια μυσταγωγία, μια επαφή με το Θείο.
Με βαθιές επιδράσεις από την καβαφική ποίηση, οι στίχοι της Δημουλά είναι μεν απαισιόδοξοι, αλλά ταυτόχρονα και ονειρικοί και ανθρώπινοι.
Στο βιβλίο της Δέσποινας Παπαστάθη «Κική Δημουλά: «Αχθοφόρος μελαγχολίας: Ποίηση και ποιητική του πένθους» που είναι η διδακτορική διατριβή της συγγραφέως, το πένθος ερευνάται και ως πολλαπλή παρουσία (κυριολεκτική ή μεταφορική) στα ποιήματά της αλλά και ως αποκλειστική σχεδόν αφορμή της έμπνευσής της.
Γράφει στο ποίημα «Πέρασα» από τη συλλογή «Το λίγο του Κόσμου» η Κική Δημουλά: «Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε σιντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν σε αθέατα αίτια χαράς. Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες. Τα τεντωμένα τόξα τους βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα. Είδα πολλά και ωραία όνειρα και είδα να ξεχνιέμαι. Όχι, δεν είμαι λυπημένη. Περπάτησα πολύ στα αισθήματα, τα δικά μου και των άλλων, κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους να περάσει ο πλατύς χρόνος. Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα. Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα. Έλαβα κάρτες σύντομες: εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα και κάτι χαιρετίσματα από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει. Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα».
Η Ελλάδα δεν είχε πολλές ποιήτριες σε αντίθεση με ποιητές. Η ιστορία έχει καταγράψει την κορυφαία Ελληνίδα ποιήτρια και μάλλον περί αυτού δεν υπάρχουν αντιρρήσεις, είναι η Σαπφώ, η οποία πιθανολογείται ότι έζησε στην Ερεσό της Λέσβου από το 630 έως το 570 π.Χ.
Εάν θέλαμε να αναζητήσουμε την πιο σπουδαία μετά τη Σαπφώ Ελληνίδα ποιήτρια, θα μπορούσαμε χωρίς πολλούς ενδοιασμούς να υποστηρίξουμε ότι αυτή είναι η Κική Δημουλά. Η γυναίκα για την οποία όλοι συμφωνούν ότι οι στίχοι της μαγεύουν, έστω και αν η ίδια σε πολλές συνεντεύξεις της απαρνείται τα πρωτεία, όπως όλοι οι ικανοί. Ικανή και εμπνευσμένη είναι πράγματι ευλογία για την Ελλάδα και οι στίχοι που έχει γράψει είναι Θείοι. Ανήκει σε μια μεγάλη γενιά ποιητών και όσο την αφορά, η Κική Δημουλά έχει γράψει ιστορία και ως μια πολύ μεγάλη ιστορική προσωπικότητα καταγράφεται. Ως μια τεράστια πνευματική γυνή, ως η κορυφαία Ελληνίδα ποιήτρια μετά τη Σαπφώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου