Γιάννης Σκαρίμπας - Βικιπαίδεια
Το εισιτήριο
Να ΄ναι σα να ΄μουν έτοιμος. Και να ΄ναι
σαν να ΄χω χάσει το εισιτήριο. Οι κάβοι
ν’ αφροκοπάν, κι οι αφροί να το κουνάνε
μές στους καπνούς του –όρνιο– ένα καράβι.
Κι εγώ να ψάχνουμαι εδώ χάμω. Και όλο-όλο
…το ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ… να λέω συντρόφοι ωραίοι!…
Και να μην έρχεται μια βάρκα έως το μώλο,
να μην φαινώνται πουθενά οι βαρκαρέοι…
Οι βαρκαρέοι!… Το εισιτήριο!… Να τρέμει
–ζαγάρι εντός μου– η Χαλκίδα και τα όρη.
Κι εκεί να το ΄χουν συνεπάρει οι ανέμοι
μετέωρο –μες στις αχλές του– το βαπόρι…
Ω διάολε!… Όλα να ΄χουν χαθεί και να ΄χουν πάει
κι οι ανθρώποι δραπετεύσει από τους τόπους,
κι αυτό το πλοίο να τραβάει και να τραβάει
χωρίς μηχανικούς, χωρίς ανθρώπους…
Και χωρίς φώτα. Ακυβέρνητο! Και όλο
να χλιμιτράει στο χάος. Κι ως θα κλαίω
–κιόλας να ψάχνουμαι, να ψάχνουμαι στο μώλο
κι όλο για κείνο το εισιτήριο να λέω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου