Ο θάνατος απέκτησε επιτέλους τη σωστή του θέση

Robert Graves 
(1895 – 1985)

Ρόμπερτ Γκρέιβς - Βικιπαίδεια

Αγαπήσαμε τα δύο βιβλία του "Εγώ ο Κλαύδιος"
και "Κλαύδιος ο θεός" και απολαύσαμε την τηλεοπτική μεταφορά του πρώτου,
με τον εκπληκτικό Τζάκομπι να υποδύεται τον τραυλό ρωμαίο διανοούμενο,
που οι απίθανες συγκυρίες τον βοήθησαν όχι μόνο να επιβιώσει
ύστερα από ένα μακροχρόνιο ...πάρτι αυτοκρατορικών δολοφονιών
αλλά και να γίνει ο ίδιος ένας πολύ συνετός αυτοκράτορας.
Ο Ρόμπερτ Γκρέιβς όμως υπήρξε επίσης ένας πολύ καλός μεταφραστής
αρχαίων ελληνικών και λατινικών κειμένων αλλά και λαμπρός
ποιητής.
Τιμώντας τη μνήμη του σπουδαίου βρετανού διανοουμένου,
παραθέτουμε ένα μικρό μικρό απόσπασμα από τον τηλεοπτικό Κλαύδιο
(o "χορός" του παρανοϊκού αυτοκράτορα  Καλιγούλα)
αλλά  και ένα από τα καλύτερά του ποιήματα.

***********************************

Pure Death

We looked, we loved, and therewith instantly
Death became terrible to you and me.
From every comfortable philosopher
Or tall, grey doctor of divinity:
Death stood at last in his true rank and order.

It happened soon, so wild of heart were we,
Exchange of gifts grew to a malady:
Their worth rose always higher on each side
Till there seemed nothing but ungivable pride
That yet remained ungiven, and this degree
Called a conclusion not to be denied.

Then we at last bethought ourselves, made shift
And simultaneously this final gift
Gave: each with shaking hands unlocks
The sinister, long, brass-bound coffin-box,
Unwraps pure death, with such bewilderement
As greeted our love’s first acknowledgement.

Θάνατος Αμιγής

Κοιταχτήκαμε, αγαπηθήκαμε, και ευθύς
Ο θάνατος έγινε για μας κάτι το τρομερό.
Διαμέσου του έρωτα απεγκλωβίσαμε τη φυσική μας αγωνία
 από κάθε καλοβολεμένο φιλόσοφο
Ή ψηλό και βαρετό Δόκτωρα Θεολογίας:
Ο θάνατος απέκτησε επιτέλους τη σωστή του θέση.

Συνέβησαν όλα γρήγορα, τόσο πάθος έκρυβε η καρδιά μας, 
Ώστε η ανταλλαγή δώρων να μας γίνει αρρώστια:
Η αξία τους όλο και μεγάλωνε κι απ’ τις δύο πλευρές
Μέχρι που δεν έμεινε τίποτα παρά περηφάνια
Που ούτε μπορούσε να δοθεί, ούτε εδόθη, και έτσι
Τα πράγματα φαίνονταν να βρίσκουν
Τη φυσική τους κατάληξη.

Ύστερα, αναθεωρήσαμε τις απόψεις μας, αλλάξαμε γνώμη 
Και ταυτόχρονα ανταλλάξαμε το στερνό δώρο:
Ο καθένας μας, με χέρια τρεμάμενα, ξεκλείδωσε
Το μακρύ, δυσοίωνο, σιδερόδετο φέρετρο,
Ξεσκεπάζοντας θάνατο αμιγή, με μια έκσταση
Όμοια μ’ αυτήν που συνόδευσε του έρωτά μας
Την πρώτη εξομολόγηση.

***Πηγή: www.translatum.gr