Η ΑΥΤΟΨΙΑ
"Ο Ισπανός ζωγράφος Enrique Simonet y Lombardo (1866-1927)*, το τελευταίο έτος του δέκατου ένατου αιώνα, ... παρουσίασε έναν αξιοθαύμαστο πίνακαπου δείχνει την ανατομική εξερεύνηση του γυναικείου σώματος: ένας ηλικιωμένος καθηγητής ανατομίας κρατά στο χέρι του την καρδιά που μόλις έχει αφαιρέσει από το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας.
Ο καθηγητής παρατηρεί την καρδιά με θαυμασμό, σαν να μπορεί να ανακαλύψει σε αυτή τη μάζα των μυών και του αίματος ένα ίχνος αίσθησης, μιας τελευταίας αναπνοής ζωής. ...
Το εικαστικό επιχείρημα βασίζεται στην αντίθεση μεταξύ του αντικειμενικού και του υποκειμενικού. του πολιτισμένου και του άγριου. του αρσενικού και του θηλυκού. ..
Η μοναξιά αυτής της φιγούρας με τα μαύρα, που μελετά με δυσπιστία το τρόπαιο που μόλις απέσπασε από το σώμα, είναι κάτι περισσότερο από ελαφρά συνταρακτική.
Ο άξονας του πίνακα είναι το τρίγωνο που σχηματίζεται από την καρδιά στο αριστερό χέρι του ανατόμου, το νυστέρι στο δεξί του χέρι και η θλιμμένη, σχεδόν αμήχανη, εκστατική και δύσπιστη έκφραση, καθώς μελετά τα ερείπια της νεκρής νεαρής γυναίκας.
Η εμφατική φωτοσκίαση , η αντίθεση στο φως της επιστημονικής δραστηριότητας και η θανατηφόρα παθητικότητα, το προφίλ του ανατόμου και η απεικόνιση του πτώματος, μαζί με το ουδέτερο φόντο του δωματίου, αποτελούν τα βασικά θέματα του έργου.
Ο πίνακας ονομαζόταν αρχικά "Και είχε μια καρδιά!". Αργότερα έγινε γνωστός ως «Ανατομία της Καρδιάς». "
Javier Moscoso: Pain: A Cultural History
Πηγή: symbolreader.net
Απόδοση στα ελληνικά : Gerontakos
*Enrique Simonet - Wikipedia
*************************
ΛΙΓΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
Παντελής Μπουκάλας
Αντίγραφο
(απόσπασμα)
Αντέχεις ρε καρδούλα
κι όταν στεγνώνεις πια
να κλαις όλο να κλαις
κι όταν απεγνωσμένη κλωναράκι αποζητάς
να κρατηθείς και δεν το βρίσκεις
Κι όταν λυσσάει ο θάνατος
τσακίζεται η κλεψύδρα
τρώει η θάλασσα την άμμο της ζωής μας
και συντριμμένη καταντάς να λες το ανάγωγο
ότι για πλάκα ζούμε
ώσπου μια πλάκα να μας περιλάβει
Κι όταν κελύφη οι λέξεις άπορες
και θριαμβεύει η τέφρα
Αντέχεις
Κι όταν μετράς πληγές σκιές
κι ο χρόνος εξαντλείται
Κι όταν ραγίζουν σπάνε οι φίλοι αποχωρούν
κι όταν το αίμα σου διχάζεται
θολώνει τη φωνή του ξεμακραίνει
κι όσα βαθιά εμπιστεύτηκες φυραίνουν ματαιώνονται
κι όταν η αγάπη παραδέρνει αλειτούργητη
αντέχεις ρε καρδούλα
κι όταν
Λόγος πιο ώριμος
δεν έτυχε, δε μου δωρήθηκε
να μη σου δώσει ο Θεός
όσα μπορείς ν’ αντέξεις…
Παντελής Μπουκάλας, Ρήματα, εκδ. ΑΓΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου