Η σέλα του Βουκεφάλα
Νίκος Παπαδογιάννης
Πού θα βρεθεί, τώρα, πόλος προοδευτικής αντίστασης στην πατροπαράδοτη τάση της πόλης προς τον μεσαιωνισμό; Περισσότερο
από οτιδήποτε άλλο, ο απερχόμενος δήμαρχος ήταν μία ζωντανή απόδειξη
ότι υπάρχει ελπίς μέσα στη μαυρίλα. Ακόμα και μέσα στις αστοχίες και
στις αποτυχίες του.
«Μη κοιτάτε τους Άνθιμους και τους Ψωμιάδηδες και τους κώλους των μακεδονομάχων, εμείς έχουμε φωτισμένο δήμαρχο». Με αυξητική, μάλιστα, τάση: 41.735 οι πραγματικές ψήφοι του (α’ γύρου) την πρώτη φορά που εξελέγη, 47.628 τη δεύτερη. Σε 230.000 εγγεγραμμένους βέβαια, αλλά πάλι καλά, αφού μιλάμε για την πόλη που φόρεσε κορώνα στο κεφάλι της τους Παπαγεωργόπουλους, τους Ψωμιάδηδες και τους Κοσμόπουλους.
Την τρίτη του φορά, εάν υπήρχε, ο Μπουτάρης θα μάζευε μάλλον περισσότερα κουκιά, αυτός που στην ακροδεξιά φρασεολογία αποκαλείται «τουρκολάγνος» και άλλα πολύ χειρότερα. Αλλά προτίμησε να αποχωρήσει, μολονότι θα είχε –καθώς φαίνεται- την κυβερνητική στήριξη.
Και η πόλις εάλω. Διότι άντε να ξαναβρείς δήμαρχο που να φέρει προοδευτικό πρόσημο, να ισορροπεί επιδέξια μέσα στην καθημερινή τρέλα που τον περιβάλλει και να αντέχει και τις διεργασίες των κομματικών σωλήνων. Ο τελευταίος υποψήφιος που κατέβηκε με το χρίσμα του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη (Τρ. Μηταφίδης) ξεπέρασε μετά βίας το 10%, παρά το έντονο αντιδεξιό ρεύμα της εποχής.
Είναι πολύ εύκολο, να πάρει κανείς στο ψιλό τις παρδαλές εκδηλώσεις για το Μακεδονικό και να τις απαξιώσει. Αρκούν μερικά στιγμιότυπα, για να μετατραπεί το σκηνικό σε Δελφινάριο.
Ο έφιππος μαθητής που δηλώνει έτοιμος να ακολουθήσει μέχρι τα Σκόπια τον πρώτο κεφάλα, καβάλα στον Βουκεφάλα. Ο ούγκανος που κατέβασε τα βρακιά και έδειξε στους φωτογράφους τον πισινό του. Τα σούργελα με τις περικεφαλαίες και τις ασπίδες. Τα πανό που καλούν τον Έλληνα Μακεδόνα να ξυπνήσει πριν του ξελογιάσουν τη γοργόνα. Ο έφηβος με το ξυρισμένο κεφάλι που καλεί σε ένθεο ξεσηκωμό ντυμένος με μπλούζα ΑCAB (All Cops Are Bastards).
Ναι, κάνουν πολύ θόρυβο αλλά είναι λίγοι και γραφικοί. Ναι, η σιωπηρή πλειοψηφία αγνοεί τα «παρατράγουδα» και γρηγορεί.
Αλλά όχι, δεν είναι αστείο. Δεν είναι αστείο, όταν κυκλοφορούν ψεύτικα προβοκατόρικα βίντεο και ξεδιάντροπα fake news περί «αναρχικών που την πέφτουν στους δικούς μας». Δεν είναι αστείο, όταν διαβάζεις σε πανό ότι «η δημοκρατία ξεπούλησε τη Μακεδονία». Δεν είναι αστείο, όταν επιφανείς ρασοφόροι μιλούν για επίπεδη γη και αποσπούν χειροκροτήματα από το χριστεπώνυμο πλήθος. Δεν είναι αστείο, όταν το 13% των σχολείων ακολούθησαν τους χρυσαυγίτες στις υστερόβουλες σχολικες καταλήψεις, υπό την εν χορώ ευλογία των συστημικών ΜΜΕ.
Δεν είναι αστείο, όταν ένας σαλταρισμένος στρατόκαυλος με Καλάσνικοφ βαφτίζεται εθνικός ήρωας και επιβραβεύεται με επιμνημόσυνη σιγή από τη Βουλή των Ελλήνων. Δεν είναι αστείο, όταν ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης πέφτει θύμα ξυλοδαρμού από «αγανακτισμένους πολίτες» που κρατούν αγκαλιά τα παιδιά τους. Το φίδι με τη διχαλωτό γλώσσα έρπει και τρυπώνει εκεί που δεν βλέπει εύκολα το γυμνό μάτι. Εκεί που θα βρει θαλπωρή θα γεννήσει και τα αυγά του.
«Όσο πιο πολλά τέτοια κάνουν, τόσο περισσότερο ο σοβαρός κόσμος αγριεύει με αυτούς», είπε ο ακοίμητος Μπουτάρης, όταν ρωτήθηκε για τον εναντίον του τραμπουκισμό. Μπορεί να είναι έτσι. Μακάρι να είναι έτσι. Περιδιαβαίνω τα μέσα κοινωνικής αποχαύνωσης και φοβάμαι ότι δεν είναι έτσι.
«Μη κοιτάτε τους Άνθιμους και τους Ψωμιάδηδες και τους κώλους των μακεδονομάχων, εμείς έχουμε φωτισμένο δήμαρχο». Με αυξητική, μάλιστα, τάση: 41.735 οι πραγματικές ψήφοι του (α’ γύρου) την πρώτη φορά που εξελέγη, 47.628 τη δεύτερη. Σε 230.000 εγγεγραμμένους βέβαια, αλλά πάλι καλά, αφού μιλάμε για την πόλη που φόρεσε κορώνα στο κεφάλι της τους Παπαγεωργόπουλους, τους Ψωμιάδηδες και τους Κοσμόπουλους.
Την τρίτη του φορά, εάν υπήρχε, ο Μπουτάρης θα μάζευε μάλλον περισσότερα κουκιά, αυτός που στην ακροδεξιά φρασεολογία αποκαλείται «τουρκολάγνος» και άλλα πολύ χειρότερα. Αλλά προτίμησε να αποχωρήσει, μολονότι θα είχε –καθώς φαίνεται- την κυβερνητική στήριξη.
Και η πόλις εάλω. Διότι άντε να ξαναβρείς δήμαρχο που να φέρει προοδευτικό πρόσημο, να ισορροπεί επιδέξια μέσα στην καθημερινή τρέλα που τον περιβάλλει και να αντέχει και τις διεργασίες των κομματικών σωλήνων. Ο τελευταίος υποψήφιος που κατέβηκε με το χρίσμα του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη (Τρ. Μηταφίδης) ξεπέρασε μετά βίας το 10%, παρά το έντονο αντιδεξιό ρεύμα της εποχής.
Είναι πολύ εύκολο, να πάρει κανείς στο ψιλό τις παρδαλές εκδηλώσεις για το Μακεδονικό και να τις απαξιώσει. Αρκούν μερικά στιγμιότυπα, για να μετατραπεί το σκηνικό σε Δελφινάριο.
Ο έφιππος μαθητής που δηλώνει έτοιμος να ακολουθήσει μέχρι τα Σκόπια τον πρώτο κεφάλα, καβάλα στον Βουκεφάλα. Ο ούγκανος που κατέβασε τα βρακιά και έδειξε στους φωτογράφους τον πισινό του. Τα σούργελα με τις περικεφαλαίες και τις ασπίδες. Τα πανό που καλούν τον Έλληνα Μακεδόνα να ξυπνήσει πριν του ξελογιάσουν τη γοργόνα. Ο έφηβος με το ξυρισμένο κεφάλι που καλεί σε ένθεο ξεσηκωμό ντυμένος με μπλούζα ΑCAB (All Cops Are Bastards).
Ναι, κάνουν πολύ θόρυβο αλλά είναι λίγοι και γραφικοί. Ναι, η σιωπηρή πλειοψηφία αγνοεί τα «παρατράγουδα» και γρηγορεί.
Αλλά όχι, δεν είναι αστείο. Δεν είναι αστείο, όταν κυκλοφορούν ψεύτικα προβοκατόρικα βίντεο και ξεδιάντροπα fake news περί «αναρχικών που την πέφτουν στους δικούς μας». Δεν είναι αστείο, όταν διαβάζεις σε πανό ότι «η δημοκρατία ξεπούλησε τη Μακεδονία». Δεν είναι αστείο, όταν επιφανείς ρασοφόροι μιλούν για επίπεδη γη και αποσπούν χειροκροτήματα από το χριστεπώνυμο πλήθος. Δεν είναι αστείο, όταν το 13% των σχολείων ακολούθησαν τους χρυσαυγίτες στις υστερόβουλες σχολικες καταλήψεις, υπό την εν χορώ ευλογία των συστημικών ΜΜΕ.
Δεν είναι αστείο, όταν ένας σαλταρισμένος στρατόκαυλος με Καλάσνικοφ βαφτίζεται εθνικός ήρωας και επιβραβεύεται με επιμνημόσυνη σιγή από τη Βουλή των Ελλήνων. Δεν είναι αστείο, όταν ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης πέφτει θύμα ξυλοδαρμού από «αγανακτισμένους πολίτες» που κρατούν αγκαλιά τα παιδιά τους. Το φίδι με τη διχαλωτό γλώσσα έρπει και τρυπώνει εκεί που δεν βλέπει εύκολα το γυμνό μάτι. Εκεί που θα βρει θαλπωρή θα γεννήσει και τα αυγά του.
«Όσο πιο πολλά τέτοια κάνουν, τόσο περισσότερο ο σοβαρός κόσμος αγριεύει με αυτούς», είπε ο ακοίμητος Μπουτάρης, όταν ρωτήθηκε για τον εναντίον του τραμπουκισμό. Μπορεί να είναι έτσι. Μακάρι να είναι έτσι. Περιδιαβαίνω τα μέσα κοινωνικής αποχαύνωσης και φοβάμαι ότι δεν είναι έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου