Η εποχή των κερασιών και η Παρισινή Κομούνα

Η εποχή των κερασιών

Ερωτικό τραγουδάκι που γράφτηκε το 1866 από τον Jean Baptiste Clément και τη μουσική του την έφτιαξε ο Antoine Renard το 1868. Το τραγουδάκι συνδέθηκε με την Παρισινή Κομμούνα του 1871 και όπως λέει στις αναμνήσεις της η Louise Michel, ο Clément το αφιέρωσε στις τελευταίες στιγμές της Κομμούνας, αλλά και σε μια νοσοκόμα που σκοτώθηκε στο οδόφραγμα τη Ματωμένη Εβδομάδα.


Όταν θα τραγουδάμε την εποχή των κερασιών
τ’ αηδόνια και τα κοτσύφια,
θα χουν γιορτή…
Οι ομορφούλες θα ‘χουν την τρέλλα στα μυαλά
κι οι εραστές, τον ήλιο στην καρδιά.
Όταν θα τραγουδάμε την εποχή των κερασιών
καλύτερα θα κελαηδά κι ο παιχνιδιάρης κότσυφας.


Μα είναι τόσο σύντομη η εποχή των κερασιών!
Εκείνη, που πηγαίνουμε με τ’ όνειρο να βρούμε τα διπλά,
να φτιάχνουν σκουλαρίκια…
Κεράσια του έρωτα με ίδια φορεσιά,
πέφτουν στα φύλλα σα σταγόνες αίμα.
Μα είναι τόσο σύντομη η εποχή των κερασιών!
Κοράλλια που τα μαζεύουμε στα όνειρα.


Όταν θα ζήσετε την εποχή των κερασιών
αν φοβάστε τον πόνο του έρωτα,
μακριά απ’ τις ομορφούλες…
Εγώ, που δε φοβάμαι τις θλίψεις τις μεγάλες
ξέρω πως μια μέρα θα υποφέρω.
Όταν θα ζήσετε την εποχή των κερασιών,
θα ζήσετε και τον πόνο του έρωτα.


Πάντα θ’ αγαπώ την εποχή των κερασιών!
Είναι η εποχή που κρατώ μες στην καρδιά μου
μια ανοιχτή πληγή…
Και η Κυρά Μοίρα που μου προσφέρεται
δεν θα μπορέσει ποτέ να κλείσει την πληγή μου.
Πάντα θ’ αγαπώ την εποχή των κερασιών!
Και την ανάμνησή της, που την κρατώ μες στην καρδιά μου.

*Ερωτικό τραγουδάκι που γράφτηκε το 1866 από τον Jean Baptiste Clément και τη μουσική του την έφτιαξε ο Antoine Renard το 1868. Το τραγουδάκι συνδέθηκε με την Παρισινή Κομμούνα του 1871 και όπως λέει στις αναμνήσεις της η Louise Michel, ο Clément το αφιέρωσε στις τελευταίες στιγμές της Κομμούνας, αλλά και σε μια νοσοκόμα που σκοτώθηκε στο οδόφραγμα τη Ματωμένη Εβδομάδα.

 

 

Κεράσι - Βικιπαίδεια

Να κεράσει άλλο ένα κεράσι;

Στο τραγούδι «Ναύτης βγήκε στη στεριά», ο Μάνος Ελευθερίου, που έγραψε τους στίχους, βάζει τον ναύτη να θέλει να κεράσει «μια βανίλια παγωτό και γλυκό κεράσι». Κεράσι θα σας κεράσω στο κεφάλαιο αυτό, επισημαίνοντας πρώτα-πρώτα ότι η ομοιότητα του κερασιού με το ρήμα «κερνάω» είναι εντελώς συμπτωματική.
(Yπάρχει βέβαια και το ανέκδοτο, με τον αλλοδαπό που πηγαίνει στο περίπτερο και ρωτάει «έχει παγκωτό κεράσι;» κι όταν ο περιπτεράς του πει να πάρει από ψυγείο εκείνος λέει: «ευκαριστώ, εγκώ κεράσει άλλη φορά»).
Η λέξη κεράσι έχει αρχαία ελληνική προέλευση, από το ελληνιστικό κεράσιον, υποκοριστικό του κέρασος, που σήμαινε την κερασιά. Το δέντρο φαίνεται πως ήρθε από τη Μικρασία, αν σκεφτούμε και το τοπωνύμιο Κερασούς, οπότε η ελληνική λέξη θα είναι δάνειο από κάποια μικρασιατική γλώσσα, πανάρχαιο μάλιστα.
Στη Ρώμη, την καλλιεργούμενη κερασιά την έφερε από τον Πόντο ο Λούκουλλος  και ονομάστηκε cerasus. Ο καρπός της κερασιάς, το κεράσι, ονομάστηκε cerasium, στα μεταγενέστερα λατινικά ceresium, και στα λαϊκά λατινικά ο τύπος του πληθυντικού ceresia θεωρήθηκε εσφαλμένα ως ενικός θηλυκού γένους. Από αυτόν παράγεται το γαλλικό cerise και το αγγλονορμανδικό cherise, και επειδή η κατάληξη θεωρήθηκε κατά λάθος ότι δηλώνει πληθυντικό, στα αγγλικά το τελικό –s εξέπεσε κι έχουμε το μεσαιωνικό αγγλικό chery, σημερινό cherry,  που σημαίνει κεράσι. Μέσω των λατινικών πέρασε η λέξη στις πιο πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες (ή και όχι μέσω των λατινικών, π.χ. κιράζ στα τούρκικα,) και από τα αγγλικά επανήλθε ως αντιδάνειο το τσέρι, που είναι σύντμηση του cherry brandy.
Στα ιταλικά το κεράσι είναι ciliegia, που και αυτό στο λαϊκό λατινικό ανάγεται, απλώς έχει αλλάξει λίγο περσσότερο. Πάντως στη νότια Ιταλία το λένε cerase, που δείχνει πιο καθαρά την προέλευσή του.
Να σημειωθεί ότι το σέρι (sherry) είναι και αυτό αγγλικής προελεύσεως και ηδύποτο, αλλά ετυμολογικά δεν έχει καμιά σχέση με το τσέρι, αφού πήρε την ονομασία του από την ισπανική πόλη Xeres απ’ όπου το προμηθεύονταν οι Άγγλοι. Αντιδάνειο και από κεράσια, αλλά λιγότερο διαδομένο είναι το γερμανικό κιρς.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

ΔΟΜΝΑ ΣΑΜΙΟΥ ΑΝΕΒΗΚΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΣΙΑ