Βλέπω το υφαντό του κόσμου να ξηλώνεται αόρατο το χέρι που ξηλώνει και τρέμω μην κοπεί το νήμα

Μιχάλης Γκανάς

Έρχονται μέρες που ξεχνάω πώς με λένε 

Έρχονται νύχτες βροχερές βαμβακερές ομίχλες

τ’ αλεύρι γίνεται σπυρί ύστερα στάχυ

θροΐζει με πολλά δρεπάνια

αψύς Ιούλιος στη μέση του χειμώνα.

Βλέπω το υφαντό του κόσμου να ξηλώνεται

αόρατο το χέρι που ξηλώνει

και τρέμω μην κοπεί το νήμα.

Νήμα νερού στημόνι χωρίς μνήμη

σταγόνα διάφανη σε βρύα και λειχήνες

νιφάδα-χνούδι των βουνών

χαλάζι-φυλλοβόλο

κι άξαφνα σκάφανδρο ζεστό

στην κιβωτό της μήτρας.

Αρχαίο σκοτάδι τήκεται και τρίζει

αχειροποίητη φλογίτσα που το γλείφει.

Συναγωγές υδάτων υετοί πρόγονοι παγετώνες

στην πάχνη ακόμη της ανωνυμίας.

"Παραλογή", Καστανιώτης , 1993

Photo:http://i-rena.blogspot.gr

Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία

Αφίσες με τραβούν απ’ το μανίκι,

 Αθήνα μου γεμάτη καλλιστεία.

 Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία,

 είκοσι χρόνια σου πληρώνω νοίκι.

 Στον ύπνο να περνούν βουνά και δάση

 νεράιδες φασκιωμένες μαύρα ρούχα.

 Κάτι σαν άχτι μουλαριού που σου ’χα

 σε ποιο λεωφορείο το ’χω χάσει!

 Ποια τρέλα, πες μου, με χτυπάει στις φτέρνες

 και φεύγω και κυλάω σαν το τόπι,

 με γήπεδα μουγκά και με ταβέρνες

 στα σωθικά. Οι άνθρωποι κι οι τόποι

 ξένοι που μοιάζουν στις φωτογραφίες

 που βγάζαμε σε άλλες ηλικίες. 

"Μαύρα λιθάρια",Καστανιώτης.